Het land van de dorst

Woestijn-patrouille

In het campa famiglia staan de kleine witte huisjes, opgetrokken half als bomvrije schuilplaatsen, half als wilde marabouts in de woestijn, waarbij de vrome de negen en negentig deugden prevelt. Het deurlooze gat reikt mij slechts tot borsthoogte, en, als ik bukkend ben binnengegaan (nadat het vrouwelijk deel van de familie tijdelijk bij de buren is opgeborgen) sta ik in de vieze donkere ruimte welke voor den inlandschen soldaat enkele dagen per maand het huis zijner aardsche vreugden vormt.

Op een plankje aan de wand ligt de zilveren borstsmuk van de vrouw, en in de lappen en todden op de grond hangt de zware ambergeur nog van haar aanwezigheid.

De soldaat grijnst van verlegenheid, nu wij zijn hol juist de eer aan doen, en is kennelijk opgelucht als we vertrekken en hij zijn vrouw weer kan gaan opeischen uit het huis van de buren.

[p. 163]

Na het diner, terwijl het jeugdig deel van de officierstafel zich toegewijd aan bridge en poker te buiten gaat, zoeken majoor Manusardi en kapitein Colosimo met mij de zilverige stilte van de maannacht onder de vele palmen.

Colosimo vertelt van zijn wekenlange tochten in het meest hondsche deel van de woestijn. Hij commandeert de carabinieri in dit district, de veldpolitie die hier onmisbaar is in dit gebied, en die zoo grondig de herinnering aan hun wit-gehandschoende, idioot-gesteekte wapenbroeders in de Italiaansche steden en dorpen uitwisschen.

Zij patrouilleeren langs de karavaanwegen in het buitengebied en doorkruisen de verre landschappen, waarin van een regelmatige bezetting of een regelmatig bestuurlijk toezicht geen sprake kan zijn.

De kapitein is een jonge, verwonderlijk frissche kerel, met stug, merelzwart haar en een open, blij gezicht, dat vandaag al heel vroolijk staat, nu vanmorgen zijn rustperiode begon, na een zwerftocht van vier volle weken in de zandzee.

Hij wrijft behagelijk langs de eindelijk weer eens hagelwitte kameelruiterbroek en lacht zijn witte tanden bloot bij de gedachte alleen, dat zijn kameel en hij nu weer voor twee weken ‘onder de menschen’ zijn. De dagen zijn lang en zwaar daarbuiten, en de nachten niet lichter en niet korter. Alleen met een dozijn bereden inlandsche carabinieri trekt hij telkens opnieuw naar de verre, grijze paden, waarlangs goed en kwaad, vrede en oorlog het gebied kunnen doorstroomen.

De kameelen dragen dan proviand en water voor

[p. 164]

weken mee, en een vertrouwde gids, die werkelijk in volstrekte zin het lot van de troep in zijn hand houdt, gaat vooraf.

Van zonsondergang stappen de kameelen tot twee uur in de nacht. Dan rust de troep tot vier uur, om dan weer op te stijgen en voort te gaan tot om een uur of tien de zon het voortgaan belet, en een gedwongen rust begint, die weer duurt tot het vallen van de avond.

Zijn soldaten hebben schapenvleesch, hun piment en hun thee bij zich, en gedurende de rit rapen zij al iedere dorre halm en ieder verdwaald takje op, voor het kleine, handgroote vuurtje van 's avonds. Een prachtig volk, om er deze permanente expeditiereizen mee te doen. In een zakje, niet grooter dan de Hollandsche soldatenransel, nemen zij meel genoeg mee om drie weken de kleine, harde broodjes te bakken, die op een handjevol gloeiende asch gaar willen worden, overal waar het kamp maar wordt opgeslagen. Het kleine emaille theepotje dat aan de zadelzak bengelt, wordt dan te voorschijn gehaald, en de dikke arabische thee in het glas, en uit het glas weer in de pot geschonken, tot het brouwsel die eigenaardige kwaliteiten heeft, die het versterkend, verfrisschend en bijna geestrijk maken.

Als het broodje gegeten is, en het kommetje vleesch en peper verorberd, komen de darbouka's, de handtrommels voor den dag, en begint het eentonig gezang van de kleine kringetjes rondom de theepot, totdat de kapitein wel slapen wil, en er niets meer is dan de almachtige stilte en het vreemde, hooge geluid van een kameel, die van de groene weide droomt.