|
| |
| |
| |
Minne-Klucht.
IUffrouw, hoe menig-mael heb ick mijn selfs beklaeght,
Dat mijn begonnen smert mijn drie Iaer heeft behaeght.
Drie Iaren zijn 't geleen; drie Iaren, ô Godinne!
Dat ick de eerste-mael u schoonheydt dacht te minne:
Als u beleeft onthael in 't by-zijn ick genoot,
Mijn ziel van blijdschap sprong; al levend' was ic doot.
V ooghjes boeyden (Lief) mijn hert en Ziel te samen.
V ooghjes waren 't (Nimph) die my gevangen namen;
Ghevangen in de strick, daer Veneris gewelt
(Die noyt en heeft misdaen) dickwils ghevangen stelt:
Dat's in een Boeyen (Lief) gebouwt van hoop en vresen,
Waer ick drie Iaren langh most u gevangen wesen;
Want eerst-mael als ghy mijn in 't by-wesen verscheent,
Heeft u beleeftheydt selfs mijn groot geluck verleent:
Als ick een deeltjen u van mijn begeerte thoonde
't Scheen dat u goede gunst my met begeerte loonde.
Mijn vryheyd groeyde aen. V vryheyd heeft gejont
Te snoepen schoone Vrou een kusje van u mont;
Een kusjen dat voor mijn meer soeticheyd kost baren
Of 's werelds vreughden al in een gesmolten waren.
Duysend-mael op een dagh dacht ick (schoone Godin)
T'ondecken u mijn smert, en mijn verborgen Min.
Ach! seyd' de soete hoop: wie soud' sijn smert verswijgen
Daer hy door bidden ken soo veele vreuchd' verkrijgen?
Staegh had ick op mijn tongh te seggen: schoone Vrou,
Reyckt mijn u suyv're hand: ontfanght mijn trouwe trou.
| |
| |
Maer ach! een strenge vrees is mijn aen-boort gekomen,
En heeft mijn al de hoop van mijn geluck benomen.
't Verlies van mijn geluck drijft mijn soo vaeck, eylaes!
Met vruchteloose hoop na de gewenschte plaets:
Daer d'uyt-gelesen Zon mijn eerst-mael quam beschijnen,
Op hoop dat mijn gesicht daer weder troost moght vijnen.
Maer als ic sie de plaets waer 't hert sijn lust eerst kreegh.
't Gesicht baert mijn verdriet: ic vind' de plaetse leegh.
Vernieuwing (door 't gedacht) voed' d'oude lusten weder.
Ick denck so menigh-mael, hier zat sy by mijn neder.
Dit Klaver-rijcke gras heeft sy wel eer betreen:
Doen was't vol vrolijcheyt; Nu klaegt het met geween.
Als ick bedroeft aen-sie dees Gallery van Bomen,
Die ons genarremt deed' daer eertijds onder komen,
Twee reysen, twee-mael twee, by 't schijnsel van de Maen,
Zijn wy het Elsen-Bosch, de Beemden door gegaen;
Die met een nare stem nu schijnen my te vragen
Waer is de schoon, die wy hier eertijds met u sagen?
Haer deert mijn eenicheyt; het spraeckeloose Wout
Had u (mijn lieve Nimph) dat nimmer toe vertrout.
Gaen ick van daer voor 't bedd'; mijn tuygen d'oude lusten:
Hier sagh ick eens mijn Lief, mijn lieve Engel rusten.
Dus sit ick in 't gedacht, met diepe suchten swaer:
Immers is dit de plaets daer ick eerst quam by haer.
Immers is dit de plaets, daer ick alleen hier boven
In slechte Rijmery u hoogheyd wilde loven;
Daer sy in korten stond, als ick nau had gedaen,
Mijn blijdelijck verscheen, quam voor mijn oogen staen.
Mijn hert was heel ontroert; ick twisten met mijn oogen:
| |
| |
Het geen my waerlijck scheen, of dat niet waer geloogen?
Bevreest met bevings-schrick ontsonck my stracx de moet:
Ick voelde (waerde Vrou) een grillingh in mijn bloet.
De Pen zeegh uyt de hand; 't geen hallef was beschreven
Is door u soete komst voort in de loop gebleven.
Natuur ghebood my wel mijn armen uyt te slaen,
Eerbiedelijck Me-vrou te groeten en t'ontfaen;
De liefde porden my te knielen voor u voeten,
Met soete kusjes u t'ontfanghen en te groeten.
V ooghjes trocken my met aengename loncken:
De bloosjes, die 't sneeu-wit van uwe kaeckjes proncken
Locten mijn hert tot vreugd. Maer ach! wanneer de Maen
Met Wolcken wert bedeckt, haer schijnsel is ghedaen.
Wt-heemsche schoone Vrou, u glans hadt my verovert,
Door d'onversiene komst, stond' ick gelijck betovert.
De tong verloor hae spraeck: Ick wist niet (waerde Vrou)
Op wat manier dat ick u heyscheyd loonen sou.
Al levend' scheen ic dood. Mijn sinnen doolend' waren:
Dat ick soo quackeloos u wederom liet varen;
Godin, eylaes! Godin, sonder genot van vreught,
Met soete Minnery te streelen uwe Ieught:
V Ieught, die my 't ghedacht noch dag'lijcx stelt voor ooghen:
Troost mijn benaud ghemoed weer met een nieu vermoghen,
't Vermogen staet aen u, te geven 't gene dat
Ick over drie Iaer van u gaerne hadt gehadt.
Bataefsche Veld-Godin, en sal 't nu niet gheschieden?
Soo sal u droeve slaef in eensaemheyd gaen vlieden
| |
| |
Daer hy sijn Ziel Godt jont, door hope, en geloof,
Het lichaem voor een spijs, de Dieren tot een roof.
Wat meld ghy stomme Pen? wat wensch ick te betrachten?
Een yeder sal mijn doen voor zotte dwaesheyd achten:
Dat ick om een Godin lijd' soo veel straf en pijn,
Door dien daer and're Nimphjes meer te vinden zijn.
Wat baet my d'overvloed, in dien dat ick mijn leven
Graegh om dees eene Nimph verlaten wil, en geven?
Het baet, om dat mijn dienst haer niet behagen ken,
En dat ick met mijn dienst weer nut voor and'ren ben.
Adieu dan schoon lichaem, gepronckt met weytse pracht,
Adieu roem-waerde Maeght, puyck van 't Hollands gheslacht.
Adieu pracht onses eeuw, çieraet van onse tye.
Adieu Nimph, dien ick noem d'Amstelsche hovaerdye.
Adieu schoonheyd volmaeckt, die mijn u wil onthout.
Adieu corale mondt, met Nectar nat bedout.
Adieu Albaster glans, gemarmert met twee bloosjes;
Adieu wangetjes wit, ghepronckt met roose Roosjes.
Adieu Yvooren Beeldt, van glans gelijck de Maen.
Adieu Hemel, adieu, waer in twee starren staen.
Adieu git-swarte glans, in forme als twee Booghjes.
Adieu snee-wit aenschijn met tintel-bruyne ooghjes.
Adieu snee-witte hals met aders blaeu geçiert.
Adieu sin-rijcke gheest met deughden gemaniert.
Adieu Godin, adieu, die met u brave zeden
Sult brallen tot een pronck van nu tot eeuwigheden.
Adieu Godin, adieu, adieu Lief, tot dien dagh
Dat ick onsterffelijck u Zieltje groeten magh.
|
|
Auteursrechtvrij