Lezen doet je goed. Leerjaar 8c

[p. 22]

4 Caraïbische griezelverhalen

De padvinders die in de open avondlucht bij het kampvuur zaten, lachten schaterend. Hun gezichten werden verlicht door een warme, oranje gloed. ‘Dat was een goeie’, zei Glenn tegen Milton.

Het was de laatste avond van het Caraïbische scoutskamp in Trinidad en Tobago. Honderdvijftig scouts, ook wel padvinders of verkenners genoemd, uit Guyana, Suriname en Trinidad en Tobago, hadden een week lang gekampeerd op het sportveld van een school.

Glenn had voor het eerst meegedaan met zo'n groot internationaal evenement.

Hij vond het een geweldige ervaring. De werkgroepen waren steeds zo ingedeeld dat er Surinaamse, Guyanese en Trinidadiaanse jongens in zaten. Glenn had veel lol gehad met zijn groep, hoewel hij eerst had moeten wennen aan het Caraïbische Engels. Maar nu, aan het eind van de week, verstond hij bijna alles.

[p. 23]

Hij kon zelfs een aardig mondje meepraten.

‘Vertel nog eens zo'n mop’, moedigde hij Milton aan.

‘Sure’, antwoordde Milton, die van Trinidad en Tobago was. ‘Ik ken er nog wel één, als de rest die ook wil horen.’

‘Yes, yes!’, klonk het als uit één mond.

‘Oké guys’, grijnsde Milton. ‘Een dief was 's nachts, terwijl iedereen sliep, een huis binnengedrongen. De dief deed zijn flashlight aan om te zien wat er van zijn gading kon zijn. Terwijl hij bezig was de televisie los te koppelen, klonk plotseling een lage stem: “Iemand kijkt naar je!” De dief schrok. Hij deed snel zijn flashlight uit en verschool zich achter de sofa. Maar er kwam niemand en het bleef verder ook stil. De dief deed zijn flashlight weer aan en kwam achter de sofa vandaan. Hij sloop naar de televisie en begon de kabels van de televisie op te rollen. Toen was de stem er weer: “Iemand kijkt naar je!” Paniekerig zwaaide de dief met zijn flashlight rond, om te zien waar de stem vandaan kwam. Uiteindelijk zag hij in de hoek van de kamer een papegaai op een stok. “Iemand kijkt naar je!”, herhaalde de papegaai. De dief was opgelucht. “Stomme papegaai!”, foeterde hij. “Sprak jij al die tijd?” De papegaai danste op de stok en antwoordde: “Ja! Pas maar op dief!” De dief maakte een tyuri en sneerde: “Stomme vogel, wie denk je wel dat je bent?” De papegaai antwoordde: “Niemand!” De dief grinnikte: “Niemand? Welke mensen noemen een papegaai Niemand?” De papegaai krijste luid: “Dezelfde die hun gevaarlijke dobermann Iemand noemen! Kijk, de hond wacht bij de deur!” Zo werd de dief gepakt.’

De jongens rolden over de grond van het lachen. John, de leider van het kampgebeuren, gaf Milton een compliment. ‘Jongen, je bent een geweldige moppentapper! De beste van de avond.’ De scouts floten, stampten met hun voeten en applaudisseerden om hun waardering voor Milton te tonen.

Toen het weer rustig was, zei John: ‘We gaan zo door met het volgend onderdeel op ons programma. Storytelling! Maar eerst allemaal opstaan voor het zingen van ons kamplied.’

Nadat de jongens uit volle borst het kamplied hadden gezongen, gingen ze weer zitten. Op de vraag van John wat voor verhaal ze wilden horen, brulden ze:

[p. 24]

‘Spookverhalen!’

‘Weten jullie dat zeker?’, vroeg John op plagerige toon.

‘Boe..hoe...’, klonk het vanachter de bomen aan de rand van het veld. De jongens keken elkaar verschrikt aan. Glenn greep Milton vast bij zijn bovenarm. Hij zag iets wits fladderen in het donker. Spoken? Die bestonden toch niet. Toen het holle geroep weer klonk, gingen een paar durfals op het geluid af en ontmaskerden de schimmige spookfiguren tussen de bomen als twee groepsleiders met witte lakens over zich heen. Lachend werden ze naar de kring bij het vuur gevoerd, waar John klaar zat om met zijn verhaal te beginnen. Grinnikend zei hij: ‘Goed, hebben jullie ooit van Ole Higue gehoord?’

Hij sprak de naam uit als ‘ool haaik’.

‘Of course’, riep Trevor, een van Glenns nieuwe Guyanese vrienden. ‘Mijn oom Herbert maakte ons altijd bang met verhalen over haar.’

De Trinidadiaanse en Surinaamse jongens hoorden de naam voor het eerst. ‘Ole Higue is een figuur die je tegenkomt in Guyanese volksverhalen, met name bij de griezelverhalen’, legde John uit. ‘Een Ole Higue doet zich overdag voor als een oude vrouw, die ergens teruggetrokken leeft. In de nacht verandert ze van gedaante. Ze kruipt uit haar vel, die ze in een kalebas bewaart. Daarna vliegt ze door de lucht als een bal van vuur naar het huis van haar slachtoffer, meestal een kind. Om binnen te komen, maakt zo'n Ole Higue zichzelf klein en kruipt door het sleutelgat. Ze bijt haar slachtoffer met haar lange snijtanden in de nek of een andere blote plek van het lichaam. Als het slachtoffer helemaal slap is geworden, kruipt ze weer door het sleutelgat naar buiten en vliegt weg.’

