Groeten uit Paramaribo

[p. 4]

Maira gaat op stap
Willy Alberga

Het regende heel hard en de wind waaide de bomen zo hard heen en weer dat er een heleboel blaadjes en takken af vielen. In de wei van boer Bhola stonden de koeien tot aan hun enkels in het water. Ze hadden het koud en begonnen te mopperen.

‘Waar blijft Shammie nou, nooit kan hij eens op tijd zijn om ons naar de stal te brengen, brrr, ik bibber reeds van de kou,’ hoorde je de dikke Shena zeggen.

‘Ik ben zo nat en koud en mijn knieën doen pijn.’ Dat was de oude Sheila. Ze had de laatste tijd last bij het lopen dus zag je haar meestal in het gras zitten te herkauwen.

‘Shammie zit lekker droog in huis en wij staan hier in de regen te verkleumen, zo kunnen we ook nog verkouden worden.’ Dat was de bromstem van Arthy, de witbruine stier.

‘Ik weet niet wat jullie ervan denken,maar ik pik dit niet langer,’ hoorden ze Maira, het jongste koetje nu zeggen.

[p. 5]

‘En wat gaat deze jongedame er aan doen?’ wilde moeder Sheila weten.

‘Ik, ik ga weg uit deze natte weide en ik ga ergens naar toe waar er goed voor mij wordt gezorgd. Dit kan toch niet? We kunnen toch niet elke keer als het regent zo nat worden. Volgens mij houden ze hier niet van ons.’

‘Maar waar wil je naar toe en ken je de weg wel? Je bent nooit verder dan deze weide geweest,’ merkte Arthy op.

‘Je kunt wel verdwalen en dan zien we je nooit meer terug,’ was de opmerking van Shena.

‘Wees toch verstandig en blijf hier. Shammie komt straks en brengt ons naar de stal waar het lekker droog is,’ verzocht Sheila.

Maar voor Maira stond het besluit vast. Ze wilde niet langer zo behandeld worden dus vertrok ze terwijl de andere koeien haar verbaasd nastaarden. Aan het einde van het weiland kwam ze bij een slootje dat ook al vol water stond. Ze wist dat daar het weiland eindigde dus nam ze een grote sprong en kwam op de weg terecht.

Op dit moment kwam er gelukkig geen verkeer langs en Maira liep voorzichtig langs de kant van de weg. De andere koeien waren intussen ook naar de rand van de wei van boer Bhola gelopen en probeerden Maira op andere gedachten te brengen. Ze snapten er niets van en waren bezorgd waardoor ze helemaal vergaten dat ze nat en koud waren.

Intussen stapte Maira flink door. Ze voelde voor het eerst asfalt onder haar voeten en was blij dat ze niet meer in water liep. Het hield op met regenen en er kwam

[p. 6]

een pickup aan die bij Maira stopte. De bestuurder vroeg haar waar ze naartoe ging.

‘Ik, ik, ik,’ stotterde Maira, ‘ik ga weg, ik wil niet meer nat en koud zijn.’

‘Wil je meerijden?’ vroeg de bestuurder die zag dat Maira verdrietig was. ‘Ik ga naar Paramaribo.’

‘Paramaribo, is 't daar leuk?’ vroeg Maira.

‘Veel leuker dan hier,’ was het antwoord, dus stapte Maira in en onderweg vertelde de man haar van alles over het leven in de grote stad. Maira vond al die verhalen prachtig en ze genoot nu al van het nieuwe leven dat ze tegemoet ging. Ze was blij dat ze besloten had om weg te gaan. Na uren rijden stopte de pickup.

‘We zijn er, stap maar uit,’ zei de man.

Maira keek haar ogen uit, zoveel huizen in een straat had ze nog nooit gezien. En al die mensen.

‘Oh, wat leuk, daar zit een groepje mensen gezellig met een drankje in de zon, dat wil ik ook doen,’ bedacht ze en huppelde naar het terras. De mensen die haar zagen aankomen, nodigden haar uit om erbij te komen zitten en Maira vertelde hun waarom ze van huis was weggelopen.

