Amstelsche linde

[p. 167]

Sonnet.

CLaeght, treurt, en droevigh weent Veld-Goden, die in't wout
(Als Heerschers van het Bosch, waer suyv're Beekjes stromen)
Tot dus lang hebt gewaght, op hoop dat ick soud' comen

Aen 't Beeckje, daer ghy myn Goddin vertoonen sout.

Rust Veld-Goddinnetjes, ey! u gelaten houdt.

Ick bid (gheen moeyten doet) wilt uwe gunsten staecken:
Na tyds gelegentheyd sal ick myn vaerdigh maecken.

Ach! stort nu traenen op het groene gras bedout,

Barst uyt bedroefde stem: op dat myn Nimph magh hooren
Al het verdriet, dat my dus schielyck comt te vooren,

Eylaes! door't bitsigh weer vande Noord-ooste windt,

Kout, guur, en wreedt van aert, wiens buyen my beletten
(Door bulderende kraght) myn Zeyltjes op te setten,

Maer waghten doet, tot tydt beter bequaemheydt vindt.