‘Ole Higue bestaat echt’, klonk plotseling de stem van Kwame, een andere jongen van Guyana. ‘Aan de rand van ons dorp woonde een oude vrouw. Ze bemoeide met geen van de dorpsbewoners. Op haar erf stond een grote manjaboom.

We mochten van onze ouders niet op haar erf komen. Toch waren er enkele jongens die zich niet stoorden aan het verbod. Ze werden aangetrokken door de zoete en sappige Buxton Spice Mango's, die we in Guyana hebben. Ze wachtten tot de oude vrouw haar middagdutje deed. Dan gingen ze haar manja's stelen.

Op een morgen kwam Osei, één van die ondeugende jongens, met een grote

[p. 25]

blauwe plek op zijn arm op school. Hij wist zelf niet hoe dat kwam.

De volgende morgen kwam hij met een nog grotere blauwe plek op zijn andere arm. Hij leek zich niet goed te voelen. Hij staarde maar suf naar het bord en ging ten slotte overliggen. De leerkracht maakte contact met zijn ouders. Die kwamen hem halen. Hij kwam niet meer naar school en werd met de dag zieker. Zijn ouders begrepen niet wat er met hem aan de hand was. De dokter zei dat hij bloedarmoede had en schreef hem ijzerpillen voor. Maar het hielp allemaal niets. Osei kreeg steeds meer blauwe plekken. Op een dag kwam Granny, zijn grootmoeder, die in een ander dorp woonde, op bezoek. Ze bekeek de blauwe plekken en zei direct heel zorgelijk dat een Ole Higue hem gebeten had.’

Kwame zweeg veelbetekenend. Hij wilde de spanning erin houden.

‘En Osei?’, vroeg Glenn. ‘Wat is er met hem gebeurd?’

‘Ja, Kwame, vertel door’, riepen de andere jongens. Kwame zei dat zijn keel droog was en dat hij eerst wat water moest drinken, voordat hij verder ging. Snel reikte Glenn hem zijn veldfles aan. Kwame nam een grote slok, veegde zijn mond met de achterkant van zijn hand en vervolgde toen zijn verhaal. Alle ogen waren op hem gericht.

‘Die avond, voor ze gingen slapen, strooide Granny een hoop rauwe rijstkorrels voor de slaapkamerdeur van Osei. Zelf verschool ze zich in de kamer van Osei om de wacht te houden. Vlak na middernacht, Osei was in een diepe slaap, zag Granny door het raam een vuurbal langs vliegen. De bal moet een paar keer rond het huis gevlogen zijn, want toen ze bij het raam ging staan, zag ze die nog twee keer langs komen. Toen hoorde ze een plof. De vuurbal was zeker op het kleine voorbalkon geland. Er werd gerateld aan het sleutelgat van de voordeur.

Granny hoorde voetstappen naderen die stopten bij de slaapkamerdeur van Osei. Ze hield haar adem in. In haar hand hield ze een bezem die gemaakt was van een bepaalde palmsoort. In Guyana noemen we de palm manicole, maar ik denk dat hij in Suriname podosiri heet. Met de bezem zou ze de Ole Higue neerslaan als de deur openging. Maar de deur ging niet open. In plaats daarvan hoorde Granny een krakerige stem tellen: één, twee, drie, vier, vijf... helemaal tot negenennegentig... en toen... pats! Het klonk alsof er rijst op de grond viel, toen

[p. 26]

boze verwensingen, een geschuifel en het tellen begon opnieuw. Dat ging zo een hele tijd door... tellen, vallende rijstkorrels, verwensingen en dan weer opnieuw tellen. Granny werd moe en viel in slaap. De volgende ochtend vroeg schrok ze wakker. Osei sliep nog rustig. Ze bekeek zijn hals en zijn armen. Gelukkig, er was geen nieuwe blauwe plek bijgekomen. Toen hoorde ze geschuifel voor de slaapkamerdeur, gekreun en gemompel. Ze hoorde iemand tellen. Granny greep haar bezem en sloop naar voren. Ze pakte de deurknop vast en met een ruk trok ze de deur open. Op de grond voor de deur zag ze een scharminkel met kromme nagels en verwarde haren. Het gedrocht pikte één voor één de rijstkorrels van de vloer op. Het leek heel moe, maar het bleef de korrels doortellen. Woedend gaf Granny het gedrocht een ferme slag met de bezem. “Jij, Ole Higue, lelijke vampier!”, gilde ze. De ene slag na de andere kwam neer op Ole Higue. De rest van de familie schrok wakker en stormde naar Osei's slaapkamer. Intussen was de zon opgekomen en een stralenbundel viel door het raam precies op Ole Higue.

Die verschrompelde langzaam, krijsend en vloekend, tot er niets anders van haar over was dan een hoopje as. Later op de dag trokken een paar dorpsbewoners naar het huis van de oude vrouw. Er was geen spoor van haar te vinden. Na die dag knapte Osei helemaal op, maar hij ging nooit meer manja's stelen’, beëindigde Kwame zijn verhaal.

Iedereen was stil van het verhaal over de Ole Higue. Glenn griezelde nog na. Huh, zo'n engerd wilde hij nooit tegenkomen.

Milton stak zijn hand op en zei: ‘In Trinidad en Tobago vertelde mijn opa verhalen over de Soucouyant.’ Hij sprak de naam uit als ‘Soekoenya’.

‘Zij is ook een oude vrouw die haar vel 's nachts afstroopt en dan als een vuurbal door de lucht vliegt op zoek naar slachtoffers,’ vulde Andrew aan. Hij was ook van Trinidad en Tobago.