Mijn leven

Den Generaal Krüseman.
Groningen, 21 December 74.

.........................

Ziehier 't lijstje van mijn laatste lezingen: Maandag, Utrecht; Dinsdag, Delft; Woensdag, Dordrecht; Donderdag, Leiden; Vrijdag; 's Hertogenbosch; Zaturdag, Haarlem; en gisteren ben ik naar Zwolle gegaan om heden avond hier te lezen. Ik lijd een leventje tegenwoordig om mijn stevigste vijanden jaloursch of wanhopig te maken, want moe ben ik niet te krijgen, noch ziek, noch dood. Ik heb hun gezegd dat ze mij vermoorden moeten anders dan met een pen, want dat ze op geen andere manier van me af kunnen komen. Slechte recensies heeft het geregend, en toch komt 't Publiek overal op mijn lezingen en word ik elken avond geäpplaudisseerd en terug geroepen. Kabalen noch intrigues helpen, de twee partijen staan zóó verwoed tegen elkander over, dat ik de eer geniet van Loudon's aftreden en den oorlog met Atjin te overschaduwen; 't Krüseman-gekibbel

[p. 5]

is haast een politieke questie geworden en de couranten vechten zoo vinnig over me, dat ze er mij door in 't leven houden. - In Leiden is kabaal geweest, tot drie malen toe heeft men mij op 't laatste oogenblik afgeschreven, en toen men mij de 3^de keer schreef dat ik de gehuurde zaal niet krijgen kon, omdat zij aan een ander gegeven was, heb ik geäntwoord ‘Tant pis voor mijn concurrent! Huur een andere zaal en zeg aan Ds. Steen, die in 't Nut gaat lezen, dat ik in mijn Vaderland reeds met zoo veel steenen gegooid ben geworden, dat ik om zoo'n kerkelijk Steentje niet geef; nous verrons wie van ons beide 't meeste Publiek zal hebben, hij of ik.’ Ik heb meer menschen gehad voor een gulden entrée dan hij voor niet! Dat de vijanden van woede geen raad weten spreekt van zelf. Ook met Elize Baart zijn zij er ingeloopen, daar ze haar opgehemeld hebben om mij neer te ploffen en nu komt het uit dat zij mijn élève is! ‘Dankje Vijanden!’ heb ik lachend gezegd: ‘jullie kunt een meesteres niet meer verheerlijken dan door haar leerling toe te juichen!’ 't Is een gekibbel om suf onder te worden, verwonder u dus niet over mijn stilzwijgen als gij soms in eenigen tijd niets van mij hoort, ik heb de handen vol met kibbelen en kan niet vlug genoeg zijn om ieder te geven wat hem toekomt. Nu kibbel ik ook weer over mijn ‘Huwelijk in Indie’ (2^de druk) dat drie uitgevers van mij koopen willen, maar geen van allen wil betalen! Gij moet de groeten hebben van *** die wat beter over me beginnen te denken, omdat ‘je zoo énorm veel geld verdient!’

Mina.