Lezen doet je goed. Leerjaar 5c

[p. 76]

Les 19 Konkoni en Tigri

Er tin tin waren Konkoni, Bofru, Tigri en een heleboel andere dieren bezig een stuk grond te wieden. Ze haalden het onkruid weg. Ze wilden groente planten en dan moest de grond schoon zijn.

De zon scheen fel en Konkoni werd erg moe. Maar dat durfde hij niet goed tegen de anderen te zeggen. Hij was bang dat ze hem lui zouden vinden. Dus ging hij door met onkruid uittrekken. Na een tijdje kon hij echt niet meer.

Hij zei: ‘Ik heb een doorn in mijn poot gekregen. O, wat doet dat pijn! Ik ga proberen of ik hem eruit kan krijgen.’

Hij mankte met zijn poot tot de anderen hem niet meer konden zien. Zij dachten dat hij zijn poot ging verzorgen en gingen rustig door met werken.

Konkoni keek om zich heen. Hij zocht een koel plekje om een beetje uit te rusten.

Hij huppelde voort. Na een tijdje kwam hij bij een waterput, waar een emmer boven hing. ‘Daar is het vast lekker koel’, zei Konkoni. ‘Weet je wat, in die emmer ga ik een dutje doen.’

Meteen sprong hij erin. Maar nauwelijks zat hij in de emmer of deze zakte naar beneden. Hij zakte en zakte, en Konkoni kwam hoe langer hoe dieper in de put.

Hij werd steeds banger.

Opeens, halfweg, zag hij een andere emmer, die naar boven kwam.

De put had twee emmers. Ze werkten samen als een wip. Als de ene omhoogging, ging de andere omlaag.

De emmer waar Konkoni in zat, daalde en daalde. Konkoni werd bang dat hij zou verdrinken als hij bij het water kwam. Maar toen de emmer het water raakte, bleef hij erop drijven. Konkoni begreep dat hij zich erg stil moest houden. Als hij bewoog, zou de emmer vollopen en dan zou hij toch nog verdrinken.

Hij zat zo stil mogelijk. Hij dacht: niemand weet waar ik ben. Niemand kan me redden.

Hoe kom ik ooit uit deze akelige put? Stilletjes liepen de tranen uit zijn ogen. Hij voelde zich zo verlaten.

[p. 77]

[p. 78]

Maar Konkoni vergiste zich. Er was iemand vlak in de buurt. Dat was Tigri.

Tigri verloor Konkoni nooit uit het oog. Toen hij hem die morgen zo zag wegmanken, ging hij hem achterna. Hij wilde weten waar hij heenging. Na een tijdje zag hij hem bij de waterput komen en stilstaan. Hij zag hem in de emmer springen. Lieve help!

Toen verdween Konkoni opeens in de diepte.

Nog nooit in zijn leven was Tigri zo verbaasd geweest. Hij moest er gewoon van gaan zitten. Hij zat tussen de struiken en dacht na.

Maar hoe hij ook peinsde, hij kon niet begrijpen waarom Konkoni naar beneden was gegaan.

Toen zei hij bij zichzelf: ‘Zoiets vreemds heb ik nog nooit gezien. Ik geloof zeker dat Konkoni zijn geld verstopt heeft in die put. En als dat het niet is, dan heeft hij daar beneden misschien wel een goudmijn ontdekt. En als het dat ook niet is... nou, dan wil ik toch weleens te weten komen wat het wel is.’

Tigri kroop een beetje naar voren en luisterde, maar hij hoorde niets. Hij kroop nog wat dichterbij, maar hoorde nog steeds geen geluid. Langzaam kroop hij verder tot hij vlak bij de put was. Hij gluurde over de rand. Maar hij hoorde niets en zag ook niets.

Het was donker in die put.

Al die tijd zat Konkoni beneden in die donkere put, met rondom het donkere water.

Al die tijd was hij doodsbang zich te bewegen, uit angst dat de emmer zou omslaan en hij in het water zou vallen.

Toen, opeens, hoorde hij Tigri roepen: ‘Hé daar, vriend Konkoni! Bij wie ben je daar beneden op bezoek?’

‘Wie? Ik? Ik ben niet op bezoek. Ik ben aan het vissen’, riep Konkoni.

‘Ik wou jullie allemaal eens verrassen met een lekker visje.

Ik zit hier te vissen op sriba.’

‘Zit er dan vis daar beneden?’, vroeg Tigri.

[p. 79]

‘Hopen, beste vriend, hopen! Het water leeft er gewoon van. Kom ook hier en help me met vangen!’, zei Konkoni.

‘Maar hoe kom ik beneden, vriend Konkoni?’

‘O, spring maar in de emmer, vriend Tigri. Die brengt je veilig naar beneden!’

De stem van Konkoni was zo opgewekt. Het klonk allemaal zo gezellig dat Tigri in de emmer sprong.

Daar ging hij naar beneden. En omdat hij zwaarder was dan Konkoni, trok zijn gewicht de emmer met het konijntje snel omhoog.

Halfweg kwamen ze elkaar tegen. Konkoni riep heel hard: ‘Eentje op en eentje neer, vriend Tigri! Jij vangt de vis wel voor me, hè?’

Toen Konkoni uit de put kwam, rende hij gauw naar de mensen toe van wie de put was. ‘Kom gauw!’, riep hij hard. ‘Kom gauw! Weten jullie wie er in de put zit? Tigri!

Hij maakt al jullie drinkwater modderig.’

Voordat de mensen het goed begrepen, rende hij terug naar de put.

En daar riep hij tegen Tigri: ‘Er komt een man met een groot geweer! Als je boven komt, vlucht! Anders schiet hij je neer!’

Tigri deed wat hem gezegd werd. Nauwelijks had de man hem naar boven getrokken of hij ging er met een vaart vandoor. De man had niet eens tijd om aan te leggen.

Een half uur later waren ze weer aan het werk op het stuk grond. Ze trokken onkruid uit. Ze plantten groente.

Alsof ze nog nooit in hun leven gehoord hadden van waterputten of emmers.

Maar zo nu en dan schoot Konkoni plotseling in de lach.

Dan keek hij stiekem opzij naar vriend Tigri.