Logo DBNL
Familiearchief (1998)

Familiearchief

(1998)–E.H. Kossmann–rechtenstatus Auteursrechtelijk beschermd

Vorige Volgende

Lotgevallen
Heyman Coschmann/Heinrich Kossmann (1813-1898)

1 Afkomst, jeugd, jeugdvriendschappen, joodse dilemma's

Mijn overgrootvader Heinrich Kossmann werd in 1813 te Rheidt in het toenmalige groothertogdom Berg geboren, op 1 september, net nog in de Franse tijd want pas in het midden van oktober verloor Napoleon de slag bij Leipzig en begon de ineenstorting van zijn imperium. Er woonden toen in Berg in totaal ongeveer 886 000 mensen, in overgrote meerderheid rooms-katholiek, met een joodse minderheid van niet meer dan 3200.1 Rheidt is een plaatsje op de rechter Rijnoever, niet ver van Bonn, dat op de linkeroever ligt. Op 2 september werd deze geboorte voor de maire, die zetelde in Niederkassel, aangegeven.2 De slager (Metzger) Coschman Jacob, zo staat in de akte, verklaart dat zijn echtgenote Rosetta Heumann hem een zoon heeft gebaard die Heumann Coschmann genoemd wordt. Als getuigen had de vader twee plaatsgenoten meegebracht, die als beroep ‘Ackermann’ opgaven. Zowel Coschman Jacob als zijn twee gezellen verklaarden na voorlezing van de akte dat zij niet konden schrijven en het stuk dus niet konden tekenen.

Het is aardig te zien hoe slordig in dit stuk met de naamgeving is omgegaan. Ten eerste, Coschman werd op twee manieren gespeld: de vader heeft één n, het zoontje kreeg er twee. Ten tweede, men spelde op het gehoor. Rijnlanders hebben nog altijd de neiging de s-klank tot een sch te verfraaien en blijkbaar deed de jonge vader dat ook. Twee jaren tevoren, toen hij zijn eerste zoontje kwam aangeven, sprak hij nog onduidelijker. Zijn naam verscheen toen als Corschmann in de akte. En ook de naam die als Heumann werd genoteerd, kwam uit een uitspraakslordigheid voort: het moet Heyman zijn. Maar het aardigste van het document is het feit dat het een mooi voorbeeld van joodse naamge-

ving toont. De twee namen waarmee het pasgeboren jongetje werd benoemd, zijn net als die van zijn vader voornamen. Zijn moeder heette volgens de akte Rosetta Heumann. In ander materiaal werd zij Rosa Heumann of Rosa Victor genoemd. Waarom ook niet? Haar eigen vader heette Victor, haar grootvader, die rabbijn in Mainz was geweest, heette Abraham Heyman. Zij en haar Coschman Jacob opteerden voor dit Heyman om hun zoon te benoemen. De naam Jacob was al aan het twee jaar oudere broertje vergeven.

Er is over de joodse bevolking van het Rijnland de laatste jaren nogal wat solide historisch onderzoek gedaan. In 1963-1964 werd in Keulen een zeer bewonderde tentoonstelling over Monumenta Judaica. 2000 Jabre Geschichte und Kultur der Juden am Rhein getoond. In 1983 werd te Siegburg een grote tentoonstelling aan de Juden am Rhein und Sieg gewijd en een prachtige, met zeer zaakrijke inleidingen voorziene catalogus rest er als blijvend resultaat van. Klaus Schulte publiceerde in de jaren zeventig twee degelijke studies over de joden op de linker Rijnoever, en meer speciaal in Bonn;3 een door het gemeentearchief in Mannheim uitgegeven studie over de joden in die stad van 1650 tot 1945, die in 1984 verscheen, moest al in 1986 worden herdrukt.4 De joodse kerkhoven - er ligt er een op de rechteroever, in Schwarz-Rheindorf vlak aan de rivier tegenover Bonn, er ligt er een, heel klein, heel verzorgd, midden in de velden bij Mondorf - werden gerestaureerd en als monumenten gekoesterd. Met droefheid beziet men deze waardevolle en integere activiteit, want zij vormt één groot in memoriam van een verwoeste en nooit meer herstelbare wereld.

Dankzij al dit werk kunnen wij ons enigszins een voorstelling maken van het lot der joden in het verleden en weten wij ook hoe het hun in de vroege negentiende eeuw in deze streken is vergaan. Het was, krijgt men de indruk, voor hen geen gelukkige tijd. In principe verschafte de Franse Revolutie hun weliswaar vrijheid en gelijke rechten, in feite kwam daar weinig van terecht. Op de linker Rijnoever bracht Napoleon in 1808 zeer belangrij-

ke uitzonderingen op deze rechtsgelijkheid aan in zijn door de joden als ‘infaam decreet’ beschouwde verordening, die tien jaar zou gelden en in 1818 door de Pruisische regering eenvoudig werd verlengd. Op de rechteroever, in het groothertogdom Berg, werd op de joden net als op alle andere burgers de napoleontische code civil van toepassing verklaard en was hun positie dus identiek geworden aan die van de andere inwoners. In het formeel zelfstandig gebleven landje werd het infame decreet van 1808 niet afgekondigd. Evenmin werd van de joden op de rechteroever geëist dat zij net als hun geloofsgenoten op de linkeroever in hun naamgeving de normen van de moderne bureaucratie zouden volgen en familienamen zouden aannemen. En toen zowel de linker als de rechter Rijnoever in 1815 aan Pruisen kwam, handhaafde men deze situatie, met het resultaat dat de joden op de linkeroever aan het moderne regime van de burgerlijke naamgeving waren onderworpen en desondanks in bepaalde burgerrechten werden beknot, terwijl de joden op de rechteroever gelijke rechten bezaten maar rustig met hun traditionele vorm van naamgeving konden voortgaan.

