Lezen doet je goed. Leerjaar 5c

[p. 132]

Les 34 Anansi in Nederland

Anansi was met zijn hele gezin vanuit Suriname naar Nederland geëmigreerd.

Ze woonden in de hoofdstad, Amsterdam. Dat was een heel verschil met wat ze gewend waren. Toch zagen ze ook dingen die ze herkenden.

Op een dag ontdekte Anansi een markt in de buurt. Hij genoot van alles wat er te zien was. Hij ging bij een kraam staan waar speelgoed verkocht werd. Ze verkochten ook poppen. Ook mooie bruine poppen. Hij zag zelfs een pop met een Surinaamse koto.

Verder lagen er auto's, spelletjes en computergames op de tafel van de kraam.

Boy, dacht hij, als ik genoeg euro's had, kocht ik voor alle kinderen een cadeautje.

Zijn aandacht werd getrokken door drukte bij een andere kraam. Hij hoorde de kraamman roepen.

‘Koop hier de goedkoopste pantoffels. Alle maten en alle kleuren. Voor jong en oud.’

De mensen duwden tegen elkaar. Klanten wapperden met hun euro's. Anansi was klein en kon ongemerkt tussen de voeten van de mensen naar voren lopen. Via één van de poten van de verkooptafel klom hij naar boven.

Dus dat waren pantoffels! Een soort huisslippers, maar van voren dicht. Ze waren van stof gemaakt. Hij had ze eerder gezien, toen hij op bezoek was bij een neef. Die woonde al een hele tijd in Holland. De pantoffels leken lekker warm aan je voeten.

Ineens hoorde Anansi: ‘Ksst spin, wegwezen jij.’

De onderkant van een pantoffel kwam naast zijn hoofd neer. Hij schrok. Hij wist niet dat de mensen in Holland bang waren voor spinnen. Vlug liet hij zich langs zijn spinnendraad naar beneden zakken.

Hij liep verder. Mmm, hij rook gebakken vis. Voorzichtig klom hij bij de viskraam naar boven. Hij wilde niet nog een keer geslagen worden. Vanuit een veilig plekje keek hij naar de uitgestalde vissen tussen de stukjes ijs. Zou hij kwikwi, walapa of banban zien?

Nee, alleen vreemde vissen. Teleurgesteld gleed hij weer omlaag. Vandaag zou hij geen lekkere gestoofde kwikwi in kerriesaus eten. Ineens begonnen zijn neusgaten te trillen.

[p. 133]

Hij rook manja.

‘Manja, hier in Holland?’, vroeg hij zich hardop af.

Zo gauw als hij kon, liep hij op zijn acht poten in de richting van de geur.

Er stonden mensen bij de kraam. Ze riepen dat ze één, twee, drie of meer mango's wilden kopen. ‘Mango's?’, mompelde Anansi. Hij klom omhoog om op de tafel te kijken. ‘Dit zijn toch manja's?’

Jawel, er lagen een heleboel grote, geelgroen gekleurde manja's.

Het water liep Anansi in de mond.

Hij dacht aan zijn manjaboom, thuis in Suriname. Twee keer per jaar hing de boom vol vruchten. Makuba maakte dan allerlei lekkernijen. Van de groene manja's maakte zij zuurgoed en chutney, en van de rijpe sap en jam. De kinderen klommen in de boom. Als de vruchten goed rijp waren, zogen ze het sap eruit.

Anansi had zin in een Nederlandse mango-manja. Stilletjes hapte hij in een vrucht.

Die was lekker sappig. Hij likte zijn lippen af.

Plotseling voelde hij een klap op zijn hoofd.

‘Au’, riep Anansi.

‘Wegwezen, spin. Wegwezen van mijn mango's’, schreeuwde de koopman.

Hij zwaaide met een opgevouwen krant. Snel nam Anansi de benen. Hijgend stond hij onder de marktkraam.

‘Boy, ik heb zin in nog een mango’, mompelde hij.

Terwijl hij verder slenterde, dacht hij na. Ineens begonnen zijn ogen te glinsteren.

Snel sloeg hij de weg naar huis in. Daar aangekomen, riep hij al vanuit de deuropening: ‘Makuba, kinderen, we gaan met zijn allen uit eten!’ Iedereen trok snel nette kleren aan. Ze liepen achter Anansi aan naar de markt.

‘We gaan vandaag naar een manjarestaurant’, zei hij.

‘Waar is dat?’, vroeg Makuba. Fluisterend vertelde Anansi het gezin zijn plan.

‘Maar Anansi, we zijn in Holland. Houd toch op met je streken’, protesteerde Makuba.

[p. 134]

Lachend zei Anansi dat hij Koniman Anansi was. Ook in Nederland had hij de beste ideeën. Bij de mangomarktkraam gaf Anansi nog de laatste aanwijzingen. ‘Makuba jij gaat daar op de uitkijk staan. Jullie twee, Liesje en Wiri, jullie hebben de meeste wilde haren.

[p. 135]

Jullie gaan boven op de mango's staan. Jullie moeten wild met je poten zwaaien.

Jullie drie met jullie bolle ogen gaan ook op de mango's staan. Jullie sperren je ogen heel wijd open. De rest loopt op en neer op de manja's.’

Anansi telde tot drie. Daar gingen ze. Twaalf spinnen boven op de mango's.

De koopman pakte zijn krant en begon wild te slaan. Een mevrouw bij de kraam schrok van de zwarte beestjes.

‘Spinnen’, gilde ze. ‘Honderden spinnen tussen de mango's.’

Een man gooide zijn pas gekochte mango's in de lucht en rende weg. Iedereen bij de marktkraam raakte in paniek.

De mensen schreeuwden: ‘Honderden giftige spinnen op de markt.

Ze zien er gevaarlijk en monsterachtig uit.’

Binnen vijf minuten was de markt leeg. Iedereen was gevlucht voor de spinnen.

Het was er doodstil.

‘Makuba en kinderen, ga je gang. Nu mogen jullie van mango's snoepen’, zei Anansi met een weids gebaar.

‘Jippie’, riepen de kinderen.

Ze hapten in de mango's. Het sap stroomde langs hun mondjes.

Toen iedereens buik vol was, lagen ze uitgeteld op het fruit.

Anansi zei: ‘Ik ben de slimme Koniman Anansi. Ook in Holland. Die mango's waren toch lekker?’ Makuba ging rechtop zitten.

‘Die manja's van dit restaurant hebben heerlijk gesmaakt. We moeten wel de rekening betalen. Kijk Anansi, ik heb hier tien euro. Leg het geld in het bakje van de marktman.’ Anansi zei niets, maar legde het eurobiljet in de geldla van de marktventer.

Toen lieten de spinnen zich langs een spinnendraad naar beneden glijden.

Tevreden liepen ze samen naar huis. Een ding was zeker.

Anansi had zijn streken niet verloren. Ook in Nederland zouden ze nog veel met hem meemaken.