In dienst van de 'Koninklijke'

[p. 124]

9.0

Naschrift.

Over de vorm van het dagelijkse leven en hoe grappig het is - pijnlijk maar na een tijdje toch ook wel grappig - als bepaalde mensen er inhoud aan willen geven.

Toen ik op grond van het voorgaande, omdat ik mijn serie belevingen wilde uitbreiden met werken-voor-de-overheid, mij daartoe aanmeldde bij de universiteit in Groningen, moest ik meteen al tot mijn teleurstelling meemaken dat mijn jarenlange ‘olie’-ervaring niets bijdroeg tot de waarde die ik in het universitaire bestel vertegenwoordigde. Ik heb het hier niet zozeer over het salaris als wel over het werk dat ik op het oog had. Ik begreep dat ik, zogenaamd zonder diploma's, in het hol van de leeuw die bestond bij de gratie van het verstrekken van diploma's en het toekennen van waarde daaraan, het mij zelf wel extra moeilijk maakte. Wel werd ik ingelicht over een ‘interessant’ computerproject op het ziekenhuis dat, in het kort gezegd, neerkwam op een automatische voortgangscontrole op alle liggende, lopende en werkende patiënten van dit ziekenhuis. Het grappige voornoemd was daarin gelegen dat ik, toen ik niet bij dit project werd ingeschakeld, kwam te werken bij de Nederlandse Aardolie Maatschappij, voor het eerst van mijn leven op een produktieafdeling, waar ik mij ertoe zette met betrekking tot het meergenoemde gasveld een systeem te ontwikkelen dat controle moest uitoefenen of wel steun verlenen aan de dagelijkse reparatie, inspectie, metingen van oud materiaal en installaties en volhouden dat het mogelijk was, zo'n systeem, en vervolgens dit systeem realiseren. ‘Grappig’ noem ik dat, want of je nu met zieke mensen te maken hebt of met zieke machinerie, dat is in een

[p. 125]

wereld waar al deze dingen beschreven worden, voor iemand die daarvoor een systeem bedenken moet, precies hetzelfde. Het bewijs van deze stelling is het feit dat ik voor de verwezenlijking van het systeem dat ik dan, eindelijk, na vijftien jaar, in werking stelde, gebruik kon maken van programma's die waren ontwikkeld en gebruikt door mijn collega's van het Los Angeles General Hospital, het ziekenhuis aldaar, waaruit blijkt dat het werk dat ik doe zijn waarde heeft in de vorm, veel meer dan dat het inhoud heeft.

Rhododendrons. Knopvorming in september.

Een lust voor het oog. Tevens vallend onder het Drukhoudersbesluit en de Stoomwet.

Schitterend.

Wát is schitterend.

De ruimte. Zoals we hier zitten. Het comfort en, terwijl je het zo druk hebt, de rust. Zo zit, in Amerika, een manager in zijn stoel, achterover, zijn gestrekte benen schuin omhoog gekruist op het bureaublad. Zo, in deze houding, denkt hij het beste na over hoe, net zo ontspannen, de problemen kunnen worden opgelost waarvoor hij gesteld is. Het dynamische leven. The Rational Manager. Zo heette het boek tijdens de lezing waarvan ik mij voortdurend toetste aan de kwaliteiten die een echte manager bezit. Ik bezit ze evenzeer. Waarom ben ik dan nooit een manager geworden? Omdat ik geen richting heb? Richting genoeg, maar elke dag een andere kant op. Hardstikke goed. Maar niet goed genoeg.

Lijn, dát is wat ik in mijn leven wil brengen en natuurlijk ook in het leven van anderen, want dit is de enige

[p. 126]

manier waarop ik me aan anderen meedeel: op de lange baan. Eén avond van schittering betekent niets voor mij.