In geen van beide streken verklaarde Pruisen de grote, als liberaal beschouwde emancipatiewet geldig die het in 1812 in het toen tot de staat behorende grondgebied ten oosten van de Elbe had ingevoerd. Pruisen was ook elders in 1815 in zijn nieuwverworven gebieden niet vrijgevig met zijn zogenaamde liberalisme. Het gevolg was dat er toen binnen zijn grenzen niet minder dan achttien verschillende jodenwetgevingen van kracht waren.5 Pruisen heeft: dertig jaar gewacht voor het deze eindelijk enigszins begon gelijk te trekken. In 1845 en 1846 werd de joden in het vroegere groothertogdom Berg opgedragen familienamen aan te nemen. De zoons van Coschman Jacob, die toen nog leefde, kozen allen hun vaders eigen naam en zij heetten voortaan Cossmann. Met Heumann Coschmann liep het wat anders maar daarop kom ik later terug. In het algemeen kan men zeggen dat de Rheidtse familie de situatie heel overzichtelijk hield. Het ging niet overal zo. In Siegburg kozen de zes zonen van Levi Hirsch

ieder een andere familienaam; Stern, Levison, Wolf, Fröhlich, Bock en Leven heetten zij vanaf deze datum.6 Dit gezin werd blijkbaar door rijp individualisme gekenmerkt. Hoe dat nu ook zij, de maatregel was zonder twijfel een bijdrage tot de volledige emancipatie van de joden in deze streek. Deze volledige emancipatie werd echter voortdurend uitgesteld. In de beroemde Verenigde Landdag van 1847 werd een wet aangenomen, die door de Pruisische koning Frederik Willem iv werd bekrachtigd. Zij gaf de joden dezelfde plichten en rechten als alle andere Pruisische burgers. Maar er bleven uitzonderingen: voor staatsambten, functies als rechter of bij de politie, het lidmaatschap van de standenvergaderingen kwamen zij niet in aanmerking en aan de Pruisische universiteiten (dus ook die van Bonn) mochten zij slechts in de medische en natuurwetenschappelijke faculteiten studeren. De vaag-romantische koning droomde van een Pruisen dat een christelijke staat zou moeten worden, een ander type staat dan de rationalistisch-verlichte van de achttiende-eeuwer Frederik ii de Grote. Hij putte - het is te pikant om onvermeld te laten - veel inspiratie uit de geschriften van de in 1802 geboren Julius Stahl, de joodse rechtsfilosoof die protestant was geworden en veel diepzinnig werk over de christelijke staat publiceerde; onze eigen Groen van Prinsterer bewonderde hem in hoge mate. Het is duidelijk dat de joden in een zo geconcipieerde staat nooit als volwaardige burgers erkend konden worden.7 Pas in 1869 werden alle beperkingen van de rechten der joodse onderdanen in Pruisen formeel opgeheven en was de emancipatie juridisch dus eindelijk voltooid.

Ik keer terug naar Coschman Jacob die leefde van 1776 of 1777 tot 1851 en voor zover we weten het stadje Rheidt nooit heeft verlaten. Men krijgt de indruk dat zijn gezin vrijwel de hele joodse bevolking van die plaats vormde (zeventien joden werden er in 1846 geteld). Er was in het begin van de negentiende eeuw een kleine synagoge in een paar kilometer verderop gelegen plaatsje waar wat meer joden woonden.8 Het was een klein gebouwtje, dat in de jaren 1860 door een betere constructie werd vervangen.

Deze brandde in de Kristallnacht van 9-10 november 1938 ‘restlos’ af. Leefde Coschman geïsoleerd van de andere bevolking? Waarschijnlijk niet. In de archiefstukken wordt hij nogal eens genoemd als getuige bij de aangifte van geboorte of overlijden van christenen uit de streek. Als beroep gaf hij soms slager op, soms handelaar, veehandelaar of schoenmaker. Vaak wordt hij eenvoudig met zijn naam genoemd. Soms gaan daar in de officiële stukken de woorden ‘der Jud’ aan vooraf. Wat deze beroepen betreft, dit waren traditioneel-joodse bezigheden, zoals men weet, en ook Coschmans eigen vader oefende ze uit. Men moet zich voorstellen dat deze mensen, die in de kleine gemeenten waar zij woonden natuurlijk geen voldoende economische basis voor hun bedrijf vonden, in de streek rondtrokken, vee kochten en verkochten, bij volksfeesten als slager fungeerden, zeker ook geld leenden en voorschoten en de eenvoudige ‘Landmann’, zoals de klacht van de anti-joodse geschriften ook uit die tijd luidde, tot het maken van schulden verleidden. Veel keuze hadden de joden toen trouwens niet. Ook in de Restauratieperiode werden zij in deze delen van Pruisen vaak niet tot de ambachten toegelaten.9

