Lezen doet je goed. Leerjaar 7c

[p. 30]

7 Oom Otto's erfenis (1)

Ergens op een erf, in een oude wijk van Paramaribo, stond een wit huis met groene raamkozijnen, groene deuren en een dak van groen geverfde zinkplaten. Het erf was begrensd met muren van zo'n twee meter hoog, met daarop rollen prikkeldraad. Je kon alleen naar binnen via een poort van lange, zwarte, ijzeren staven, die aan de top scherp afgepunt waren. De poort had een slot met een ingewikkelde schuif code.

Het huis was eens het eigendom van een man die een deel van het jaar in het buitenland woonde. Na zijn dood bleek de man een testament te hebben achtergelaten bij een notaris. Daarin stonden de code van het slot en het adres van zijn jongere zus. Zij mocht het huis hebben. Het adres was niet ver van het huis, maar de vrouw bleek daar niet meer te wonen. De buren vertelden dat ze naar Holland was vertrokken om bij haar kinderen en kleinkinderen te zijn. Niemand wist precies waar die woonden.

Na lang zoeken wist de notaris het telefoonnummer van een dochter van de vrouw te achterhalen. Toen hij belde, vertelde de dochter dat haar moeder inwoonde bij haar broer, die tandarts was en een groot huis had.

[p. 31]

De notaris stuurde de vrouw een officiële brief om haar op de hoogte te stellen van haar erfenis.

Na vier weken kreeg hij een keurige brief terug. De vrouw schreef dat ze al oud was. Ze zou voorlopig niet naar Suriname gaan. Maar het huis mocht niet verkocht worden. Ze had goede herinneringen aan haar broer en wilde zijn huis graag aan haar kinderen nalaten. Ze wist niet wanneer die naar Suriname zouden gaan.

Maar, zo stond er in haar brief, ze had nog een verre neef. Zijn huis was niet zo lang geleden afgebrand. Die neef mocht voorlopig met zijn vrouw en hun drie kinderen in het groen-witte huis wonen. Ze moesten er alleen voor zorgen dat het huis niet werd opgegeten door houtluizen, dat de verf niet afbladderde en dat het erf geen bus busi werd.

Zo kwamen Fredje, Lienke en Riesje terecht op het erf in de oude wijk van Paramaribo, want zij waren de kinderen van de verre neef van de zuster van de man die in het groen-witte huis had gewoond.

Ze stonden voor de hoge, zwarte poort. In hun tassen zat niets anders dan wat kleren, hun liefste speelgoed en hun voortgangsrapporten. Daarmee moesten ze zich na de vakantie inschrijven op een nieuwe school, want hun oude school was ver van het groen-witte huis.

De notaris had pa het huis de vorige week laten zien. Alles stond er nog in zoals de eigenaar het had achtergelaten: de bedden, de kasten, de stoelen, de tafels.

‘Alles, àlles, ààlles..’, had pa steeds geroepen, toen ze hem eerst niet wilden geloven.

Pa schoof heen en weer met de cijfers totdat het slot open sprong. Ze stootten nieuwsgierig de poort open. Het was een groot erf, met hoog opgeschoten wied en overal bomen, die het felle zonlicht tegenhielden. In het midden stond het huis; een houten huis van twee verdiepingen. De groene jaloezieën van de ramen waren gesloten. Drie traptreden leidden naar een breed voorbalkon. De kinderen vergaten hun tassen. Ze ontdekten een paadje tussen het wied, een stenen weggetje naar het huis.

[p. 32]

Op het balkon bewoog een schommelstoel zachtjes op en neer. Kwam het door de wind? Ze loerden door de ruitjes van de dubbele houten deur naar binnen. Het bankstel in het midden van de voorzaal lag vol gezellige kussens in vrolijke kleuren. De klink van de deur gaf mee. Er was geen slot op. Dat was natuurlijk niet nodig met die hoge muren om het erf en het ingewikkelde schuifslot aan de poort.

‘Maaa’, riep Lienke. ‘Paaaa, komen jullie?’

Ze durfde opeens niet verder. Ook de jongens aarzelden en toen pa terugriep:

‘Komen jullie helpen met de tassen,’ renden ze bereidwillig het pad weer af naar de poort waar de tassen vergeten op de grond lagen.

Met zijn vijven gingen ze het huis binnen. De kinderen durfden weer voorop.

Fredje plofte neer tussen de kussens om het bankstel uit te proberen.

‘Ay, zit lekker.’

Hij wipte een paar keer op en neer. Ma bewonderde de schilderijen aan de muur. Eén van dansende vrouwen in bigi koto en een ander van een dikke, zwarte trompetspeler, met bolle wangen. Er waren ook twee goedgevulde boekenkasten. Aan de rechterkant ging de voorzaal via een bar over in een keuken. Het was de grootste keuken die ze ooit hadden gezien, meer dan drie keer zo groot als de voorzaal. Het was er halfdonker. Alleen door de dubbele buitendeur, die net als de deur van de voorzaal kleine glazen ruitjes had, viel er licht naar binnen. Ma liep door naar het aanrecht en stootte de ramen erboven open, waardoor het daglicht binnen stroomde. De keuken had dezelfde beige tegels als de voorzaal. In het midden stond een fornuis met acht pitten en aan twee kanten een zijblad. Boven het fornuis was een afdakje waaraan pannen hingen.

