Lezen doet je goed. Leerjaar 6a

[p. 68]

Les 17 Rama en Sita

Heel lang geleden regeerde de geliefde koning Dasarath over het rijke land Ayodhya. Op een dag klopte een heilige kluizenaar aan bij zijn paleis.

‘Help mij’, verzocht hij. ‘Ik word gekweld door demonen.’

Koning Dasarath stuurde twee van zijn zonen, Rama en Lakshmana, met de kluizenaar mee. Rama doodde de demonen.

Toen vertelde de kluizenaar dat er in een naburig koninkrijk een wondermooie vrouw woonde. Zij heette Sita. Ze was de dochter van koning Janak. Ze had de huwbare leeftijd bereikt. Koning Janak was in het bezit van de boog van de god Shiva. De man die de boog kon breken, mocht met zijn dochter Sita trouwen.

Rama ging op weg naar het koninkrijk van Janak. Daar stonden lange rijen mannen voor de poort van het koninklijk paleis. Allen wilden ze een poging wagen om de hand van Sita te winnen. Maar de een na de ander droop af. Het was nog niemand gelukt de boog zelfs maar op te tillen. Tenslotte bleven alleen Rama en de tienkoppige demonenkoning Ráwan over.

‘Ach’, pochte Ráwan, ‘ga jij maar eerst, want het zal jou toch ook niet lukken.’ Ráwan was ijzersterk. Hij kon tien tijgers met één hand doden.

Toen pakte Rama de boog. Zonder enige moeite deed hij wat honderden mannen voor hem niet hadden kunnen doen. Hij tilde de boog op. Op dat moment leek het alsof de bliksem insloeg. De boog viel in twee stukken op de grond. Sita, die al die tijd vanuit een verborgen plek had toegekeken, kwam tevoorschijn. Ze hing bloemenkransen om de hals van Rama.

Woedend keerde Ráwan terug naar zijn rijk.

De bruiloft werd groots gevierd. Na het huwelijk maakte koning Dasarath bekend dat hij afstand wilde doen van de troon. Rama, zijn oudste zoon moest hem opvolgen. Dat was de gewoonte en bij het volk was Rama even geliefd als koning Dasarath.

Alleen de tweede vrouw van koning Dasarath was niet blij.

[p. 69]

Ze heette Kaykeyi. Ooit had ze het leven van haar man gered.

‘Lieve man’, zei ze. ‘Herinner je nog dat ik twee wensen mocht doen?’

De koning knikte. ‘Zonder jou zou ik niet meer in leven zijn. Zeg het maar.’

Kaykeyi haalde diep adem. Toen zei ze: ‘Ik wil dat onze zoon Bharat jou opvolgt. Rama moet veertien jaar verbannen worden naar het bos.’

De koning was erg verdrietig, maar hij kon zijn eens gegeven woord niet terugnemen. Rama begreep zijn vader.

[p. 70]

Hij maakte zich klaar om naar de bossen te vertrekken.

‘Ik ga met je mee’, zei Sita.

‘Dat kan niet’, protesteerde Rama. ‘Het is veel te gevaarlijk. Blijf hier. Mijn familie en de bedienden zullen goed voor je zorgen.’

‘Zonder jou is mijn leven niets waard’, hield Sita vol, en ze pakte een reistas.

Ook de broers van Rama vonden het verschrikkelijk. Bharat wilde helemaal geen koning worden. Hij plaatste de schoenen van Rama op de troon.

‘Als je terugkomt uit ballingschap, zal jij koning worden’, zei hij.

Rama en Sita vertrokken. Ook Lakshmana, die zijn broer en schoonzus niet alleen wilde laten, ging mee. Ze bouwden een hutje, diep in het bos en leefden een tijdje vredig en gelukkig.

Tot Ráwan ontdekte waar ze zich schuilhielden. Het lukte hem om Rama en Lakshmana weg te lokken van de hut. Toen Sita alleen was, greep hij haar. In zijn vliegende strijdwagen bracht hij haar naar zijn koninkrijk.

Daar sloot hij haar op in één van de paleistuinen.

Intussen hadden Rama en Lakshmana de hut leeg gevonden. Ongerust zochten ze overal in het bos naar Sita. Tenslotte kwamen ze bij de koning van de apen. Daar ontmoetten ze Hanuman, de goddelijke aanvoerder van het apenleger. ‘Hanuman, zal het je lukken de verblijfplaats te vinden van Sita?’, vroeg de koning van de apen.

‘Ik zal mijn patrouilles erop uit sturen’, beloofde Hanuman.

‘Kijk, neem dit mee. Geef het aan Sita als je haar vindt. Dan zal ze weten dat ze je kan vertrouwen.’ Rama overhandigde Hanuman een gouden ring.

Niet lang daarna hoorde Hanuman van een vogel dat Sita gevangen werd gehouden op het eiland Lanka. Met goddelijke kracht wist hij de sprong van land over zee naar het eiland van Ráwan te maken. Hij klom over de paleismuren tot in de tuin waar Sita gevangen werd gehouden. Onopvallend slingerde hij zich naar de boom waaronder Sita zat te treuren. Hij liet de ring voor haar voeten vallen.

‘Wat is dat?’, schrok Sita. Ze pakte het sieraad op. ‘Dit is de ring van mijn geliefde Rama. Hoe komt die hier?’

Ze keek naar boven en zag Hanuman in de boom zitten.

[p. 71]

‘Treur niet meer’, zei hij. ‘Binnenkort zal Rama je weer in zijn armen sluiten.’

Hanuman had honger, want hij had sinds hij de sprong over zee had gemaakt niet meer gegeten. Hij slingerde zich naar een boom vol rijpe manja's en begon smakkend te eten. Een bewaker merkte hem op.

‘Hé, aap. Weet je niet dat je in de tuin van koning Ráwan bent.

Zonder zijn toestemming mag je niet van het fruit eten.’

‘Breng me dan naar jullie koning’, zei Hanuman brutaal.

Toen Ráwan hoorde dat een aap zonder toestemming in zijn paleistuin was, en notabene van zijn fruit had gegeten, gaf hij opdracht Hanuman te doden.

‘Wacht!’, riep de broer van Ráwan. ‘Ik weet iets leukers. Laten we hem in brand steken.’

De lijfwachten bonden doeken om de staart van Hanuman, gooiden er olie op en staken ze in brand. Op dat moment rukte Hanuman zich los. Hij sprong het raam uit, en rende over de houten daken van de gebouwen om het paleis. Het duurde niet lang of het paleis en alles eromheen stonden in brand.

Intussen had het apenleger, gesteund door beren, een brug gebouwd naar het eiland. Er volgde een hevige strijd, waarbij ook Rama zich aansloot. Na vier dagen schoot hij met een regen van pijlen de demonenkoning dood. Sita werd bevrijd. Niet lang daarna keerden ze terug naar Ayodhya, waar Rama alsnog koning werd.