Wanneer men naslaat hoe Coschman Jacob en zijn verwanten hun leven voerden, met wie zij trouwden, welke beroepen zij uitoefenden, dan ziet men een nogal beperkt en gesloten milieu van orthodox-joodse kleinburgerij voor zich, waaruit generaties lang slechts enkelingen de behoefte hebben gevoeld zich los te maken. Met opmerkelijke vasthoudendheid schijnen Coschman Jacobs afstammelingen in deze kringen met hun kleinsteedse trouw aan het oude geloof, ook toen zich later in de eeuw nieuwe sociale mogelijkheden openden, de traditionele beroepen van handelaar en slager te hebben voortgezet. Het is waar, er waren onder hen ook die de stadjes en dorpen verlieten en in Keulen, Bonn of andere grote steden, zoals vele joden, winkels en bedrijven van enige omvang begonnen, van kleine handelaar, om het zo uit te drukken, meer gespecialiseerde zakenlieden werden. Deze hele bevolking, ook de nakomelingen van Coschman Jacob, wier voorouders tot in het midden van de achttiende eeuw als slagers

en handelaars in de Rijnstreek opgespoord kunnen worden, werd tijdens de Tweede Wereldoorlog in concentratiekampen vermoord.

Coschman Jacob verklaarde niet te kunnen schrijven. Toch moet men aannemen dat hij dat wel kon. Hij las en schreef zonder twijfel geen Duits, maar kende en las zeker enig Hebreeuws. Er zijn aardige voorbeelden van mensen, mannen en vrouwen van zijn generatie en zijn milieu die zelfs Duits konden schrijven, maar uitsluitend in Hebreeuwse letters. Hoe zou het hebben gestaan met zijn vrouw Rosetta, die waarschijnlijk omstreeks 1790 werd geboren? Haar vader, Victor (1758-1831), was een ‘Kasernenbetriebsunternehmer’, een koopman wiens fortuin avontuurlijk groeide en slonk, een man die thorarollen en hebraica bezat; haar grootvader was, zoals gezegd, rabbijn.10 Zij had vele broers en halfbroers, zusters en halfzusters. Een van de broers werd kantoorbediende, een ander goud- en zilversmid (een oud joods beroep) en een halfbroer, Philip (geboren in Brunswijk in 1810 uit Victors derde huwelijk), werd lithograaf (een nieuw en dus voor joden toegankelijk vak, want de techniek was pas kort tevoren uitgevonden). Hij leerde het vak in Bonn, maar ging in 1833 in Frankfort werken. Hij verkreeg er na jarenlang herhaalde petities in 1843 het Israëlitisch burgerschap, kon toen eindelijk trouwen met de dochter van Judemann Beer Doctor en liet zich vervolgens samen met zijn vrouw dopen. Hij werd zendeling in dienst van het Britse genootschap voor de verbreiding van het evangelie onder de joden. Op het titelblad van een kennelijk door hemzelf op steen geschreven, in 1855 in Edinburgh gedrukte Arab Grammar noemde hij zich doctor in de godgeleerdheid en de medicijnen, ‘surgeon, accoucheur, practical oculist, corresponding member of the Zoological Association Dublin University, and missionary in Northern Africa’. Een eigenaardig heer dus.11 Maar hoe dat zij, Rosa kwam uit een milieu waar kennelijk enige aandacht aan geschreven teksten werd gewijd.

Over zijn jeugd heeft Heumann Coschmann blijkbaar nooit veel aan zijn kinderen willen vertellen en de uitgebreide collectie

familiepapieren die hij bewaarde en waaruit misschien nog wat bijeen te zoeken was geweest, is tijdens de Tweede Wereldoorlog in Frankfort verbrand (22 maart 1944). Zijn levensfeiten kennen wij goed. We kennen ook de paar publicaties die hij op zijn naam heeft staan, en wij bezitten veel brieven die hij als oude man schreef aan zijn jongste, in 1861 geboren zoon, Ernst Ferdinand. Deze was een ambitieuze germanist die na zijn promotie in Straatsburg (1885) naar Nederland vertrok en tot zijn dood in 1945 in Den Haag gevestigd bleef. Hij heeft de correspondentie met zijn vader zorgvuldig bewaard. Maar hoe de jeugdjaren van de joodse jongen geïnterpreteerd moeten worden weten we niet goed. Hij ging in zijn geboorteplaats Rheidt op de openbare lagere school. Hij was blijkbaar knap. Waarschijnlijk was hij een jaar of tien toen hij naar een joodse particuliere school in Siegburg werd gezonden, en aangezien de afstand tussen Rheidt en Siegburg ook door de velden een paar uur gaans is, zal hij daar bij familie zijn ondergebracht.12 Daarna vinden we hem als scholier op een joodse instelling in Bonn en vervolgens ging hij, op zijn vijftiende of zestiende jaar, naar Mannheim. Hij bezocht daar ongetwijfeld de opleiding tot rabbi die werd verzorgd door de streng orthodoxe Ettlinger. Kortom, vanaf zijn tiende jaar werd hij door zijn ouders tot het rabbinaat voorbestemd en onderging hij de zware, rigoureuze scholing die daartoe was vereist. Maar dan, in december 1832 - hij is negentien jaar - zien we hem onder de naam Heumann Cossmann in de matrikels van de universiteit van Bonn vermeld als medisch student en in mei 1833 verschijnt hij als Heiman Kossmann in de matrikels van Heidelberg, de liberale, voor joden uitzonderlijk goed toegankelijke universiteit, als student in de natuurwetenschappen. In Heidelberg bleef hij tot Pasen 1836. Er had zich in zijn leven een grote wending voorgedaan. Wij kennen er de concrete gegevens over, wij kennen er niet de innerlijke oorzaak van.

