Mijn leven

Den Heer en Mevrouw T. Harlingen.
Zwolle 9 Nov. 73.

Waarde Vrienden!

Vecht maar voor me! 't Speet me, zoo'n leelijk couranten-arti-

[p. 58]

keltje te zien verschijnen, maar ik heb toch om die ééne bonte raaf gelachen! De schrijver houdt zeker innig veel van¹ rooken, en 't gemis van een pijp heeft hem van mij een raaf doen maken!

.........................

Mina Krüseman.

1 Vrij algemeen hebben de heeren in Nederland de gewoonte om in Nutsvergaderingen, na, of in de pauze te rooken. Ik kende deze gewoonte niet, en verschrikte dus niet weinig, toen ik te Harlingen, in de pauze, mèt de chocolade en de koeken, ook de pijpen en de tabakspotten zag verschijnen. In halve wanhoop wendde ik mij tot de heeren commissarissen en verzocht hun 't rooken te verbieden. ‘Ze zullen 't toch niet laten,’ en ‘dan worden ze weer kwaad’, was al wat ik ten antwoord kreeg. Ten einde raad vloog ik zelve de estrade op met de woorden: ‘Och, Heeren, wat ik u bidden mag, rookt nog niet, want dan stik ik!’ Er is niet gerookt geworden vóór dat de lezing geëindigd was. Dit is 't waarover de Nut zonder genoegen-courant eigenlijk kwaad was, en waarom die mij bonte raaf tituleerde. Mev. Kleine is zeker gerookt geworden.