|
| |
| |
| |
Echts-eer-dicht,
Over de vereenigh van den Vroomen Jonghman Ioost Iansz: Ende d'Eerbare Jonghe-Dochter Margrieta de Haes.
DEn Schipper die en had kloeckmoedigh noyt door varen
De onghebaende Zee, vol spooreloose baren
So hem alleenig had ontbroken het Compas
Dat by den nacht soo wel, als dagh, sijn Leydsman was;
Even soo gaet het me in saecken van de Minne:
Den Minnaer kan sijn Lief sonder Compas niet vinne.
Waer sonder hy hem oock ter Zee-vaert niet begeeft,
In 't Scheepje van de Min, dat vaeck so tob'ligh sweeft
In baren van verdriet, en sware moey'lijckhede,
Voor dat men daer in is, en heeft men rust noch vrede.
Eer-waerde bruydegom, en Deughd-lievende Bruyt,
Soo haest ismer niet in, men waerder gaerne uyt:
Men set het zeyl in top, om snelle gangh te maken,
Men viert het Schootjen uyt, om aen het Land te raken.
Men viert het Schootjen uyt vaeck eer men wel versint,
| |
| |
Oft niet best wesen soud' te zeylen by de wint.
Te zeylen by de Wint, dat is, dat men doet duycken
Beveynstheyt onder liefd', veynsen by liefd' gebruycken.
Het een dat ist Compas, het ander is het Schip,
Het een een Haven is, en 't ander is een Clip.
Een Clip de liefde is, die 't Scheepje door haer krachten
Van 't bulderend' onweer stoot op Klipp'ge gedachten.
De baren van de Min haer stercke Eb, oft vloet,
Het Scheepje van de Liefd' al hobb'lend' drijven doet
In 't midden van de Zee; den Minnaer denckt te scheyen
Soo hem 't Compas gheen hoop geeft voorder te geleyen.
Maer soo het onweer slist, der baren loop wat stuyt,
Den Schipper grijpt weer moet, en smijt sijn Ancker uyt:
Soo doet een minnaer mee, die Schipper is van dese,
Die 't Ancker is sijn hoop in 't onweer van de vrese;
Sijn Liefd' is sijn Compas, zijn Scheepje is de Min,
Het geen den Minnaer voert alleen by sijn Godin.
Heer bruydegom, ghy hebt u nu van Zee begeven,
En een gewenschte staet verkooren, te beleven.
't Is nu met u gedaen, versoet u bitt're pijn,
Laet door 't verkregen soet, 't bitter vergeten zijn:
Voorgaenden arbeyt sal den Iager niet verdrieten,
Soo hy maer eynd'lijck mach 't gewenschte Wild genieten,
Want wat gheen arbeydt kost, dat acht men kleen van waert
Maer groot 't genot voor die geen arbeyd heeft gespaert:
'tWild dat ghy hebt gejaegt heeft u vaeck doen wanhoopen.
Waerom? om dat den Haes soo snel is in het loopen.
Maer snelder in u Iacht van soete vryery,
| |
| |
En lieffelijck gesmeeck, Heer Bruydegom waert ghy
Wanneer u Haesje gau Veld-vluchtigh scheen te vluchten,
Stracks volghden ghy het spoor, en liet u nare suchten
Als Bracken van de Min op-snuffelen het Wilt,
Daer ghy soo menn'gen dagh vergeefs om hebt verspilt.
Wanneer u Haesje was in 't Bosch van haer gedachte,
Ghy dreeft het daer weer uyt. Ghy offerden u klachte
Aen 't hooge Altaer van de schoon Godin Diaen;
Diana niet, maer 't was Margriet, die u sagh staen:
Het wat u lieve bruyt, die langer niet verdragen
't Ootmoedigh smeecken kost, noch u weemoedig clagen.
Eerwaerde bruydegom, ghy hebt haer trou gemoet
Door u lief-kosery en trouwe klacht versoet.
Ghy hebt alleen gehoedt de Schaepjes hares sinne,
En trouwelijck geweyd in 't Klaver van u Minne.
Ghy hebt haer soo gedient, dat zy in 't eynd' verspreyd
Een lieve gallemt heeft uyt haer medogentheyd,
Dat ghy haer hebt beweeght tot mee-ly en erbarmen,
Soo dat zy heeft om-helst, om-cingelt in haer armen
De Ziele van haer Ziel. En sprack: Ick ben u bruyt
Het glas van u verdriet is nu geloopen uyt;
Ia 't deerd my langer Lief u droeve klaght te hooren,
't Is tijt dat ick met vreught nu eens vervul u ooren.
Heer bruydegom hoe haest, hoe haest verdween u smert,
Ach! als dat soete woord drongh in het diepst' uw's hert.
Wanneer dien Echo liet soo lieven gallemt klincken
Deed' u Cupido stracx uyt sijne Schalen drincken:
Het Nectar soete nat de natte vochtigheydt
Die op het purper-root van uwe lipjes leydt.
V lipjes, ach! Vrou bruyt, u lipjes sijn de Schalen,
| |
| |
Waer uyt u bruydegom sijn laeffenis quam halen.
Waer mede ghy sijn hert deed' dorsten na u deught,
Deught, daer ghy schoonste schoon de trotst me trotsen meught.
Gheluckigh bruydegom, die wijslijck hebt verkooren
Deughds schat, die eeuwigh streckt als rijckdom gaet verlooren,
Waer in mijn wensch u gunt dat ghy volharden meught,
Op dat u jonge stam teelt lootjes van de deught.
Nu 't Boompjen is geplant, nu dat ghy hebt gegeven
Tot een waer-teecken, om vereenight beyd' te leven.
Den een des anders hand gestrengelt beyd' in een,
Als dat ghy eenigh beyd' u zielen maeckt gemeen.
Ist dat ghy wilt den Hof van d'Echte staet voltoyen,
Soo moet ghy naerstigh daer het onkruyd wel uyt-royen,
En houden suyver 't padt (dat ghy nu sult betreen)
Van gramschap, haet, en nijdt, op dat de stam alleen
Van uwe liefde bloeyd, in Godsalige Minne,
Op dat het eynd' mach sijn soo goed als het beginne:
Queeckt in u Lust-Hof op de Spruytjes van de deught,
Op dat hier na-mael ghy haer Vruchten smaken meugt.
Ent op u jonge stam een Goddelijck behagen,
Godt sal de goede Boom doen goede vruchten dragen.
Hy sal u spruytjes teer doen wasschen na u sin,
So ghyse mest en queeckt met Liefde, Vreed' en Min.
Godt sal u Telghjes doen rondsom u Hof verspreyen,
Wilt als voorgangers haer op 't spoor der Deughden leyen.
Bruydegom en Vrou bruyt, soo 't God, en u behaeght,
Wensch ick het naeste Iaer u Lootje vruchten draeght.
|
|
Auteursrechtvrij