Dat Heiman Kossmann deze jeugd als zwaar heeft ervaren lijdt geen twijfel. Toen hij oud was, ongeveer vierenzeventig jaar, en zich op goed-negentiende-eeuwse manier de stamvader van een

nieuwe dynastie voelde, schreef hij - het was in 1887 en 1888 - een ‘Vermächtniss an meine Hinterbliebenen’ dat enkele honderden pagina's telt en gewijd is aan filosofisch-godsdienstige beschouwingen. Zoals dat hoort bij een testament, werd het pas na zijn dood geopend. Het origineel is verbrand. Zoon Ernst Ferdinand heeft echter in Den Haag een vrijwel volledige kopie bewaard die door een andere zoon was vervaardigd. In dit ‘Vermächtniss’ vertelde Kossmann dat hij zijn vroege jeugd zag als ‘arm an materiellen Mitteln, reich an Idealen’, een ‘Zeit schweren Ringens mit Verhältnissen, die meiner Sehnsucht nach Studium und höherer Lebenssphäre im Wege standen’ (p. II) en veel later in het manuscript schreef hij nog eens over deze ‘Periode meines Ringens nach Andersgestaltung meiner Lage’ (p. III). Hij verbond daaraan een beschouwing over de zin van dromen en vertelde hoe hij erin slaagde zijn dromen zo te organiseren dat hij in de nacht een mooi en evenwichtig bestaan voerde in aardige en welwillende gezinnen, in het genot van ordelijke toestanden en in de hoop op - later, eens - de liefde van een vrouw, terwijl hij overdag een voortdurende strijd met de rauwe werkelijkheid had te doorstaan. Geen heroïsche dromen dus, zoals men ziet, maar een wensdroom uit de Biedermeiertijd, nacht na nacht voortgezet door een vereenzaamde, uit zijn evenwicht gebrachte en van zijn milieu vervreemde jongeman.

Kossmann heeft aan zijn Heidelbergse studietijd zijn leven lang een sterke en mooie herinnering behouden. Dat is begrijpelijk, want dankzij in die stad aangeknoopte betrekkingen en vriendschappen heeft hij zijn bestaan vorm kunnen geven, een vorm die hij als goed en afgerond is gaan ervaren en die dat ook in de ogen van een veel latere waarnemer inderdaad is geweest. Hij was arm. Ais inschrijfgeld betaalde hij in 1833 het laagste van de drie toen geldende tarieven, zes gulden vijfendertig. Slechts twee andere studenten van de 320 eerstejaars die toen op de universiteit aankwamen, behoorden eveneens tot deze categorie. Maar ook studiegenoten van hem wier ouders blijkbaar iets gefortuneerder waren dan de zijne omdat zij voor hun zoons meer

moesten betalen, worstelden in deze arme tijd met nijpende geldzorgen en moesten geld lenen of met bijlessen en alle mogelijke schrijverijen proberen hun inkomsten enigszins aan hun behoeften aan te passen. Heiman - hij werd in 1833 twintig jaar - deed dat blijkbaar enige tijd niet zonder iets van succes. Deze lespraktijk veroorzaakte fundamentele ervaringen, die hem zowel fysiek als geestelijk nog veel verder verwijderden van de stabiele, al een eeuw in Rheidt gevestigde joodse familie waaruit hij voortkwam.

Onder zijn medestudenten vond Heiman kennissen en vrienden met wie hij tot op hoge leeftijd in contact is gebleven - zo bijvoorbeeld Georg Weber, auteur van het in 1846 voor het eerst verschenen Lehrbuch der Weltgeschichte, dat in de latere bewerking door Baldamus oudere generaties van geschiedenisstudenten ook in Nederland in nachtmerries nog de schrik op het lijf kan jagen: Weber-Baldamus, Lehr- und Handbuch der Weltgeschichte waarin meer staat dan iemand kan onthouden of weten wil. Heimans innigste vriendschap ging echter niet naar christelijke generatiegenoten maar naar joodse studenten, Berthold en Jakob Auerbach in de eerste plaats. Uit vroeger jaren had hij de vriendschap van Moses Hess bewaard die in Keulen woonde, en hij bracht deze met de Auerbachs in contact. Het is boeiend de lotgevallen van Berthold Auerbach, Moses Hess en Kossmann met elkaar te vergelijken: het zijn drie manieren van emancipatie uit de tegelijkertijd, onder andere in Heimans ouderlijk huis maar ook in dat van Hess en Auerbach, met zoveel aanhankelijkheid gehandhaafde joodse orthodoxie.

