Lezen doet je goed. Leerjaar 7c

[p. 20]

4 De belofte

De hele ochtend zit ik al uit het raam te kijken, maar ik zie hem niet. Van elke auto die passeert, hoop ik dat het de zijne is. Hij moet op tijd zijn anders missen we straks de start. Pa heeft me al een hele poos beloofd dat we samen gaan kijken naar de Srefidensi-parade op het Onafhankelijkheidsplein. Deze parade is speciaal, omdat er ook een vliegshow gaat zijn. Er gaan vliegtuigen van Brazilië meedoen. Ze gaan een heleboel kunsten in de lucht uithalen. Er doen ook parachutisten mee. Ze gaan springen uit een vliegtuig en precies op het plein landen. Bôy, weet je hoe blij ik was, toen hij me vroeg om te gaan. Als ik groot ben, wil ik ook vliegen. Vanaf ik me kan herinneren, ben ik dol op vliegen. Hoog in de lucht door de wolken heen razen net als Superman. Papa zegt dat ik alles kan worden wat ik wil.

Ik zie een man langsrijden op een fiets met muziekboxen op de baka gemonteerd. Uit de boxen is te horen ‘I Shot the Sheriff’, een lied van Bob Marley, die beroemde reggaezanger. Pa houdt van reggae, vooral van die liederen van Bob Marley. De muziek is zo luid, dat ik de maaier van de buurman aan de overkant niet meer hoor. Voor de rest is het rustig op straat. Dat is meestal het geval met een feestdag. De buurvrouw schuin tegenover ons loopt haar poort uit.

[p. 21]

San, a frow prodo. Ze heeft een mooie, gekleurde koto met een angisa aan. Ze stapt lachend in de auto. Ze gaat ook Srefidensi vieren.

‘Jongen, wat is er met je’, vraagt mama. ‘Wat zit je daar de hele tijd uit het raam te kijken? Moet je niets drinken? Je hebt je brood ook bijna niet aangeraakt.

Dalijk yu o flaw.’

Ik heb wel een beetje dorst, want ik ben al vanaf zeven uur op. Om kwart over zeven had ik mijn kleren al aan; mijn nieuwe jeansbroek en een T-shirt dat ik van pa heb gekregen toen ik een keer een tien had gekregen voor een reken repetitie. Ik heb mijn brood met pindakaas genomen en ben bij het raam gaan zitten. Het is nu half elf en hij is er nog steeds niet. Het brood, waarvan ik net twee happen heb genomen, ligt verkruimeld op het bord. Ik ga naar de keuken en schenk een glas koud water in, dat ik in één keer leegdrink. Daarna loop ik weer naar het raam van de woonkamer. De buurman is klaar met maaien en op straat is niemand te zien, ook geen spoor van papa. Ik begin eraan te twijfelen of hij nog gaat komen. NEE!! Hij moet komen. De laatste tijd heb ik hem al bijna niet gezien.

Omdat hij en mama steeds ruzie maakten, woont hij niet meer bij ons; al zeker een jaar niet meer. Mama klaagde steeds dat papa het huis niet goed schoonmaakte of dat hij alleen maar bezig was met zijn eigen werk. Dan werd hij boos en wilde hij niets meer zeggen of hij liep het huis uit ‘fu kowru en ede’ zoals hij dat zei.

Ik zei mama dat ze lief en aardig moest doen tegen papa, maar ze wilde niet horen en zei dat hij zich aan de afspraken moest houden die ze gemaakt hadden toen ze trouwden. Toen ik een dag thuiskwam van school, was papa weg. Hij belde me later en beloofde dat hij vaak zou langskomen om mij te zien. Hij zei dat we dan samen zouden gaan wandelen en ijsjes eten. Hij kwam in het begin echt één keer in de week. Toen ging het naar één keer in de twee weken.

Waar blijft hij zolang? Hij kan niet aan het werk zijn, want vandaag is Srefidensi. Op vrije dagen is de bank waar hij werkt dicht, dus kan hij niet daar zijn.

Misschien is hij een biertje gaan drinken bij zijn broer, oom Frank. Daar gaat hij soms om te chillen. Een keer was ik met hem mee en mocht ik zijn bier proeven. Bier heeft veel schuim en is bitter. Ik vond het niet lekker, maar papa kan flessen ervan drinken. Die avond toen ik mee was, heeft hij bijna tien flessen samen met oom Frank opgemaakt. Ze spraken luid en lachten om alles.

[p. 22]

Pa wilde mij toen naar huis rijden, maar oom Frank heeft een taxi voor mij gebeld en mij daarmee naar huis gestuurd. Papa bleef daar slapen.

Ik hoor een auto stoppen: Is hij het? Ik kijk weer uit het raam. De auto is bij de buurman naast ons gestopt. De buurkinderen komen naar buiten met vlaggetjes. Ze gaan zeker ook naar het plein.

Vroeger, toen alles nog goed was en pa nog thuis woonde, haalde hij me na school op en zette me dan thuis. In het weekend gingen we vaak buiten de stad om te zwemmen: Carolina, Republiek, Zanderij. Dat was een leuke tijd. Ma lachte toen ook veel.

Nu zit ze de hele dag te klagen. Dat ze nauwelijks tijd heeft om gezellige dingen te doen, omdat ze extra moet werken en nog steeds niet genoeg geld heeft. Dat papa haar meer geld moet geven, maar niets van zich laat horen. Ik weet dat papa zijn best doet.