‘Een kookeiland.’ Ma's mond viel open.

‘San! Disi na gudu sma sani! Zoiets hebben alleen rijke mensen. Ik heb het een keer op de televisie gezien, bij een kookprogramma.’

Ze liep naar het fornuis en liet aarzelend haar hand over één van de zijbladen glijden. Ze waren glad en schoon. Het leek alsof ze diezelfde ochtend nog waren gepoetst.

[p. 33]

‘Heeft de notaris laten schoonmaken?’, vroeg ma.

Pa haalde zijn schouders op.

‘Daar heeft hij niets over gezegd, maar het lijkt er wel op.’

Riesje had de ijskast ontdekt.

‘Leeg’, constateerde hij teleurgesteld. ‘Hij is niet aan.’

Hij zocht naar het snoer en een stopcontact. Fredje trok kastjes en laden open. Enthousiast noemde hij op wat hij vond: borden, schotels, kopjes, lepels, glazen. Pa draaide de kranen open en dicht. Ma merkte dat er een hele serie keukenapparaten stond uitgestald op een rek boven het eindeloos lange werk aanrecht. Lienke ontdekte een afwasmachine.

‘Waauw! Nog meer gudu-sma sani: een wasmachine die borden wast!’

Riesje had de ijskast aangekregen en daarna zijn aandacht gericht op het afdakje boven het fornuis. Hij vroeg zichzelf luidop af waarvoor dat was.

‘Het is een afzuigkap’, zei ma, ‘het trekt de hete lucht naar boven. Dan blijven er geen kookgeurtjes in de keuken hangen. Als je bijvoorbeeld masalakip maakt, blijft je keuken niet naar masala ruiken.’

‘Goed idee voor die mensen die tingi fisi klaarmaken’, grinnikte Fred.

Pa bestudeerde de rekken met flessen en weckpotten vol kleurige drankjes en geheimzinnige vruchten.

‘Hé, stop’, gilde Ma opeens. ‘Geef hier!’

Fredje had een smal glas op een voetje uit een kastje bij de bar gepakt en liep ermee naar de kraan.

‘Ik heb dorst’, protesteerde hij. ‘Ik wil alleen wat drinken.’

‘Maar niet hieruit’, zei ma resoluut. ‘Dit is een deftig glas voor speciale gelegenheden. Het is om champagne uit te drinken.’

Ze zette het glas voorzichtig terug in de kast, waar verschillende glasserviezen stonden uitgestald.

[p. 34]

‘Neem maar zo'n beker die daar aan de muur hangt. Die zijn voor het dagelijkse gebruik.’

Pa was aan de keukentafel gaan zitten. Hij had één van de flessen opengeschroefd en rook eraan.

‘Volgens mij is dit tamarindestroop’, zei hij. ‘Breng je beker eens hier. Ja, vul het driekwart met water en breng ook een lepel om te roeren.’

Hij schonk wat van de stroop in de beker, roerde en proefde een slokje.

‘A switi’, zei hij terwijl hij de beker aan Fredje teruggaf. ‘Jammer dat het water niet koud is.’ Hij stond op. ‘Ik heb honger. Suma wani pizza?’

‘Ik, ik, ik!’, gilden de kinderen in koor.

‘Oké. Laten we nog even samen de tassen in de slaapkamers zetten en terwijl jullie ma helpen met uitpakken, ga ik een pizza kopen.’

Toen pa terugkwam met de pizza was het al donker. Ze zaten aan de keukentafel op hem te wachten.

‘Het is al half acht, angri e kiri mi, ik ga dood van de honger,’ klaagde Riesje.

Gelukkig kwam pa net op dat moment binnen. Hij deelde de pizzapunten uit. Riesje kreeg eerst. Die nam een hap die zijn hele mond vulde.

‘Er is geen televisie’, zei Fredje kauwend.

‘Nee, en ook geen telefoon’, vulde Ma aan. ‘Is gek hor, die keuken is supermodern, maar voor de rest is het een stokoud huis.’

‘Wat voor soort man woonde hier’, vroeg Lienke.

‘Eigenlijk weet ik het niet’, zei Pa. ‘Ik heb hem niet gekend. Tante Cilia, die dit huis heeft geërfd, heb ik een paar keer gezien toen ik een kleine jongen was.

Als ik naar die hoge muren en de poort kijk, denk ik dat die man een kluizenaar moet zijn geweest. In ieder geval geen man die graag mensen over de vloer had.’

‘Nou...’, zei ma twijfelend, ‘waarom is er dan zoveel serviesgoed.’

[p. 35]

Het was even stil. De kinderen gluurden een beetje bang over hun schouders.

Het was griezelig om in het huis van die rare man te zitten en van zijn borden te eten en uit zijn bekers te drinken.

‘Misschien wist hij dat wij zouden komen’, grapte Pa.

Hij had een zak cube-ijs gekocht bij de pizzazaak. Met een lepel sloeg hij de blokjes los en gooide ze in de karaf met tamarindestroop.

Ma klokte haar stroop achter elkaar naar binnen.

‘Aaah’, zucht ze, ‘dat had ik echt nodig. Het huis heeft me dorst gegeven.’

Ze hield haar beker weer op. ‘Schenk nog eens in.’

Nauwelijks was ze uitgesproken of de lichten vielen uit. Lienke gaf een gil van schrik.