Moses Hess is een uit de geschiedenis van de revolutionaire arbeidersbeweging en van het zionisme bekende figuur. Hij werd in 1812 te Bonn geboren.13 Zijn vader was een gefortuneerde zakenman, eerst handelaar in koloniale waren, later eigenaar van een suikerraffinaderij, die hem rijk maakte. Hij vestigde zich in 1816 of 1817 in Keulen, waar dankzij de Fransen vanaf 1798 joden weer werden toegelaten; driehonderd jaar lang was de stad voor hen verboden terrein geweest. Moses werd niet in Keulen opgevoed. Hij werd niet naar school gestuurd - er was toen in

Keulen met zijn kleine joodse bevolking trouwens nog geen joodse school - maar door zijn grootvader in Bonn in huis genomen waar hij (hoewel daar wel een joodse school was, zoals we weten, want Heiman Kossmann bracht daar enige tijd door) privaatonderwijs kreeg. Dat beperkte zich tot godsdienstonderwijs. Tot zijn vijftiende jaar, vertelde Hess later, werd hij ‘über den Talmud schwarz und blau geschlagen’. In 1825 werd hij naar Keulen teruggehaald en door zijn vader opnieuw tot eindeloze talmoedstudie gedwongen. Maar hij begon zich voorzichtig ook elders te oriënteren. Als adolescent nam hij lessen in het Frans en het Duits - hij kende het Duits nog vrij slecht, want thuis sprak de familie slechts Jiddisch - en met een neef ging hij Spinoza en Rousseau lezen. Zijn vader gaf hem echter niet de gelegenheid enig geordend onderricht te ontvangen. Moses is nooit op school geweest en al heelt hij in 1830 blijkbaar wat colleges in Bonn gelopen, dit was toch uitsluitend als toehoorder, niet als gewoon student. Zijn dagtaak lag op zijn vaders kantoor.

Heiman Kossmann en Moses Hess moeten al vroeg van elkaar hebben gehoord dankzij de bemiddeling van Moses' wat oudere neef Leopold Zuntz (1808-1874), met wie hij Spinoza en Rousseau las. In begin 1831 werd van Zuntz, die in Bonn woonde, gezegd dat de achttienjarige Kossmann hem als zijn beste vriend beschouwde.14 Moses wilde er meer van weten maar hoe en waar de persoonlijke kennismaking tot stand is gekomen, is onbekend. Uit dagboekaantekeningen van Hess uit 1835, die in het Amsterdamse Internationaal Instituut voor Sociale Geschiedenis worden bewaard, kunnen we afleiden dat er in dat jaar druk epistolair verkeer tussen de twee jonge mannen, de een in Keulen, de ander in Heidelberg, geweest moet zijn maar er zijn jammer genoeg geen brieven overgebleven. Hess was een opgewonden denker en auteur. In zijn ruime, genereuze en scherpzinnige brein raasden de onmogelijkste ideeën, ambities en emoties zo wild door elkaar dat de lectuur van de brieven, het dagboek en de eerste publicaties waarin hij die uitdrukte, verbaast en vermoeit. Hij voelde zich profeet. De heilige geestvan de waarheid had hem tot verkondi-

ging van de grote vrijheidsbeginselen bezield.

In 1837 liet hij een eerste boek van zijn hand verschijnen, anoniem, Die heilige Geschichte der Menschheit, von einem Jünger Spinozas, en hij had het, zoals hij in het werkje liet drukken, ‘mit Hilfe Gottes, des heiligen Geistes, am Rhein’ geschreven. Gegeven de absolute zekerheid, legt Hess in dit boek uit, dat de geschiedenis van de mensheid een heilige geschiedenis is die naar het Rijk Gods leidt, is er alle reden om te geloven aan de capaciteit van het menselijke geslacht om ook op aarde het geluk deelachtig te worden. Hoe? Hess, die de wereldgeschiedenis in haar totaliteit en wetmatigheid meende te doorgronden, veronderstelde dat zij na lange voorgaande perioden sinds Spinoza in haar derde, grootste fase was binnengetreden. Het Rijk Gods, de wereld van vrede, rust, schoonheid, liefde, gelijkheid, was nu maakbaar. Door afschaffing van het erfrecht en door de langzaam van staatswege doorvoerbare opheffing van de particuliere eigendom was het mogelijk een socialistische gemeenschap te vormen, waarin de staatsmacht op den duur niet meer nodig zou zijn. Hess' voortreffelijke biograaf, Edmund Silberner,15 bepaalt in een uitvoerig exposé de plaats van dit boek in de geschiedenis van de socialistische utopie en probeert de invloeden die het heeft ondergaan, te analyseren. Dat blijkt moeilijk, zelfs onmogelijk. Het is een chaotisch boek, in archaïserende en pathetische stijl gesteld, een profetenboek dat overigens wel past in een bepaalde tijdstijl want aan profetieën was er in de jaren 1830 geen gebrek. In Parijs leden de saint-simonisten, die Hess waarschijnlijk niet kende, niet minder zwaar aan de verkondigingskoorts van deze jaren.

