Eddy en Freddy (onder ps. P. Koekoek)

[p. 195]

Zestiende hoofdstuk.
De laatste dag.

‘Jongens,’ zei de heer van Hedel den volgenden morgen aan het ontbijt, ‘ik ga vandaag niet naar het kantoor. 't Is de laatste dag dat Freddy hier is, en nu blijf ik bij honk. Na het ontbijt moet ik even een paar brieven schrijven en dan ga ik een frissche en flinke wandeling met jullie maken. De dames blijven natuurlijk het liefste thuis wat met elkander babbelen.’

‘Ja, Corrie en ik hebben elkander nog zooveel te vertellen,’ antwoordde mevrouw van Hedel, ‘dat we niet van de partij zullen zijn.’

Na het ontbijt ging Eddy's vader naar zijn werkkamer en de jongens slenterden de deur uit.

Eenzelfde gevoel was in hun harten; het gevoel, dat ze van elkander weg gingen, dat de heerlijke vacantiedagen voorbij waren.

‘Waarom is je zuster ook gekomen,’ zei Eddy plotseling.

‘Ja, 't is vandaag Vrijdag,’ antwoordde Freddy, ‘en Maandag moet ik weer naar school.’

‘Ja,’ zei Eddy.

Toen zongen ze weer.

[p. 196]

‘Vind-je 't leuk, dat je weer naar Rotterdam gaat?’

Even dacht Freddy na.

‘Ik verlang wel een beetje naar mijn moeder,’ antwoordde Freddy, ‘maar ik zou toch veel liever hier blijven.’

‘We hebben leuke dagen gehad,’ herinnerde Eddy.

‘Fijne dagen,’ bevestigde Fred.

Ze haalden de herinneringen nog eens op aan alles, wat ze beleefd hadden.

‘Dat tooneel in die keuken zal ik nooit vergeten,’ beweerde Fred. ‘Wat waren we misselijk.’

‘Nou,’ zei Eddy, ‘en toen ik daar rondsprong als een kakkerlak met dat heete eten in mijn broekzak,’ herinnerde Eddy.

Zoo gingen ze verder, alles ophalende, wat ze in die heerlijke dagen beleefd hadden, totdat de heer van Hedel uit het huis stapte en hen toeriep:

‘Kom, jongens, we gaan een wandeling maken door het Spaanderswoud.’

‘Hoera,’ schreeuwden beiden en een oogenblik later liep de heer van Hedel tusschen de knapen in en werd de tocht naar en door het Spaanderswoud aangevangen.

Onderweg ontmoetten ze een kennis van oom, die met hem meewandelde en met wien oom spoedig in druk gesprek was over oom's huis en tuin.

‘Wat een prachtigen, ouden boom heb je toch in je tuin,’ zei de kennis.

‘Ja,’ antwoordde de heer van Hedel, ‘wil je

[p. 197]

wel gelooven, dat ik trotsch op dien ouden reus ben. Het spijt me dan ook erg, dat hij laatst zoo geleden heeft van dien vreeselijken storm. Een van zijn grootste takken is losgescheurd en nu ben ik bang, dat hij vandaag of morgen, als er weer een rukwind komen mocht, geheel zal losraken en neervallen. Dat kan gevaarlijk worden.’

‘Dan moet Dorus hem maar naar beneden zien te krijgen,’ zei de kennis.

Doch vader lachte.

‘Dorus,’ zei hij, ‘Dorus is veel te zwaar en te groot, om zoo hoog te klimmen. Ik vrees, dat de dikste tak nog breken zou. Het beste zal zijn, dat ik naar een schoorsteenveger uitkijk. Die sinjeurs verstaan dat vak beter.’

Met hernieuwde belangstelling had Fred dit gesprek aangehoord en een plan was in hem gerijpt.

Hij zou dien tak uit den boom rukken. Dat kon hij best. Hij had zoo vaak geklommen, zelfs had hij op een keer in de dakgoot geloopen, zonder duizelig te worden.

‘Wat zal oom opkijken, wat zal hij in zijn schik zijn, als hij merkt, dat ik alleen dat werk gedaan heb.’