‘Je kunt wel bij ons logeren,’ boden ze aan dus ging ze met hen mee naar huis.

Toen de mensen de volgende dag opstonden, haastten zij zich naar hun werk en vergaten dat Maira moest eten. Nadat ze goed had uitgerust en de mensen maar niet terug zag keren, ging Maira op zoek naar iets te eten. Ze dwaalde door de straten, terwijl ze vrolijk met haar staart heen en weer wapperde. Na een lange

[p. 7]

wandeling belandde zij in een buitenwijk waar ze heerlijk mals gras vond. Nadat ze haar buik dik en rond gegeten had ging ze op haar gemak in het gras zitten om te herkauwen. Een paar vogels in de manjaboom waar ze onder zat wilden weten wat juffrouw koe in hun buurt deed.

‘Wel, ik ben aan het wandelen, ik kom helemaal uit Nickerie en ik ben voor het eerst in Paramaribo,’ zei Maira tegen de nieuwsgierige vogels.

‘Maar koeien wandelen toch niet?’ wilden de vogels weten.

‘Deze koe dus wel, ik wil iets van de wereld zien. Jullie storen mij, ik ben aan het herkauwen en dan kan ik tussendoor niet praten.’

De vogels wisten al genoeg en vlogen weg om het nieuws over een wandelende koe door te vertellen dus kwamen er ook andere vogels een kijkje nemen.

Nadat Maira een dutje had gedaan liep ze weer verder. Ze kwam een groepje kinderen tegen die achter een bal renden.

‘Wat zijn jullie aan het doen?’ wilde ze weten.

‘Voetballen,’ riep de grootste jongen van de groep.

‘Mag ik ook meedoen?’ vroeg Maira. Het mocht. De spelregels werden haar uitgelegd en Maira rende net als de jongens achter de bal en het lukte haar om een doelpunt te maken.

De ploeg voor wie ze speelde was trots op haar maar de jongens van de tegenpartij riepen in koor: ‘Zij heeft vier poten dus het is geen kunst.’

Plotseling zei een van de jongens dat het laat was, hij

[p. 8]

moest naar huis, dus stopten de andere jongens ook met het spel. Ze vroegen Maira of ze morgen weer wilde meedoen. Een van de jongens nam de bal op. Ze gingen naar huis. Maira was weer alleen maar ze was moe van het rennen achter de bal, dus zocht ze een plek om te slapen.

De volgende dag was ze vroeg wakker en wandelde weer rond op zoek naar wat te eten. Ze vroeg zich af hoe het met haar vader en moeder ging en de andere koeien van boer Bhola. Eigenlijk miste ze hen wel een beetje. In Nickerie was ze nooit alleen geweest. Maar daar was het saai. Altijd maar in diezelfde wei rond lopen. En steeds maar diezelfde mensen. Hier was het spannend, steeds zag Maira weer iets dat ze nog niet kende en altijd andere mensen. Paramaribo was heel groot en druk. Wat had ze veel te vertellen als ze weer thuis was. Maar hoe zou ze ooit weer in Nickerie komen?

Nadat ze heerlijk gegeten had, begon ze te lopen in de richting vanwaar ze de auto's zag komen. Ze zag een groepje mensen staan bij een paal en even later stopte er een bus en de mensen stapten in. Nu verlangde ze naar haar ouders, dus liep ze uren door de straten op zoek naar de Nickeriebus. Haar kop hing naar de grond. Ze had het erg warm en nergens was er water om te drinken. Haar knieën knikten haast van vermoeidheid en haar staartje hing slap naar beneden. Eindelijk zag ze een pickup waar een man in zat die net wilde wegrijden.

‘Mag ik met U mee meneer?’ vroeg ze beleefd.

‘Waar wil je naar toe?’ vroeg de man.

‘Ik woon in Nickerie en ben van huis weggelopen.

[p. 9]

Nu ben ik heel moe en ik heb erge dorst. Kunt U mij naar huis brengen?’ vroeg Maira.

