Met de poppen gooien

[p. 43]

Hond

‘Hé, Madelief, kom gauw!’ schreeuwt Roos.

Wat is er nu aan de hand? Roos huilt. Madelief holt naar d'r toe.

‘Wat is er?’

‘Ze hebben Jan-Willem gepakt,’ snikt Roos.

‘Wie?’

‘Grote jongens. Ze hebben hem meegenomen. 't Park in.’

‘Kom,’ zegt Madelief. Ze trekt Roos mee. ‘We gaan hem redden.’

Dat wil Roos best. Maar hoe? Het waren erg grote jongens hoor. Ze hollen het park in.

Het duurt niet lang of ze horen Jan-Willem schreeuwen. Het komt uit de struiken.

Roos en Madelief gaan voorzichtig op het geluid af. Tot ze Jan-Willem zien. Ze gaan op hun hurken zitten. Ze kijken wat er gebeurt.

Twee grote jongens houden Jan-Willem vast. De derde bindt hem met een dik touw aan een boom. Jan-Willem vindt het niet leuk. Hij krijst als een biggetje. De jongens gaan om de boom heen zitten. Ze roken een pijp. Het zijn vast Indianen.

Wat moeten Roos en Madelief beginnen?

‘Ik weet iets,’ fluistert Madelief. ‘We gaan er naar toe.’

Maar Roos durft niet. Ze blijft in de struiken zitten.

[p. 44]

‘Ahaaa!’ brult Madelief als ze uit de struiken te voorschijn komt. De grote jongens schrikken ervan.

‘Hebben jullie dat rotjongetje te pakken? Net goed!’

Madelief loopt naar Jan-Willem. Ze geeft hem een heel zacht stompje.

Roos begrijpt er niks van. Gaat Madelief met die nare jongens meedoen?

‘Ik had hem allang een keer willen vastbinden,’ roept Madelief. ‘Maar ja, ik durfde nooit.’

De grote jongens moeten lachen. ‘Durf je niet tegen zo'n kleine keutel?’

Madelief lacht ook. ‘Tuurlijk wel,’ zegt ze stoer. ‘Maar niet tegen z'n hond.’

Het wordt heel stil. De grote jongens kijken bang tussen de struiken. Bewoog daar iets?

‘Hij heeft zo'n enge bloedhond, weet je wel,’ zegt Madelief. ‘Zo'n speurhond die eigenlijk bij de politie hoort. Die vindt hem overal, waar die ook is.’

De grote jongens staan op. Ze lijken helemaal niet meer op Indianen. In de verte blaft een hond. ‘Wegwezen,’ schreeuwt de aanvoerder. En weg zijn ze.

Roos komt bibberend uit de struiken. Ze maken Jan-Willem los.

‘Wat zeg je nou?’ vraagt Madelief.

‘Dank je wel Madelief,’ zegt Jan-Willem. En als hij zijn tranen heeft gedroogd: ‘Voor m'n verjaardag vraag ik een hond.’