Heiman Kossmann genoot enkele jaren de intieme vriendschap van deze extatische denker. Zij schreven elkaar kennelijk lyrische brieven. Eind 1839 logeerde Kossmann, die toen op weg naar Parijs was, een week bij Moses in diens ouderlijk huis in Keulen.16 Uit Hess' dagboekaantekeningen van 1835 krijgen we wel een indruk van de toon die zij tegenover elkaar gebruikten, maar we weten niet wat Kossmann, de student in de natuurwetenschap en de al spoedig afgestudeerde mathematicus en fysicus,

met deze ziener die zijn vriend was, allemaal heeft besproken. Kossmann heeft er later herhaaldelijk blijk van gegeven dat hij de wetenschappelijk-technische vooruitgang van de negentiende eeuw als een zeer grote en heilbrengende beweging bewonderde. Is er tot hem en zijn gesprekspartner ooit iets van de saint-simonistische preoccupatie met dat element van de samenleving doorgedrongen? Ja natuurlijk, maar wanneer? Hebben Kossmann, vanuit de natuurwetenschap, en Hess, vanuit de sociale wetenschap, in de jaren dertig, toen zij in de twintig waren, samen ooit over de utopie van de nieuwe wereld met enig begrip voor elkaar kunnen discussiëren? De vraag is onbeantwoordbaar. Misschien ook was een ander punt van conversatie voor hen van veel groter existentieel belang: hun jodendom. Men kan zich niet voorstellen dat zij daarover geen diepgaande gesprekken gevoerd zouden hebben.

Uit Hess' aantekeningen leren we dat Kossmann hem in 1835 nogal treurige brieven geschreven moet hebben. Hess, die zijn antwoorden in beknopte vorm noteerde, monterde hem op. De stijl van deze uitwisseling van boodschappen was hoog. Op 13 februari 1835 vermeldt Hess een brief van Kossmann te hebben ontvangen.17

Der Edle seufzt unter dem Druck des Lebens und klagt über die Niedrigkeit des Menschen. Du Guter! würdest vielleicht weniger die Mittel anklagen, die scheinbar nur dazu dienen, unser vegetabilisches und animalisches Leben zu erhalten, wenn du wüsstest, wie innig alles, was uns getrennt vorkommt, also auch Mittel und Zweck, körperliches Wohl u. geistige Seeligkeit zusammenhängt, wie nur alles zusammen das ausmacht, was wir humanes Sein, in der höchsten Bedeutung, nennen. Du würdest dich alsdann gewiss leichter mit der Welt und den Menschen aussöhnen, leichter die Lebensbürde auf deinen männlichen Schultern tragen, ja das minder Grosse dir nicht mehr so leer erscheinen u. der geringfügigste Beitrag zum Leben dein liebendes Herz, dein göttliches Gemüth befriedigen würde.

De zin loopt niet, maar de betekenis is duidelijk. Zojuist, schrijft Hess op 19 augustus 1835, brengt iemand me een briefvan Kossmann:

der gefühlvolle Freund klagt darüber, dass ich ihm nicht geschrieben, so dass er mir Thränen entlokt. Am Ende macht er sogar sich selbst Vorwürfe, als wäre er durch seine inständigen Bitten, dass wir ihn besuchen müssten, schuld an meinem Missmuth. Du Einziger! an meinem Missmuth ist kein àndrer schuld, als ich Unwürdiger u. ich wiederum, ich allein habe mein Stillschweigen zu verantworten. - Ich schweig aus Stolz u. Beschämung, aber wie sehr bereue ich es jetzt, das Rücksichten, von welcher Natur sie auch nur sein mochten, fähich sein konnten, Dir Verdruss zu verursachen, denn dass mein Stillschweigen dich kränken würde, hätte ich wissen können u. müssen.18

Een paar maanden later, in oktober 1835, zien we Hess zijn vriend met diepzinnige beschouwingen troosten. Deze verkeerde toen blijkbaar in een ernstige crisis. Op 1 oktober noteerde Moses dat hij een brief van Kossmann had ontvangen waarin deze hem over ‘seine universelle Geistesrichtung und seine Abwendung davon durch die Familie Jolberg’19 berichtte. Op 8 oktober registreerde hij een nieuwe brief.20 Dat was blijkbaar een wanhopig epistel. Ik ben buiten zinnen, ik ben vertwijfeld, schreef Kossmann hem. Ik heb schulden, ik moet Heidelberg verlaten. Maar het waren niet alleen bittere financiële zorgen die hem kwelden. Hess, die hem (vermeldde hij in zijn dagboek) direct antwoordde, preekte hem opnieuw voor dat hij zijn zeer hoge universele idealen meer met de aardse werkelijkheid in harmonie moest trachten te brengen, want deze sloot hen niet uit, integendeel zij gaf er een concrete zin aan. ‘Gotteseifer’ moest zich niet in abstracte beschouwing vervluchtigen. Men ziet in zulke vermaningen heel aardig hoe Hess, voor wie de godsdienst toen evenals voor Kossmann een probleem van centrale betekenis vormde, noch zijn roeping van opvoeder noch die van we-

reldverbeteraar verloochende en voor het idealisme van zijn vriend een stevige plaats op aarde zocht.

