Mijn leven

Mej. C.H., Maastricht.
Brussel, 13 Februari '77.

Eindelijk hebben wij tijding van van Deventer! Goede tijding, al wordt ze ook nog zoo nijdig meegedeeld. 't Lieve Jennytje is deze keer geheel uit haar rol geraakt, en schrijft, zoo vinnig als zij maar schrijven kan, dat ‘van Deventer niet meer onder tutèle behoeft te staan, en doen en laten kan, wat hem 't best voorkomt.’ - Mooie argumenten, na hier alles in de war gestuurd te hebben door beloften die zij niet vervuld hebben! Enfin, de phrases geef ik haar cadeau, zij kan de vinnige van nu ter

[p. 266]

zijde leggen met de charmante van vroeger, en ze later nog eens bestudeeren, om een lesje in conséquentie te vinden! Intusschen is de quintessence van de tijding, dat zij in het begin van April van Java vertrekken en dus tegen half Mei in Italië zullen zijn, waar zij eenigen tijd zullen blijven, om, na Zwitserland en Frankrijk bezocht te hebben, in Augustus hier te komen, ‘na het vertrek’ van de ondergeteekende! God dank! Dat is nog een uitkomst voor mij, en een groote ook, want, zoo als gij weet, was ik er niets op gesteld om nog eenigen tijd met de geheele familie samen te wonen, want van de oorlogen die er gedurende dien tijd hadden plaats gehad, tusschen de van Deventers en Papa, had ik natuurlijk weer de schuld gekregen, als eenige die belang bij vrede had en bij 't lang gehoopte, hoog geroemde, vurig gewenschte samenwonen van de twee partijen, die mogelijk, als de gulden wenschen vervuld zijn, niets haastiger te doen zullen hebben, als weer elk een anderen weg uit te vliegen, om elkander 't leven niet onaangenamer te maken dan noodig is. Ongelukkig is 't ook weer hier de verkeerde die dupe zal zijn, want de eenige die schuld zal hebben, 't lieve Jennytje, zal zich wel netjes buiten schot houden en zich als souffre douleur poseeren, terwijl de anderen de kastanjes uit 't vuur halen en zich de vingers branden aan de vlam die zij aanblaast!

Tel est le monde! De goeden lijden, en de kwaden doen alsof ze leden! Daarom is er zoo veel verwarring in 't waardeeren van menschen; het is een heele kunst om uit te vinden wie de slagen uitdeelt, als 't altijd met de hand van een ander is dat men slaat!

Wat er bij de Baartjes broeit weet ik ook niet, dáár is ook iets verkeerd. Van Lize heb ik niets meer gehoord sedert ik bij jullie was en Lucie heeft mij noch geantwoord op mijn schrijven over haar stukje, dat ik haar geraden had dubbel te verkoopen, noch op mijn brief over Korteweg, waarin ik hem 't antwoord van Webb meedeelde, en dien ik aan Lucie gezonden heb, omdat ik niet wist waar K. was. Tout comme les autres! Als de kinderen alleen kunnen loopen vertrappen ze den leiband! Ook al goed, als ze dan ook maar vast staan en zich niet meer behoeven te bukken om hem op-te-rapen!

R.S.....................

en heeft braaf gelachen over 't hollandsch koerantengeschrijf, dat van Auguste (Steveniers) een violoncellist heeft gemaakt, en haar met haar vader een duo voor viool en piano heeft laten spelen op een concert dat nooit bestaan heeft! Die nederlandsche journalistiek verdient werkelijk een prix d'invention! Ik contribueer een dubbeltje! en dat zal S. zeker ook wel doen! La souscription est ouverte! Avancez mes amis!

Verbeeld je welk een chance ik gehad heb; eenige dagen ge-

[p. 267]

leden geeft Papa me de courant ‘om eens te zien of ik dáár ook heen wilde’.

‘Madame Ernst’

‘Dernière conférence, enz.’

Natuurlijk ging ik er heen! Gij weet hoe het mij gespeten had die rivale mis te loopen door mijn vertrek van hier, juist den dag van haar eerste voordracht! Ik was dus verrukt en rekende op een lesje!......?......