‘De tijd is moeilijk geworden. Het is pinaren’, zegt hij. ‘Iedereen pinaart, want alles is duur geworden. Nu moet ik ook een apart huis huren en mijn eigen eten kopen. Je moeder moet begrijpen dat ze geen veren kan plukken van een kale kikker.’

‘Je zuipt te veel’, zegt ze dan. ‘Als je bier moet kopen, klaag je nooit dat je geen geld hebt. Je moet prioriteiten stellen. Het schoolgeld voor je kind is belangrijker dan jouw plezier met je bier.’

Ze kunnen dan uren ruzie maken. Ik probeer ze tot rust te brengen, maar ze luisteren niet naar me. Ze luisteren nooit naar me.

Ik maak de teevee aan om te kijken of er iets bijzonders te zien is. Een station heeft muziekvideo's en een andere een reportage over de kanonschoten die elk jaar 's ochtends vroeg worden gelost op Srefidensi Dey. Weer een ander zendt een herhaling van een buitenlandse voetbalwedstrijd uit: Barcelona tegen Juventus. Pa zou zeker hiernaar willen kijken, want hij houdt van voetbal. Toen hij nog in huis woonde, keken we op zondag vaak naar voetbalwedstrijden, soms wel drie achter elkaar. Zijn favoriete team is Barcelona en Lionel Messi is zijn lievelingsspeler. Wanneer ze een wedstrijd speelden, droeg hij altijd hun shirt. In de pauze legde hij mij uit wat ze beter moeten doen, net als een coach.

[p. 23]

‘Hun verdediging is niets waard vandaag. Den boy no snel nofo.’, zei hij één van die keren. ‘Ze moeten die bal sneller naar voren brengen en het aan Messi geven om af te maken.’

Als ze wonnen, danste hij met mij in het huis rond. Papa wilde ook professionele voetballer worden, maar hij blesseerde zijn knie toen hij jong was en kon daarna niet meer zo goed spelen. Jammer dat ik nooit een voetbalwedstrijd van hem heb kunnen zien.

Ik hoor een auto en kijk weer uit het raam. Nee, het is iemand die in onze inrit komt keren. Ma komt in de woonkamer. Er is iets met haar. Ik zie het aan de manier waarop ze kijkt en loopt. Ze neemt plaats op de bank en roept mij om naast haar te komen zitten. Aarzelend loop ik naar haar toe. Ze pakt me bij mijn arm. Ik ga naast haar zitten. Een naar voorgevoel overvalt me. Even ben ik mijn vader vergeten.

‘Is er iets, ma?’, vraag ik.

‘Je vader...’

Allerlei dingen schieten door mijn hoofd. Zeker heeft pa afgemeld. Ik wil er niet aan denken. Nee pa, dat kan je me toch niet aandoen. Ach, misschien wil ma zeggen dat hij onderweg is, spreek ik mezelf moed in. We gaan laat zijn. Wanneer hij zegt dat hij onderweg is, moet hij meestal nog in bad. Het duurt dan meestal een halfuur voordat hij echt klaar is en vertrekt.

‘Immetje....’

Wat is er aan de hand? Waarom noemt mama me zo? Zo riep ze me toen ik een kleuter was. Ik heet Imro.

‘Immetje...., je moet flink zijn.’ Ze trekt me naar zich toe en streelt mijn wang. Ik zie tranen in haar ogen.

‘Je vader... is er niet meer’, fluistert ze zachtjes.

‘Niet meer?’, vraag ik verward. ‘Waar is hij naartoe gegaan?’

Is hij andere dingen gaan doen? Wat is belangrijker dan mij brengen naar het plein. Hij heeft het toch beloofd. Ik wil opstaan en het uitschreeuwen.

[p. 24]

Hoe kan hij afzeggen, zo op het laatste moment.

Mama trekt me weer naar zich toe.

‘Tyê poti, mijn arm kind. Je moet sterk zijn. Je vader is er niet meer. Gado teki en’, zegt ze, terwijl ze mijn schouder streelt. ‘Oom Frank belde mij net. Zijn auto is gebokst met een andere auto op weg hiernaartoe. Ze hebben hem met een ambulance naar het ziekenhuis gebracht, maar het heeft niet geholpen.’

Ik kijk ma aan. Sterk zijn? Ik wil niet huilen, maar tranen glijden langs mijn wangen. Ik probeer ze snel weg te vegen. Ma trekt me tegen zich aan. Ik wil mij loswurmen. Ma mag niet zien hoe dit mij pijn doet. Ik moet sterk zijn, maar het is alsof iemand me een steek in mijn borst heeft gegeven. Het doet pijn. Pijn! Pa en ik zouden samen naar het plein gaan en samen Srefidensi vieren, samen naar de vliegshow kijken. Samen. Hij had het beloofd. Waarom laat hij me nu alleen?

‘Je vader had zijn gebreken’, zegt ma, terwijl ze naar me kijkt. ‘Maar hij hield van je. Ik weet dat je niet wilde dat hij verhuisde, maar het ging echt niet meer. We hadden het allemaal moeilijk met de scheiding. Hij deed echt moeite om deel te blijven van je leven.’

Ze veegt een traan weg.

‘Ik wenste zo dat jullie wat meer tijd met elkaar konden hebben.’

Ik laat me op de bank vallen en sla tegen de kussens. Ik laat mijn tranen de vrije loop.