Een rustpunt te midden van emoties en geldzorgen schijnt Moses' neef Leopold Zuntz te zijn geweest. We weten weinig van hem, behalve dat hij in Bonn een mooie carrière als koopman had en miljonair was toen hij in 1874 stierf. Aan Moses Hess, de communist, de vriend van Marx, de revolutionair, de zionist, is hij trouw gebleven. De vrienden deden volgens het dagboekje van 1835 herhaaldelijk een beroep op hem wanneer zij financiële problemen hadden. Ook Lena deed dat. Met Lena was heel wat aan de hand geweest. Zij was een mooi joods dienstmeisje in. Bonn en misschien had zij rood haar, want zij werd Rote Lena genoemd. Moses Hess organiseerde een dolle escapade te haren bate. Hij was namelijk in 1833 tot de overtuiging gekomen dat hij haar beminde en gelukkig moest maken. Aangezien zijn vader zo'n mesaillance nooit zou toestaan, besloot hij in het buitenland een carrière als publicist op te bouwen en reisde hij naar Nederland. Hij had om een startkapitaal te krijgen uit zijn vaders bedrijf buiten diens medeweten een flinke partij koffie verkocht, maar omdat de betaling tot zijn schrik niet contant geschiedde en hij niet in Duitsland wilde blijven, sprak hij met Zuntz en een andere vriend af dat dezen het geld zouden innen en naai Nederland zouden sturen. Lena zou zich na ontvangst dan bij hem kunnen voegen. De vrienden deden wat hun gevraagd was, maar het adres dat zij op het geldpakket naar Nederland schreven, was zo onvolledig dat de post het naar Keulen retourneerde, waar het op vaders schrijftafel belandde. Rode Lena zag er toen maar van af haar Moses achterna te reizen, en deze kwam na een kort verblijf in Parijs begin 1834 in Keulen terug en zette zich weer op de kantoorkruk. In mei 1835 vermeldde hij dat Lena zich tot Zuntz had gewend omdat ze geen duit meer bezat en bovendien boos op Kossmann was. Even later blijkt Kossmann Lena met twee door hem geleende daalders te hulp te zijn geschoten, maar die kreeg hij in augustus van Moses terug. Het is met Lena overigens goed gekomen. In deze zelfde maand mei trouwde zij een aangename man.

Kossmanns vriendschap met Hess dateerde van voor de Heidelbergse studiejaren. Zijn vriendschap met Berthold en Jakob Auerbach werd in Heidelberg gesloten. Of Kossmann na 1840 nog contact met Hess heeft onderhouden, weten we niet.21 In elk geval liepen hun levens ver uiteen. De beide Auerbachs heeft hij tot hun dood als vrienden gekoesterd en in latere jaren heeft hij vooral met Jakob veel en vaak over godsdienstige kwesties geconverseerd. Berthold en Jakob (die beiden oorspronkelijk Auerbacher werden genoemd, maar hun naam vereenvoudigden) waren verre familie van elkaar. Jakob werd in 1810 geboren, in Emmendingen, niet ver van Freiburg, als zoon van een joodse godsdienstleraar. Berthold werd in 1812 geboren in Nordstetten (Württemberg) als zoon van een joodse zakenman, een ‘Lieferant’ wie het een tijdlang financieel goed ging, maar die tijdens Bertholds jongelingsjaren in ernstige moeilijkheden kwam.22 Men krijgt de indruk dat het milieu waarin Jakob en Berthold in Zuid-Duitsland opgroeiden, iets hoger was dan dat van Kossmanns ouders, al is het verschil niet wezenlijk.

Jakob en Berthold werden beiden voor het rabbinaat voorbestemd en zij doorliepen, net als Heiman Kossmann, allerlei scholen in allerlei steden. Jakob was zeventien, Berthold vijftien, toen zij elkaar in Karlsruhe op een van die instituten leerden kennen en met elkaar bevriend raakten. In de jaren dertig ontmoetten zij elkaar in Heidelberg weer. Jakob liet zich daar in 1832 inschrijven en liep er colleges in de letterenfaculteit en in de pedagogie. Hij bleef er enige jaren, zij het met een onderbreking, maar promoveerde in 1836 in Tübingen op een studie over de strijd tussen de socratici en de sofisten. Van de jaren veertig af werkte hij in Frankfort aan de Main als leraar aan de joodse hogeschool aldaar (het Philanthropin) en als leraar Hebreeuws aan het stedelijk gymnasium. Hij was een zeer gerespecteerde joodse theoloog, een actieve vrijmetselaar, een hervormingsgezinde en graag beluisterde predikant. Rabbijn werd hij niet.

