|
| |
| |
| |
Aan den welëerwaardigen, zeergeleerden heere, den heere Joachim Mobachius,
Getrouwen, en yverigen Bedienaar des Godlyken Woords, in zyne Gemeente, te 'sHeirtogenbosch,
Lidt van het kunstgenootschap, Prodesse Canendo.
Gy moogdt, Heer Mobach, in den blyden uchtend' van
Dit Jaar, uw Jubeljaar, den Heere vrolyk zingen!
Gy stondt schier, dit 's een vreugdt, die u verrukken kan,
In Jesus dienst', een reeks van vyftig zonnekringen.
Na ge al dien tydt hebt aan Jehovaas Huis besteed,
Wydt Ge in zyn Bethel in de nieuwberymde Psalmen.
Hoe juicht de Godsdienst thans, daar ze in den Tempel treed,
Die rontöm is vervuld met overblyde galmen.
| |
| |
Gy wekt ons op, Myn Heer, om 't allerwyst bestuur
Van Gods Voorzienigheid', met voegelyke klanken,
Wyl we onzen wensch ons zien vervuld ter goeder uur',
Op last der Overheên, ootmoedig te bedanken:
Nu wy dat Kerkkleinoodt, niet langer naar Datheens
Oud, kreupel rym, maar veel gekuischter zingen mogen.
('t Geen hooploos voortyds scheen, komt eindelyk nog eens).
't Past ons, met Mobach, thans, Gods glorie te verhoogen.
Och! ging 't naar zyn gebedt, en zynen hartewensch,
Hoe zou dan Davids Harp, met Davids Geest' en harte
Niet klinken tot Gods eer', by ieder' Christen mensch?
Hoe troostvol lenigde zy dan den rouw en smarte!
Hoe roemde en preez' dan elk der Heeren Opperheer!
Dan zou 't Geschapendom Gods Naam met blydschapp' loven!
Dan bracht' men voor zyn' Troon zyn welverschuldigde eer!
't Godminnend hart vloog' dan al juichende naar boven,
Zelfs boven zon en maan! het tintlend starredak
Zou staeg den weêrgalm van ons lofgejuich ontfangen!
Zoo kreeg' des Satans ryk; op aarde, krak op krakk'!
En al de weereldt klonk' van stichtlyke gezangen!
| |
| |
Wy hieven met U aan, Heer Mobach, 't Zegeliedt:
Dat Gode, en zynen Zoon' de schat behoord der aarde!
Hoe billyk 't is, dat elk dien Koning hulde biê,
Alschoon geen aardeling hem die ooit bied', naar waarde.
Gy spoordt ons aan, om hem te zingen lof en prys,
In welken de Engelen, en Serafynetongen,
In 't bovenhemelsch, en volzalig Paradys,
Van 's aardryks grondveste aan, nog nooit zyn moêgezongen.
Zoo bracht Gy, daar Gy, in uw grysheid' groendt, en tierdt,
Uit uwen hartschat' voort en oude en nieuwe dingen.
Ons streeld de hoop dus, als Ge in 't kort weêr zegevierdt,
Van op uw Jubelfeest verheugd te mogen zingen.
Zoo ondersteune U Godt naar 't ligchaam en de ziel!
Daar Ge uw talenten, waar hy mild u meê bedeelde,
Op woeker uitzet: wyl het u toch nooit geviel,
Te leuiren, en de Dienst u nimmermeer verveelde!
Gy hebt, met Mond' en Penn', vol vuurs, de Kerk gesticht,
ô Wakkre Grysäart, en zoekt nog geen vadsig rusten.
Schoon Ge, als een kaars, u zelf verteerdt, daar ge andren licht,
En niets, als 't preken kan, uw' vluggen geest verlusten!
| |
| |
Zoo sterke u Godt, en geve U uwen lust te zien,
Dat Gy nog lang, als in triömf, heröm moogdt dragen
Des Heilands min, en elk hem leeren glorie biên!
Zoo will' de Heer, met kracht', uwe armen onderschragen!
Tot Ge eens uw' grooten geest, wen hy zyn aarden vat
Verlaat, met weldoen moogdt in Jesus handen geven,
En 't loon eens trouwen Knechts beërft, met al den schatt'
Van zaligheden, uit genade, in 't ander leven!
|
|
Auteursrechtvrij