Met de poppen gooien

[p. 23]

De cowboy

‘Jij was baby,’ zegt Madelief, ‘en ik was vader.’

‘Nee,’ zegt Jan-Willem, ‘ik wil koiboi zijn.’

‘Het is geen koiboi, het is kauboi,’ zegt Madelief. ‘Da's Engels.’

‘Goed,’ zegt Jan-Willem. ‘Dat ben ik dus.’

‘Baby is trouwens ook Engels,’ zegt Madelief. ‘Je schrijft babie, maar je zégt beebie.’

Dat wist Jan-Willem allang. Maar hij zegt niks. Het gaat er maar om dat hij geen baby wil zijn, maar cowboy.

‘Er is veel Engels hoor,’ zegt Madelief. ‘Even denken. Ja, horloge bij voorbeeld, da's ook Engels.’

‘Ik wil geen horloge zijn,’ zegt Jan-Willem beslist.

‘En wan. Ook Engels. Dat betekent één.’

‘Wan, toe, srie, foor, faif,’ zegt Jan-Willem. ‘Koibois praten een hoop Engels.’

‘Kaubois,’ zegt Madelief.

‘En jij was een iediaan.’

Madelief moet ontzettend lachen. Ze rolt over de vloer van het lachen.

‘Nee, slome,’ zegt ze. ‘in diaan is het, niet ie diaan. Mooie koiboi ben jij!’

‘Kauboi,’ zegt Jan-Willem.

Madelief kijkt Jan-Willem ernstig aan. Ze aait over zijn haar.

‘Goed zo,’ zegt ze. ‘Maar nu moet je zoet gaan slapen.’

[p. 24]

Jan-Willem begrijpt niet wat ze bedoelt. ‘Slapen?’

‘Ja sufferd, je middagslaapje.’

‘Waarom? Dat hoef ik helemaal niet.’

‘Nou vooruit,’ zegt Madelief, ‘dan geef ik je eerst de fles, maar dan moet je toch echt naar bedje hoor.’

‘Nee,’ brult Jan-Willem. Hij is heel kwaad. Hij stampt met zijn voeten op de grond. ‘Ik ben geen baby, ik ben koiboi!’

‘Kauboi,’ zegt Madelief.