Na ruim een uur gewandeld te hebben, zei de heer van Hedel: ‘Kom, jongens, nu gaan we terug. Ik ben die lange tochten niet meer gewend. Mijn beenen worden moe!’

‘Ha, ha, moe!’ riepen de jongens en ze liepen voor den heer van Hedel uit, ‘moet je ons zien.’

En zooals in den oorlog de Duitsche soldaten

[p. 198]

het veroverde Brussel binnentrokken, zoo liepen Eddy en Freddy voor oom uit in den parade-pas.

‘Wacht maar,’ zei de heer van Hedel, ‘als je zooals ik de vijftig nadert, zul je dien kunsten ook wel niet meer uithalen.’

Eddy en Freddy lachten.

‘Pa, u wordt een ouwe heer,’ spotte Eddy.

‘Helaas ja,’ zuchtte de heer van Hedel.

De thee stond thuis gereed en ter eere van Corrie, zooals mevrouw van Hedel zei, werd er ook een taartje gepresenteerd.

‘Eddy,’ zei mevrouw Dijkstra, ‘daar op het kleine kastje ligt een boek. Dat heeft een schoolvriendje van jou gebracht. Je wilde het graag lezen, zei hij.’

‘O, ja,’ antwoordde Eddy. ‘'t Is het “Groote Sportboek voor jongens”, een prachtig boek.’

Eddy stond op, haalde het boek en begon te lezen.

De dames en vader van Hedel waren in druk gesprek en van deze gelegenheid maakte Freddy gebruik, om ongemerkt de kamer uit te sluipen. Niemand had iets van zijn heengaan gemerkt en omdat ze zoo gezellig zaten te praten en het groote, mooie boek Eddy zoo boeide, vroeg niemand naar Freddy.

Tot Corrie hem plotseling miste.

‘Waar is Freddy toch?’ riep ze opeens.

Niemand kon hierop natuurlijk antwoord geven.

‘Eddy, loop jij eens even naar Dorus. Ik vermoed, dat hij met hem een praatje staat te maken.’

Eddy ging heen, doch was spoedig terug met

[p. 199]

de mededeeling, dat de tuinman Freddy in geen velden of wegen had gezien.

Opeens klonk een luid gekraak, onmiddellijk gevolgd door geluiden, die aan schuren en schuiven van takken over elkaar deden denken en plotseling daarop een harden bons.

‘De tak, de tak!’ schreeuwde de heer van Hedel.

Gillend vloog het heele gezelschap naar buiten.

En wat zagen ze! De dikke tak lag daar onder den reusachtigen boom en in dien boom zat Freddy, schrijlings over een tak. Toen hij de huisgenooten zag, schreeuwde hij een driewerf ‘hoera’, dat als een overwinningskreet ver in 't ronde klonk.

‘Fred, Freddy!’ schreeuwde Eddy in groote bewondering.

Mevrouw van Hedel en Corrie hielden bang en angstig haar handen voor de oogen.

‘Bravo!’ schreeuwde de heer van Hedel, die begreep, dat hij door bedreigingen den jongen niet angstig maken moest. ‘Bravo, en er nu voorzichtig uit, Freddy.’

Heel kalm klom deze nu naar beneden.

‘Hoe heb ik 't gedaan, oom?’ riep hij. ‘Ja, ik hoorde, dat u dien tak er af wilde hebben en daar ligt hij nu.’

Zooals een jager zijn eene voet zet op het lichaam van den gedooden tijger, zoo plaatste Fred een voet op den gevallen tak.

‘Leve de overwinnaar,’ riep de heer van Hedel.

Toen gingen ze naar binnen. Eddy hield zijn

[p. 200]

linker arm om Freddy's hals geslagen.

Want hij was heel trotsch op zijn neefje.

Toen de avondmaaltijd was afgeloopen, werd het tijd om alles in gereedheid te brengen voor het vertrek.

‘Jongens,’ zei de heer van Hedel, ‘het zijn mooie dagen geweest, mooi voor ons allemaal. Eddy en Freddy, je hebt heerlijk genoten. Als neefjes hebt je elkander eigenlijk voor 't eerst pas ontmoet. Nu zijn jullie niet alleen neven, maar ook vrienden! En ik hoop, dat je dit altijd moogt blijven.’