Het land van de dorst

[p. 228]

Tinne

Vanmiddag hing ik wat rond op de markt, in de saloon van Motti, en bij de zoutmeertjes aan de rand van het dorp. Het water ervan is vier maal zoo zout als dat van de Middellandsche zee, en het hout dat op de oevers ligt, is zwaar en steenachtig.

Daarna ging de schilder een ritje maken op de huishooge kameel van Torelli, en ik schoof wat dichter bij de groote tafel van het casino. Want zoo tusschen veel woorden in was de naam Tinne gevallen. Een Hollandsche naam.

Nog onlangs las ik, vlak voor mijn vertrek, over een comité, dat was opgericht om de nagedachtenis van deze Tinne, een Haagsche dame, te eeren, en hoe zich

[p. 229]

enkelen beijverden haar nagedachtenis te doen uitdijen tot de herinnering aan een pionierster, een exploratrice van beteekenis, een moedige, haar tijd ver vooruitziende vrouw minstens.

Van welke plaats ter wereld uit kan men beter wat schrijven over die fameuze Tinne-geschiedenis, dan van Murzuch uit, de plaats, waar haar romantisch en merkwaardig leven een einde vond.

En op welke plaats kunnen beter de legenden een einde vinden, die naarstig gewonden werden en worden om haar persoon?

Want het treft me, nu ongewild het gesprek, dat ik met de officieren hier toch over deze landgenoote voeren wilde, werd verhaast, dat ik al eerder, in Rome moest stooten op deze geschiedenis.

Vaderlandsche autoriteiten waren daar opgecommandeerd om zich met de Italiaansche regeering te verstaan over een gedenkteeken, dat ergens in de Edeien di Murzuch zou moeten worden opgericht. Hoe het er komen moest, en wie het, in jaquet en vadermoorder, zou gaan onthullen, was nog bijzaak. Hoofdzaak was, dat het monument er komen moest, en voorshands wilde de leider van het comité wel eens ter plaatse gaan zien op welke van de beschikbare milliarden vierkante meters duinzand het gedenkteeken het best zou staan.

Op het verzoek van de betrokken autoriteiten in Rome, eens wat materiaal op te sturen, waaruit kon blijken dat de fameuze ontdekkingsreizigster inderdaad zoodanige diensten aan de wetenschap had bewezen, dat men bij de Italiaansche regeering er behoorlijk mee voor den dag kon komen, antwoordde

[p. 230]

het comité met enkele gemeenplaatsen over de grootheid van de Vaderlandsche natie en van freule Tinne in het bijzonder.

Ik meen, dat daarop de boel in het vergeetboek is geraakt. En men mag zich, meen ik, gelukkig prijzen, als dit boek vandaag of morgen niet weer door een of ander ambitieus iemand wordt geopend.

De Italiaansche regeering en het Italiaansche volk, de mentaliteit van beide, staat niet bepaald enthousiast tegenover een vrouw, waarvan als voornaamste wapenfeiten bekend zijn dat ze moederziel alleen, met een stel ergens opgepikte matrozen, de woestijn introk, en dat ze in Arabische kleeren rondliep. Zij zijn zelfs niet warm te krijgen voor een vrouw, die een behoorlijk escorte had meegenomen en zich minder ‘courageus’ als freule Tinne zou hebben gedragen.

Eenvoudigweg omdat Italië après tout een gezonde natie is, waarin de vrouw haar natuurlijke plaats heeft, en waarin niet geduld wordt dat zij tracht een onnatuurlijke, haar niet passende in te nemen.

Was de Italiaansche regeering op de hoogte van nog andere antecedenten van freule Tinne, bijvoorbeeld van de brochure die zij meende te moeten wijden aan een uitermate delicaat onderwerp, dat in het publiek niet besproken dient te worden (men zou eens moeten zoeken in de later naar Milaan verhuisde bibliotheek van een wèl groote landgenoot: Molenschot), dan zouden het voorstel en het verzoek dat thans niet gedaan is, nog met erger opgetrokken wenkbrauwen ontvangen zijn.

Maar genoeg van de Tinne-gieterijen, die ik in Rome moest ontmoeten.