Tomben

[p. 31]

de tombe van jac. van looy

Breng sluimerlach er om het nieuwe leven,
zodat het in het midden van een droom,
een mooie droom, begint. Zoals een boom
aan 't einde van een schemeravond even
een licht getril, een veeropbollend beven
laat horen voor het stil wordt-ik wil zo'n
uiterste ook aan het dagbegin, als schoon
van roze vingerlicht wordt opgeheven.

Dood, oordeel, hemel en hel-dat is vier.
Niemand is daarvan nog teruggekomen,
zodat dát gelden mag als essentieel.
Wat je gebracht heeft in het nu en hier
verschijnt niet in jouw filosofendromen:
het is te fantastisch, en te reëel.