Op de estrade stond een tafeltje, en op het tafeltje een karaf water met een glas en een potje suiker met een lepeltje.... Een man verscheen met een stapeltje boeken in een leeren riempje en plaatste dàt er nog bij op 't tafeltje. Toen verscheen M^me Ernst, in 't zwart, met geheel bloote armen en een lijf dat van voren uitgesneden was, een massa zwarte kanten of blondes op den rok genaaid (die een heelen langen sleep had, welke op een hoopje hing) en een paar open fladderende blonde-mouwen, die achteraan kwamen; niet smakelijk, en alles behalve eenvoudig. Voeg hierbij nu nog een valschen bloedkoralen ketting, lang, met een kruis er aan, dito oorbellen en haarkam, een paar krachtige, grove mannenarmen, een zwart uiterlijk en een dik figuur, dan kunt gij u, met een beetje imaginatie, M^me Ernst voorstellen, die sprekend geleek op die zekere dikke choriste in de opéra, die altijd N^o. 1 stond met haar colossale beenen en haar zwarte snor! - Zonder mooi te zijn, had zij charme kunnen hebben, maar dit is het juist wat zij miste. De stem was niet krachtig, maar hard, en de bewegingen waren ruw. Zóó als zij er uit zag, zóó droeg zij voor ook. In 't lezen van proza vond ik haar 't best; haar keus van stukken was uitmuntend, en als zij iets comieks voordroeg, zat het geheele publiek te schateren, maar, waar 't op fijnheid aankwam, daar schoot zij te kort, zij deed bijv. even als die leelijke Favart en haalde adem, waar haar dit best gelegen kwam, zonder acht te geven op woorden of zinnen; ook was zij nooit sympathiek en dwong zij nooit medelijden af. Het was de oude kunst, de kunst die haat en afschuw wekt; de Ristori-kracht, die lust tot moorden geeft, niet de hooge sympathieke smart van Agar, die medelijden en vergeven leert, kortom het was weer werken en geen leven. Het publiek heeft het zeker heel kunstig gevonden, ik vond het nog lang niet kunstig genoeg. - De imprécatie van Camille bijv. die prachtige woorden waarmee Agar het koudste publiek entraineerde, heeft zij zoo gebruld en geschreeuwd, dat wij, geloof ik, allen blij waren dat zij nu ook maar vermoord werd!

Ce n'est pas-ça! roep ik maar weer en, of de menschen 't mooi vinden of niet, de toekomst zal iets hoogers eischen.

.........................

Och ja, nog een nieuwtje! Verleden kwam *** hier voor Papa, en mij ziende, kwam hij dadelijk op mij af met de woor-

[p. 268]

den: ‘Je dois vous dire bien des choses de la part de Monsieur Georges Cabel. Il m'a parlé de vous, et il m'a prié de vous dire qu'il vous aime bien plus que vous ne pensez. Il est un peu faché, parceque vous ne venez jamais chez lui, il vous prie de venir le voir quelques fois, il serait charmé de votre visite.’

‘Je sais bien qu'il m'aime beaucoup! Dites-lui que je suis trop heureuse de ma liberté, pour me rendre encore chez lui! J'ai assez des leçons de Mr. Cabel! Dites-lui, de ma part, que je ne suis plus du tout Cabellisée!’

‘Qu'est-ce que cela veut dire?’

‘Etes-vous le médecin du Conservatoire Neerlandais?’

‘Oui.’

‘Alors vous avez trouvé là une mine d'or!’

‘Comment cela?’

‘Parceque Mr. G. Cabel est un professeur de chant casse-voix par excellence! Et que vous trouverez toujours chez lui plusieurs élèves enroués et poussifs.

‘C'est vrai. J'en ai quatre maintenant.’

‘En voici la cause. Mr. Cabel aime les chanteurs sans voix, et, comme les personnes jeunes et bien portantes ont des voix trop fortes à son goût, il les fait chanter à gorge fermée, ainsi: - ik gaf hem eenige noten mixte tot verduidelijking.

‘Mais cela abime la voix! Et puis, ça vous rend malade!’

‘Je crois bien! d'ailleurs, la classe de Mr. Cabel est presque toujours toute entière malade!’

‘Mr. Cabel dit que cela tient au climat; que le climat est bien meilleur en Hollande qu'en Belgique’ enz. enz.

Hoe vindt gij dat?!!!!!

.........................

Mina.