Mijn leven

Mevrouw G.
Haarlem 25 Januarij 1861.

.........................

Laat de tijd maar handelen, tijd heelt alles en geneest van alles, en zou dit bij u dan ook niet gebeuren? Zou het mogelijk zijn dat ook dit genre van leven *** niet spoedig zou gaan vervelen? Moet het iemand, die zooveel behoefte aan bezigheid heeft, als met *** het geval is, ten laatste niet eentoonig worden, zóó aan den wil eener vrouw onderworpen te zijn, die hij niet achten en dus, op den duur, ook onmogelijk liefhebben kan? Moet het hem, die andere vrouwen gekend heeft, ten slotte niet gaan tegenstaan in de netten van zóó eene verward te blijven? Moet hij het niet gevoelen, al begrijpt hij het mogelijk nog niet, dat hij hier opgehouden heeft zelfstandig handelend wezen te zijn, en dupe is? Dupe eener vrouw die hij zelf uit den grond van zijn hart minacht, al bekent hij het zich zelven ook nog niet, en die hij haten zal, zoodra de verveling der eentoonigheid hem tijd zal geven om zijn gevoel te ontcijferen; dan zal het hem ondragelijk worden langer omringd te blijven door dat nietige, zwakke web, dat zijne oogen beneveld, zijn verstand in slaap

[p. 24]

gesust, en zijne krachten verlamd heeft; hij zal gevoelen dat hij verstrikt is, en dat gevoel zal hem wakker schudden en hem kracht geven om dat fijne weefsel van een te rijten en te vertrappen, alsof het nooit eenige magt op hem had uitgeoefend; dan zal hij zich zijne verblindheid of liever zijne zwakheid schamen, hij zal die vrouw met u vergelijken, en wie zal dan de zegepraal behalen?

O! dan zoude hij tot u weder willen keeren, u zijn berouw bekennen, en u om vergeving willen smeeken, zoo geene valsche schaamte hem tegenhield, en die zal hem tegenhouden, zoo hij niet reeds vooraf zal weten dat hem alles vergeven zal worden.

Och, N. lief! wacht maar geduldig dien tijd af¹, en beschuldig hem toch nog niet te veel; hij is nog zoo jong en heeft mogelijk nog zooveel tijd om te ontwaken en tot inkeer te komen, en hoe ongelukkig zoude hij dan wezen, wanneer hij dan ook nog u en zijn kind zoude moeten missen! - Beoordeel hem toch niet hard, hij is toch reeds ongelukkig genoeg, en wanneer hij tot u weder zal willen keeren, ach, stoot hem dan niet terug, vergeef hem maar en spreek er maar niet meer over, dan zult gij hem op de zekerste wijze ontwapend hebben, en de grootste overwinning op hem behaald hebben, die ooit eene vrouw op hem behalen kan.

En wanneer gij dan met hem naar Indië kondet wederkeeren, en de ledige uren uit ** voor hem niet meer bestonden, zouden ook dan de rust en de kalmte van een geregeld, werkzaam leven er het hunne niet toe kunnen bijbrengen, om eene treurige gebeurtenis als een droom in het verledene te doen wegzinken, en eene nieuwe en betere toekomst voor u allen te doen aanbreken?

.........................

Mina.

1 En die tijd is gekomen. Maar zijn vrouw en kind zijn nooit tot hem terug gekeerd. Kassian! Want die man was goed. 1877.