Lezen doet je goed. Leerjaar 5a

[p. 42]

Les 14 De vondst

Er wordt gerammeld aan de poort.

‘Remi!’, klinkt het van buiten. ‘Kom je meefietsen?’

Het is zaterdagmiddag en het is mooi weer.

‘Ma, mag ik met Arnie en Milan gaan fietsen?’

Remi's moeder kijkt op vanuit de tuin, waar ze bezig is planten te verpotten.

‘Heb je je huiswerk voor maandag af?’, vraagt ze.

‘Ja, ma’, antwoordt Remi.

‘Oké’, stemt zijn moeder toe, ‘maar kom op tijd thuis.

Het wordt al vroeg donker.’ Verheugd rent Remi om zijn fiets te pakken.

‘Waar gaan we naartoe?’, vraagt hij zijn makkers.

‘We kunnen naar het nieuwe project achterin rijden’,

stelt Arnie voor. ‘Je kan daar lekker fietsen.’

Op het project aangekomen, stoppen ze bij een huis in aanbouw. De straten zijn geasfalteerd en goed om een fietswedstrijd te houden. De jongens rijden om het hardst wie als eerste aan het einde van de straat is. Daarbij passeren ze heel wat leegstaande percelen. De jongens komen vrijwel gelijk aan. Lachend vallen ze in het gras neer aan de zijkant van de weg.

‘Pas op dat jullie niet op een mierennest gaan zitten!’, plaagt Milan. Hij rolt haast om van het lachen als Arnie en Remi gelijk opspringen.

‘Wacht, ik krijg je wel’, dreigt Remi en de jongens beginnen een robbertje te vechten in het gras. Hun luide gejoel verbreekt de stilte op het project.

Uiteindelijk houden ze uitgeput op.

‘Horen jullie dat?’, merkt Remi plotseling op.

‘Wat?’, vraagt Milan. Hij houdt luisterend zijn hoofd schuin.

‘Misschien brulapen’, oppert Arnie, ‘die komen nog voor in het bos achter het project.’

‘Nee’, meent Remi, ‘het is een ander geluid.’ De jongens luisteren nu alle drie.

‘Sjuush’, sist Remi. ‘Daar is het weer!’

[p. 43]

[p. 44]

Het is een klagend geluid. Remi en Milan staan op en lopen langzaam op het geluid af.

Arnie twijfelt. Hij pakt zijn fiets op.

‘Kom, laten we weggaan. Misschien is het een bosgeest!’

Remi gebaart naar hem om stil te zijn. Hij is dichter bij het klagende geluid. In het hoge gras ligt een oude jutezak, dichtgebonden met touw.

De zak beweegt. Een zwak gejank is te horen. De jongens knielen neer bij de zak.

Milan maakt het touw snel los. Hij doet de zak open. Vier puppy's komen tevoorschijn.

Ze zien er verzwakt en nat uit. Remi's gezicht vertrekt van boosheid.

‘Wat een lafaards om jonge honden in een zak weg te gooien!’, vaart hij uit.

‘Het heeft vanmorgen geregend. Ze zijn drijfnat. Wie weet hoe lang ze hier al liggen!’

Hij trekt zijn T-shirt uit en wikkelt de hondjes erin.

Het zijn drie zwarte pups en een bruine.

‘Wat gaan we nu doen?’, vraagt Arnie.

‘We nemen ze mee naar huis’, beslist Remi.

‘Vinden je ouders dat goed?’, vraagt Milan. ‘Wij hebben al twee grote honden, dus bij ons gaat het moeilijk.’

‘Ik heb begrepen dat er een hondenasiel is. Daar vangen ze honden op die geen huis hebben. Misschien weten zij raad.’

‘Laten we kijken wat we eerst zelf kunnen doen’, meent Remi. ‘We kunnen ze niet hier laten, want dan gaan ze dood. Ik neem ze mee naar mijn huis. Als ze een beetje groter zijn, zoeken we baasjes voor ze. Als dat niet lukt, kunnen we altijd nog naar het asiel.’

‘Ik kan je wel komen helpen thuis’, zegt Milan.

‘Misschien mag ik een hondje van mijn moeder’, zegt Arnie.

Milan pakt zijn rugtas. ‘Doe ze hier maar in.’

Voorzichtig worden de pups in de rugtas gelegd. De jongens rijden naar het huis van Remi.

Ze zijn opgewonden over hun levende vondst, maar ook hoopvol dat het goed zal komen met de jonge dieren.