Met de poppen gooien

[p. 103]

Verhuizen 1

Jan-Willem, Roos en Madelief zitten op een zandberg in de bouw.

Madelief ziet er vreemd uit. Ze lacht niet. Ze kijkt naar beneden.

‘We gaan verhuizen,’ zegt ze.

Het blijft stil.

‘Verhuizen?’ vraagt Jan-Willem na een tijdje.

‘Waarom?’ vraagt Roos.

Ze zijn erg geschrokken. Stel je voor: Madelief zomaar weg, ineens!

‘Daarom,’ zegt Madelief. Ze ziet er niks vrolijk uit.

Jan-Willem en Roos weten niet wat ze zeggen moeten. Dat kon toch zomaar niet? Verhuizen!

‘Vinden jullie 't hier niet leuk meer?’ vraagt Roos.

‘Jawel hoor,’ zegt Madelief.

‘Waarom gaan jullie dan verhuizen?’ roept Jan-Willem uit.

Madelief geeft een hele tijd geen antwoord. Ze peutert met een stokje in het zand.

‘M'n moeder krijgt ander werk,’ zegt ze dan. Ze zucht diep. Ze vindt het niet fijn om erover te praten.

‘Moet je dan ook naar een andere school?’ vraagt Roos.

‘Tuurlijk,’ zegt Madelief.

Ze zijn weer stil. Maar ze denken alle drie aan hetzelfde.

[p. 104]

Hoe het kón! Alles lijkt gewoon. Je woont in een straat. Je hebt vriendjes. Je gaat naar school. En plotseling gebeurt er iets onverwachts. Alles wordt anders. Weg bij je vriendjes, weg uit je huis, weg van school.

‘Is het al zeker?’ vraagt Jan-Willem.

Madelief knikt.

‘Vind je het leuk?’ vraagt Roos.

Madelief geeft wéér een hele tijd geen antwoord. Ze prikt haar stokje diep in het zand.

‘Nee,’ zegt ze zacht. ‘Ik vin d'r niks an.’

Ze hebben Madelief nog nooit zo verdrietig gezien. Ze kijkt de hele tijd naar beneden, naar het zand.

‘En moet het dan tóch?’ Roosjes stem klinkt een beetje boos.

‘M'n moeder krijgt toch ander werk!’

‘Nou, ik zou het nooit doen hoor,’ zegt Jan-Willem stoer. ‘Ik zou tegen m'n moeder zeggen: gaat u maar. Ik blijf hier.’

‘Ach, klets niet,’ zegt Roos kwaad.

Jan-Willem houdt geschrokken zijn mond.

‘Gebeurt het al gauw?’ vraagt Roos.

Madelief haalt haar schouders op. Ze weet het niet.

‘Ach joh,’ zegt Roos, ‘misschien gaat het niet door.’

Maar dat geloven ze geen van drieën.

‘Ik ga maar es naar huis,’ zegt Madelief.

Ze staat op en slentert weg.