Groeten uit Paramaribo

[p. 48]

De familie Persaud
Monique Pool

‘Peter, Peeeter, waar is mijn helm,’ de boze stem van Doty klonk luid door het achtererf. Hij wist wel waarom zijn 19-jarige zus hem zocht en zij wist ook waar hij was. Doty had haar helm nodig want zij moest weg op de scooter en dat deed zij nooit zonder helm. In Guyana hoefde je helemaal geen helm te dragen op de brommer, maar Doty was veel te bang dat er iets met haar mooie hoofdje zou gebeuren. Nee, hij kon die helm veel beter gebruiken in zijn ruimtecentrum in de manjaboom. Als astronaut moest je altijd je helm op hebben, anders kon je niet ademen. Langzaam telde hij af. 10, 9, 8, 7, 6, 5, 4, 3, 2, 1,.....touch down! Hij deed de deur van zijn denkbeeldige cabine open en liet de touwladder zakken. Doty zag eruit alsof ze elk moment zou gaan gillen.

‘Hé jongen, schiet toch op!’ gilde ze met een schelle stem.

Maar Peter had alle tijd. Het was weer even wennen

[p. 49]

aan de zwaartekracht; voorzichtig sprong hij op de grond. Wanneer hij in de ruimte was, woog hij niets en zweefde hij over alles heen. Als hij dan op aarde landde, moest hij er aan wennen dat hij door zijn gewicht met zijn beide benen op de grond kwam te staan. Rustig deed hij de helm af en liep naar de achterdeur, waar Doty, nu helemaal razend, op hem stond te wachten.

‘Doe toch wat sneller, luiaard, ik kom nog te laat op college!’ Doty griste de helm uit zijn handen en zonder ‘dank je’ te zeggen rende ze naar de zijkant van het huis waar haar scooter stond.

Schouderophalend keek Peter haar na, ‘college, college’, mompelde hij in zichzelf, ‘alleen maar een deftig woord voor les volgen’. Vroeger ging ze naar ‘school’. nu ging ze opeens naar ‘college’. Hij stak zijn tong nog eens naar haar uit. Doty studeerde voor arts aan de Universiteit van Guyana. Eigenlijk heette ze Dorothy, maar als kleine jongen kon hij haar naam niet goed uitspreken en had hij er Doty van gemaakt. Dat was zo gebleven.

Vandaag was het woensdag en zoals gewoonlijk was pa bezig in de keuken. Hij sneed de verse tijm en sjalotten die hij en Peter eerder op de dag hadden gekocht op de Stabroekmarkt in het centrum van Georgetown.

‘Peter, hoe vaak moet ik je nog zeggen niet aan de helm van Dorothy te zitten. Het is geen speelgoed!’

‘Ja pa,’ zei Peter netjes, maar stilletjes dacht hij ‘hoe kan ik nou astronaut zijn zonder helm’. Zwijgend stond hij een tijdje naast het aanrecht en keek hoe pa moksalesi klaarmaakte.

[p. 50]

‘Pa, vertel nog eens over de Russische astronauten die je hebt ontmoet toen je in Rusland studeerde?’

‘Oké Peter, zoals ik je al eerder heb verteld, heten astronauten in Rusland kosmonauten. De Russen hebben lang en veel onderzoek gedaan voordat zij de eerste mens in de ruimte brachten. Eigenlijk is er een hondje dat luisterde naar de naam Laika eerst gegaan. Yuri Gagarin was de eerste mens die zij in de ruimte brachten. Nu hebben ze al een tijdje een ruimtestation boven de aarde hangen waarmee ze allerlei onderzoek doen, dat ruimtestation heet Mir. In de afgelopen jaren hebben ze allerlei gasten uit India, de Verenigde Staten, Frankrijk, Japan enzovoort in dat ruimtestation ontvangen. Als student ben ik naar Sterrenstad geweest waar de Russische kosmonauten worden opgeleid en daar hebben we een complete rondleiding gehad, maar echt in de raket of bij het controlecentrum mochten wij niet komen, dat was allemaal topgeheim.’

