Platbook 4. Fitsprovins

[p. 20]

Peter Winnen, IJselstein
Legerpet achterstevore

Oos land is mar 'n plat stukske groond. 't Is de rauwe waorhejd, en we wieëte nie baeter, mar soms is 't wel efkes slikke. As we kieke naor ós allerhögste punt dor beej Vaals, dan is 't nie mieër as 'n tepelke op de werreldbol. En dan ok nog 'n tepelke zo as 't eruut ziet beej hieël kalt waer. 'n Puusje, mieër is 't dus nie. En dat puusje motte we ok nog daele mit de Belze en de Móffe, want 't hiet 't Drielandenpunt. 't Is nog nie èns van ós aeges.

Daor oonder in Limburg wert ieëne kir sjaorleks 'ne hieël groeëte wielrenkoers gehalde. En nou wet iederieën ovver welke koers ik 't heb: de Amstel Gold Race. Bezope naam vur 'ne wedstrijd op smaal baendjes. En nog bezopener wert 't as ge bedaenkt dat wej ien Nederland maene 'ne wedstried te kunne halde mit echte baerge. Kiek 't mar nao, ze hiete ech zoeë: Cauberg, Keuteberg, Fromberg, Kruisberg, Raarberg, en zoeë gaot 't mar dur. Raar name vur viaducte.

Wej ien Nederland lieje an 'n sort van minderwaardigheidscomplex.

Vroeger keek ik d'r hieël anders taegenan. Toen haj ik nog gèn last van 'n minderwaardigheidscomplex. Ik haj 'n hieël ander probleem. Ik haj me vurgenome beroepswielrenner te worre, en dan ok nog es 'n gevaorlike klimgeit. Want dat ik 'n klimgeit was stoond al vast. Ik haj allieën nog gen kans gehad um dat te bewieze, want ik waonde ien de Pieël, den op 'n par molshoeëpe nao zoeë plat was dat ge d'r op biljarte kaost. Mar ik voond 'n oplossing.

'nen Halfbruër van mien moeder was getrouwd mit 'n zuster van ozze pap. Die wónde ien 't Zude, ien Brunssum. Hej ver-

Flesjewegwerpers

[p. 21]

diende de kaos in de miene. En ien 't Zude, wis ik, dor lage 'nen hieëlen hoeëp baerge: dor mos ik zien.

Op 'nen dag ien de groeëte vakantie zie ik er hin gefiets, same mit 'nen buurjóng, den 't mot gezeet - gaaruut gen klimgeit was. Mar ok hej haj nog gen kans gehad dat ien de Pieël te bewieze. 'n Hieële week mochte wej ien Brunssum blieve logieëre. 'n Jaor of vertiene ware we.

Elken dag trokke we d'r op uut op ós sportfietse waor we de spatborde vanaf han gesloop. En we han van die twèddehands gruun legerkiepse op, mit 'n hieël lang klep, die ge ien daen tied vur 'ne gulde op de mernt kóst koeëpe.

En zoeë kwame we op 'nen dag ien Valkenburg teraecht wor wej de schrikkelike Cauberg vur 't urst van ós laeve zage. 'nen Hieëlen dag hebbe wej os mit dat bieësje bezig gehalde. We kuumde d'r taegenop, en roetsde d'r wer af. Valkenburg uut, en Valkenburg wer ien. As gekke. Op en ner, hin en wer. Godsiemeine wat was ik bleej, zeg mar gewoon: ik was gelukkig. Eindelik 'nen echten baerg, eindelik was ik thuus. Miene buurjóng óntdekde wat hej ien z'n allerdiepste zien allang wis: gen klimgeit.

't Afdale was iets aparts. We liete ós as bakkeskeie valle. Miene buurjóng was af en toe moeilik te volge. Mar ik liet nie los. We joeëge auto's vurbej asof ze stilstoonde. Met zaestig, zeuventig per uur stove we 't centrum van Valkenburg ien, waor 't ien den tied ok al hieël druk was mit toeriste.

Ik herinner me dat ik op 'n gegaeve moment dur de kabel van m'n achterrem trok. Mar dat ik nou bang was um op 'nen overstaekende toerist te knalle: nieë, nieë. Ik docht zelfs nie an mien moeder: as ze dit zuj zien kriegt ze 'n beroerte. Nieë, ien mien köpke speulde zich hieël andere dinger af. Ik laag allieën op kop ien de Amstel Gold Race. Ik haj ze ammol hieëlemol verrot gereje. En hieëlemol uutzinnig riep 'nen televisiecommentator: ‘Kijk die Winnen toch

Franskallers [derailleur]

[p. 22]

eens gaan. Zijn achterrem kapot, en toch nog het lef hebben om met één hand zijn groene legerpet achterstevoren op zijn hoofd te draaien.’

Miene buurjóng is nie lang hiernao ien de motorsport gegaon. Vurrig jaor ovverleej ie ienaens an 'n hartstilstand. Hej trainde op 'ne fiets - ok dat nog. Dit stukske ien dialek draag ik op an um: Anton, Toon, Taontje Klaosse.

Gein haor op de bein dat dao aan dinkt