Het huis van Wesenbeke

[p. II]

De Brandstapel.

[p. V]

Aen mynen Vriend, den heere Frans Eugenius de Block, kunstschilder.

Zie hier, myn vriend, 't eenvoudig tafereel
In gullen luim geschetst op weinig dagen,
Met zwakke hand en ongewend penseel;
Doch als het is, zal 't uwen geest behagen.
'k Zeg uwen geest - en wil in het geheel
Van 't g'eerd publiek geen letterken gewagen.

Den lezer laet ik nog het liefst in vrêe.
Wie gist van welken aerd hy moge wezen?
Waer de eene lacht roept de andere ach! en wee!
Wat de eene laekt heeft d'andere geprezen.
En wellicht blyft voor dezen volzin, mêe
Myn boekdeel ook van velen ongelezen.

[p. VI]

 

Maer neen, myn vriend; 't gaet als met ieder wyn,

 

Met ieder boek aen het publiek geschonken:

 

De een is verhit op warmen Chambertyn,

 

De tweede wil met Tokaï geklonken,

 

De derde pryst de druiven van den Rhyn,

 

En tot besluit wordt alles lêeggedronken.

 

 

 

Zoo ook het boek. Myn neefje mint het veld

 

En is verzot op melk- en herderszangen,

 

Myn buervrouw is op jokkerny gesteld,

 

Myn buerman naer bespiegeling verhangen,

 

Myn oude moei betooverd naer geweld,

 

Myn ander oom strydt in Tibulle's rangen,

 

En allen toch zyn in myn net gevangen.

 

 

 

Dan, vriend, ik heb, by 't schryven van het boek,

 

Den lezer gansch niet uit het oog verloren.

 

Regt uit! ik sta met willig in den hoek.

 

Lof, wel is waer, mag ik niet altoos hooren;

 

't Gaet my met hem als met den zoetekoek,

 

De tweede snêe kan zelden my bekoren.

 

 

[p. VII]

 

Ik heb zoo wat van alles opgedist,

 

Voor elken smaek heb ik gepoogd te zorgen;

 

En heb ik hier en daer my ook vergist,

 

De recensenten houden 't niet verborgen!

 

Een andermael... Doch leeft myn boek tot morgen,

 

Dan is myn doel niet teenemael gemist!

 

 

 

Gewis, die heeren zullen van my spreken.

 

Van goederhand weet ik er drie of vier

 

Gereed om 't kind den tengren nek te breken.

 

Doch ik verwed een halven riem papier,

 

Dat ik zoo wel als zy die zullen preken

 

De feilen ken, de reden van 't getier.

 

 

 

Vooreerst myn held... Wel ja! wat ga ik maken!

 

Een schoone vond, waerachtig! open biecht

 

Te spreken en het voorregt te verzaken,

 

Te zeggen tot een recensent ‘Gy liegt’;

 

Of, om beleefd hetzelfde doel te raken:

 

‘Ik denk, Mynheer, dat u de waen bedriegt.’

 

 

[p. VIII]

 

Zoo ik de schoonheên van het boek deed kennen?

 

Het ware nieuw en mooglyk allerbest!

 

Maer ach! wie kan zich eigen lof gewennen?

 

En dan, myn vriend, en dan... waer bleef de rest?

 

Ik zal dus maer in 't oude karspoor mennen;

 

'k Heb eene kans te meer, en blyf modest.

 

 

 

- De modestie is eene fransche vinding,

 

Een' modegril, gelyk de fransche tael;

 

Zy staet met ied're leugen in verbinding,

 

En is des ydlen hoogmoeds zegeprael. -

 

Ay! maer hoe zoet is toch deze oogverblinding!

 

Men snuift de geur en breekt de wierookschael.

 

 

 

Der kunstgreep hoeft ook weinig om te lukken:

 

Men lacht, men bloost, men slaet zyne oogen nêer,

 

Men bukt zoo laeg men immer maer kan bukken:

 

‘Mynheer, Mevrouw, uw byval strekt tot eer;

 

Doch 't boek, eilaes! is zeer gebrekkig... zeer...’

 

- Ja! is het zoo, waerom dan liet gy 't drukken?

Antwerpen, 1^sten april 1812.