‘Wat spannend’ dacht Peter terwijl zijn vaders stem vervaagde. Dat geheimzinnige...het controlecentrum... ‘de beelden op televisie’. Allemaal knopjes en lampjes en alle mannen hadden hun mouwen opgestroopt en liepen op en neer met zweet op het voorhoofd. Altijd was er wel een probleem, een raket die niet was afgegaan, een parachute die niet openging.

Peter zag zichzelf al helemaal in de stoel van de astronaut, het zweet liep over zijn lichaam, parachute 2 was niet opengegaan. Hij zette zich schrap voor een harde landing. Snel probeerde hij nog met de hand de parachute open te krijgen, verwoed drukte hij op

[p. 51]

allerlei knopjes. Opeens ging het lichtje van parachute 2 branden, direct voelde hij hoe de vaart van de capsule werd afgeremd. Met een niet al te harde klap kwam die terecht in het water voor de kust. Hij opende het luik van binnen uit en met een lach op zijn gezicht deed hij de helm af. Het was hem weer gekikt! Door zijn heldhaftig optreden had Peter Persaud voor de zoveelste maal een veilige landing gemaakt. Hij luisterde opnieuw naar zijn vaders stem.

‘...en toen heb ik zelf met Gagarin gesproken.’

Vader keek naar de gelukzalige lach op het gezicht van Peter en dacht dat de jongen zo keek om het mooie verhaal dat hij daarnet had gehoord. Hij had er geen idee van dat Peter net een spannend moment had meegemaakt in de capsule van een ruimtevaartuig!

Peter en vader keken tegelijkertijd op toen ze ma's bekende autoclaxon hoorden. Zij toeterde altijd tweemaal wanneer ze thuiskwam. Het was net een soort feestelijk toetertje.

‘Ma is thuis,’ zong Peter vrolijk terwijl hij haar bij de deur tegemoet liep. Zijn vader en moeder hadden elkaar ontmoet in Rusland waar zij beiden studeerden.

‘Hi Nathalie, lieveling,’ Pa gaf ma een zoen op haar lippen. Ze woelde door Peters haar terwijl hij haar tas pakte en naar de studeerkamer holde. Nathalie was geboren in Zaïre, een Afrikaans land dat nu weer net als vroeger de Democratische Republiek Congo wordt genoemd. Mam had de laatste tijd veel gesproken over op vakantie gaan. Oma ‘Mémé’ was al een paar keer bij hen

[p. 52]

op bezoek geweest in Guyana en ze was toch wel heel anders dan de oma's van hier. Ze sprak ook niet zo goed Engels.

Altijd als mémé op vakantie kwam, spraken zij en ma Frans en een Afrikaanse taal die Kiswahili heette. Ma had toen ze klein waren altijd Frans tegen hem en Doty gesproken. Vanaf het moment dat ze naar school gingen was ze daar mee gestopt. En van mémé had hij ‘ik hou van jou’ leren zeggen in Kiswahili. Peter wist het nog goed - mi na ku penda. Toch was Peter niet weg van ma's idee om Congo dit jaar te bezoeken. Een reis naar Cape Canaveral, het ruimtevaartcentrum, paste beter in zijn straatje.

‘Het eten is bijna klaar,’ zei pa trots tegen ma onderaan de trap naar de eerste verdieping.

‘Het ruikt verrukkelijk, schat! Ik kan niet wachten. J'ai faim. Ik ga gauw douchen.’

‘Peter dekt de tafel terwijl jij je klaarmaakt.’

Elke woensdagavond ging ma om 7 uur naar haar Rotary Club voor de wekelijkse vergadering. Ze was een model-lid van Rotary Club Demerara. Ze was altijd op tijd en miste zelden een vergadering. Het was haar andere familie, zei ze altijd.

‘De tafel ziet er prachtig uit, schat.’

Ma gaf Peter een echte brasa en een zoen op zijn wang. Verlegen kroop Peter uit haar omhelzing. De familie ging aan tafel zitten voor het avondeten. Om precies 10 voor 7 was ma de deur uit.

Uit: Peter reist door de Guyana's.