In excelsis

[p. 286]

Onnozele Kinderen

NOG ZIJN DE VREUGDETRANEN VAN BETHLEHEM NIET OPGEDROOGD, NOG IS DE ONTroering van herders en geroepenen niet weggeslikt, of het wenen van Rachel klinkt uit de velden op: onder de rapieren van Herodes' huurlingen valt de eerste oogst.

Duizendmaal duizend maal zal van nu af aan, met de naam van Christus op de lippen en het hart vol van Zijn onbegrepen zaligheid, een martelaar vallen om het heilig getuigenis van Zijn naam. De eeuwen door zal het wit van de onschuld rood opbloeien in het vergoten bloed. Staat er niet in het Hooglied geschreven: ‘Mijn beminde is blank en rozerood’?

En vandaag begint het, o zo bitter, voor een wereld die niet anders kan zien als het droevigste van al: kinderen die sterven nog eer het leven voor hen waarlijk begonnen is.

[p. 287]

 

‘Zij ziet de melk op de tippen

 

Van die bestorve' en bleke lippen,

 

Gerukt nog vers van moeders borst...’

En de wereld kán niet anders zien. Zij ziet de afzichtelijke ijdelheid van Herodes, zijn angst zich de scepter uit de handen te zien gerukt, zijn krankzinnig bevel, en dan de hartenbrekende droefheid waarin hij de moeders van Bethlehem en de nabuurschap stort...

Hoe de ellendelingen het bevel uitvoerden, hun ‘plicht’ doen, en de eer van hun zwaard voor altijd te niet doen door het bloed van de onschuldigen die zo duidelijk en zo teder onnozelen worden genoemd.

De wereld kàn niet zien hoe achter de jammer van schreiende moeders, boven de chaos van moord en schande, een wolk van blanke heerlijkheid naar de eeuwige hemel wiekt.

En zelfs in de Kerk waren er altijd voor wie het martelaarschap van de onnozelen niet duidelijk was. Het was immers louter passief? Zuigelingen en allerkleinsten, bij lange na niet tot de jaren van verstand gekomen... En die zouden niet alleen tot de Heerlijkheid geroepen zijn, maar daar de kroon der martelaren dragen, het Lam volgen waar het gaat? En tot hen richten de Vaders het woord, wanneer zij verhalen waarom dit alles geschieden moest. Hoe door hun dood de wereld werd opgeschrikt, en de geboorte van de Heer vernam. Hoe God zich de eerstelingen koos uit de oogst. Hoe Hem de zuiveren als offer werden gewijd.

[p. 288]

‘Hoe zou ooit’, vraagt Augustinus, ‘deze onmenselijke en barbaarse vijand aan deze gelukzalige kinderen, met de inzet van al zijn welwillendheid en vriendelijkheid zoveel voordeel hebben kunnen verschaffen, als hij hun bracht door zijn woede en zijn haat’?

Men gaat zich afvragen hoevelen er aan deze kindermoord zijn prijs gegeven. Veertienduizend zegt de Griekse kalender, en de Kopten bezingen dit getal in de canon van hun feestmis.

Anderen menen dat de honderd vier en veertig duizend die Sint Jan laat volgen achter het Lam, allereerst de kleine martelaren van Bethlehem zijn.

Maar dat alles is immers van minder gewicht. Hoevelen of hoe weinigen ook, niet één zal er gemist worden in het protocol van de Hemel. Er is iets onzegbaar aandoenlijks in dit feest. Misschien omdat wij voelen dat de gezochte niet gevonden werd, en dat al dezen moesten sterven, terwijl het Kind reeds aan de hinderlaag ontkomen was. Omdat er geschreven staat dat God zich uit de mond van kinderen en zuigelingen Zijn lof bereid heeft.

En omdat iedere Christen-moeder wier kind door God werd opgevorderd, nadat ze het vaak slechts ó zo kort in de armen kon dragen, altijd weer denkt aan deze schare, waarmee haar kind verenigd zal worden.

Deze verwaaide rozenblaren zijn haar troost. Zij ziet hoe ergens, in een licht dat háár menselijkheid mysterie blijft, de Heiland zich om-

[p. 289]

kranst met dit ongerepte, en hoe dit milde sneeuwen van blanke zielen de eeuwen door nimmer is opgehouden.

Zij is als Rachel, maar zij is niet ontroostbaar omdat haar kind niet meer is, want haar werd geopenbaard dat haar kind haar eenmaal verwackten zal. In de volwassenheid van Christus. Gegroeid tot de volle maat, maar onbeschadigd door al wat in de aardse bloemen aan slang en giften schuilt.

In dit land zijn op dit ogenblik duizenden en duizenden onnozele kinderen als het ware verweesd. Een wankele aardse gerechtigheid heeft ze beroofd van moederschoot en vaderhuis.

Laten onze gebeden en onze zegewensen voor hen zijn. Voor het onschuldig bloed dat overal in de wereld vergoten wordt, of in de verstrooiing kwijnt.