Multatuli Encyclopedie

Du Perron, (Charles) Edgar-,

1899-1940, Nederlands schrijver, voorman van de groep rond het tijdschrift Forum (1932-1935), ‘de grootste, want voor zijn nagedachtenis meest effektieve, bewonderaar die Multatuli ooit gehad heeft’ (J.J. Oversteegen, Multatuli en de kritiek. Een bloemlezing uit de literatuur over Multatuli, Amsterdam, 1970, p. 130). Vanaf 1937 heeft Du Perron zich intensief met m.'s leven en werk beziggehouden. In februari van dat jaar schreef hij te Tjitoeroeg (in één maand) de biografie De man van Lebak. Anekdoten en documenten betreffende Multatuli, die in november van dat jaar te Amsterdam verscheen. In reactie op het boek Eduard Douwes Dekker van J. Saks (Rotterdam, 1937) publiceerde hij vervolgens Multatuli. Tweede pleidooi. Beschouwingen en documenten (Bandoeng, 1938) en De bewijzen uit het pak van Sjaalman. Nieuwe documenten betreffende de Havelaarszaak en Lebak (Rijswijk, 1940). Du Perron publiceerde hierin voor het eerst de afschrifen die m. als zijn bewijsstukken in de *Havelaarzaak had verzameld, alsook andere archiefstukken. In 1940 verscheen verder van zijn hand Multatuli en de luizen waarin Du Perron zich in de polemiek tussen Ter Braak, Pée en de Schoondochter (*A. Douwes Dekker-Post van Leggelo) over *Edu mengt. Een tweede druk van De man van Lebak, waarin Du Perron in 1939-1940 gedeelten van Multatuli. Tweede pleidooi en De bewijzen uit het pak van Sjaalman verwerkte, verscheen in 1949. De overgebleven delen uit de laatstgenoemde werken verschenen onder de titel Multatuli's naleven (Bandoeng, 1950). In 1956 verscheen deel iv van Du Perrons Verzameld werk, dat deze beide omgewerkte edities, Multatuli en de luizen en ‘verspreide stukken’ (tijdschrift-publikaties) bevat. Als bijlage zijn de aantekeningen van Du Perron voor een tweede deel van zijn Multatuli-biografie opgenomen, een werk dat onder de titel ‘Multatuli de schrijver’ had moeten verschijnen. Du Perron stond aan de wieg van m.'s Volledige werken, waarvan het eerste deel in 1950 verscheen. In 1939 overlegde hij met G. Stuiveling over een revolutionaire editie, waarin alle werken en brieven strikt

[p. 136]

chronologisch, dus door elkaar heen, zouden worden afgedrukt (Volledige Werken).

(Lit. J.H.W. Veenstra, Multatuli als lotgenoot van Du Perron, Utrecht, 1979; Dik van der Meulen, E. du Perron. Een korte biografie, Den Haag, 1990)