‘Nickerie, ik ga helemaal niet naar Nickerie, ik ga naar Saramacca. Als je wil mag je mee rijden.’

‘Graag meneer, heel graag.’

Maira stapte in en ze gingen op weg. Na een uurtje stopte de man en Maira bedankte voor het ritje en ging op pad. Ze had aan iemand gevraagd in welke richting ze lopen moest en stapte stevig door.

Nadat ze urenlang gelopen had en erg moe was ging ze van de asfaltweg af om weer wat te grazen en uit te rusten. Wat was het hier stil. Nu was Maira helemaal alleen. Kom, ze moest maar weer verder. Gelukkig kwam er een auto aan die stopte. Er zaten een vader en moeder in met hun twee kinderen en ze vroegen of Maira mee wilde rijden. Nou, dat wilde ze graag. Ze stapte in, maar ojé, het dak van de auto was te laag.

‘Dan doen we het dak maar open,’ zei de vader. Hij drukte op een knop, het dak ging open en frisse lucht stroomde naar binnen. Ze gingen weer op pad onder het zingen van liedjes. Wat was dat gezellig. Maira vroeg de kinderen elke keer weer om de liedjes te zingen totdat zij ze ook kende. Wat was het heerlijk om zo met je hoofd uit het dak rond te kijken met de wind in je haren terwijl je oren wapperen. De mensen die de kop van de zingende Maira uit het dak van de auto zagen uitsteken, begonnen heel hard te lachen. Maira was blij dat ze al deze avonturen beleefde. Toen het haast donker was, kwamen ze aan in Coronie waar de familie woonde.

‘Je mag wel bij ons blijven slapen,’ zei de man en

[p. 10]

Maira was blij dat ze naar bed kon, want ze was moe van de lange reis. De kinderen gingen de volgende dag naar school en Maira liep met hen mee. Terwijl zij de les volgden, ging ze op zoek naar wat te eten. Na school gingen de kinderen direct naar huis om hun huiswerk te maken en daarna met Maira te spelen. Ook hier bleef ze enkele dagen rondwandelen en leerde andere kinderen en ook andere koeien kennen.

Toen het zondag werd, gingen de kinderen met hun ouders op familiebezoek en Maira was weer alleen. Ze wilde nu zo gauw mogelijk thuis zijn dus begon ze hard te lopen en ze hoopte dat er een auto langs zou komen zodat ze kon meerijden. Maar er kwam geen enkele auto voorbij omdat het zondag was en de mensen niet naar hun werk gingen. Maira was moe en het hete asfalt brandde onder haar voeten. Verdrietig en eenzaam zat ze aan de kant van de weg toen er plotseling een bromfiets voor haar stopte.

‘He, koetje, waarom zit je zo verdrietig te kijken? Waar ga je naar toe?’ vroeg de jongeman haar.

‘Ik wil naar huis, terug naar mijn ouders, ik ben weggelopen maar ik mis hen zo,’ zei Maira op verdrietige toon.

‘Spring maar achter op mijn bromfiets, maar je moet wel deze valhelm opzetten,’ zei de jongeman terwijl hij Maira de valhelm aanbood.

‘Wat leuk, ik heb nog nooit zo iets gezien,’ zei Maira terwijl ze achter op de bromfiets ging zitten.

‘En ik heb nog nooit zo iets op de kop van een koe gezien,’ zei de jongen, en ze gingen op weg. Maira hield

[p. 11]

de jongeman stevig vast zodat ze niet zou vallen.

Alle voorbijgangers keken hun ogen uit. Een jongeman en een koe op een bromfiets, dat hadden ze nog nooit gezien. Toen ze in Nickerie aankwamen, was iedereen blij dat Maira weer terug was. Shammie beloofde dat hij voortaan als het regende alle koeien meteen naar de stal zou brengen en Maira beloofde dat ze nooit meer zou weglopen. Dagenlang vertelde Maira over alles wat ze had meegemaakt. De andere koeien genoten van de spannende verhalen en luisterden met bewondering naar de avonturen van Maira.