Berthold Auerbach werd evenmin rabbijn, hij werd schrijver, een professionele literator die van zijn pen leefde. Gedurende

enige tijd was hij een ook in het buitenland beroemd auteur, bewonderd door Toergenjev en Tolstoj. Hij schiep in Duitsland het literaire genre van de dorpsnovelle dat daar nog niet was geprobeerd, en hij vereerde George Sand, die er in Frankrijk al eerder mee was begonnen. Zijn bundels Dorfgeschichten werden in honderdduizenden exemplaren verkocht. Hij beoefende ook andere genres, hij schreef toneelstukken die mislukten, en grote romans die in de betere kringen speelden en filosofische thema's behandelden, maar, al hadden sommige daarvan succes, toch toonden ze dat dit het terrein niet was waarop hij uitmuntte. Het is een wel merkwaardig feit dat nu juist deze joodse en zich van zijn jodendom zeer bewuste auteur in Duitsland immens populair werd door verhalen over de katholieke boerenbevolking in zijn geboortestreek in het Zwarte Woud. Hij werd dat overigens nauwelijks in de milieus die hij volgens zijn programmatische brochure Schrift und Volk uit 1846 wilde bereiken, het ‘Volk’ zelf namelijk, en later begreep hij ook wel dat hij er niet in was geslaagd het ‘volk’ zelf tot lezen te brengen, maar, meende hij, hij had toch in elk geval de ‘hogere standen’ iets laten zien van wat het ‘volk’ op het platteland dacht en deed.23 Hoe dat ook zij, zijn thema was nog zo fris, zijn stijl zo levendig en zijn manier om, zonder het dialect na te schrijven, gebruik te maken van allerlei treffende stijlwendingen uit de volkstaal was zo aantrekkelijk, zijn verhalen waren bovendien zo sentimenteel en humoristisch en de persoonlijke overpeinzingen die hij inlaste, zo charmant dat het lezerspubliek uit de middenklassen en de betere kringen er enkele decenniën lang niet genoeg van krijgen kon. In 1874 ontmoette hij op een soiree bij de kroonprins te Berlijn de bijna tachtigjarige Leopold Ranke, die toen een veeldelige wereldgeschiedenis aan het schrijven was. Ranke - zo vertelde Auerbach in een brief24 - zei hem ‘dass er von je meine Sachen mit grosser Freude lese. Das kleine Männchen - er ist so freundlich, noch kleiner zu sein als ich - hielt meine Hand lange fest.’

In mei 1834 liet Berthold zich als theologisch student in Heidelberg inschrijven. Hij had toen, tweeëntwintig jaar oud, al een

ingewikkelde zwerftocht achter de rug en zou ook in Heidelberg niet lang blijven. Om allerlei redenen is hij nooit in staat geweest zijn universitaire studie tot een goed einde te brengen. Hij was arm en om wat bij te verdienen pende hij in opdracht een geschiedenis van Frederik de Grote bijeen. Hij was nog steeds van plan om rabbijn te worden. Hij en Jakob Auerbach zochten al vanaf hun gezamenlijke tijd in Karlsruhe naar een zeer verlichte vorm van joods geloof. Zij plaatsten zich vol overtuiging en optimisme in het kamp van de joodse hervormers. Zij waren zowel politiek als godsdienstig liberaal en zij hebben deze positie hun leven lang gehandhaafd. Berthold voelde al vrij vroeg een soort van roeping in zich groeien om niet alleen zijn eigen joodse gemeenschap, maar ook het Duitse volk in de breedste zin van het woord in een verlicht-nationale zin op te voeden tot waardiger levensvormen. Hij wilde dat zijn literaire en publicistische werk meer dan slechts esthetische betekenis had en als meer dan ontspanningslectuur werd gebruikt. Het hele oeuvre, zo meende hij, had een didactische strekking. ‘Für wen denn,’ schreef hij op 3 juni 1878 uit Berlijn aan Jakob,25 ‘arbeitet man sein Leben lang mit allem Denken und Sinnen? Für sein deutsches Volk. Das sucht man zu verfeinern, zu vertiefen, zu erhöhen. Was haben wir nicht alles gehofft, wenn wir auf Grund unserer emsig vorbereiteten Volksbildung ein grosses freies einiges Reich haben werden!’

Auerbach had zich in 1832 in Tübingen, waar hij korte tijd rechten studeerde, geassocieerd met de Burschenschaft, wat hem ernstige moeilijkheden bezorgde en zijn weg naar het rabbinaat blokkeerde. Men krijgt de indruk dat deze misschien wat zwakke en labiele man, die een groot talent maar geen genie bezat, erin is geslaagd aan zijn geestelijke bestaan een opvallende stabiliteit en waardigheid te geven door trouw te blijven aan de drie vooronderstellingen welke hij in zijn jeugd als een samenhangende trits was gaan beschouwen: het jodendom, het liberalisme en het nationalisme. Toen hij er na 1835 van af moest zien rabbijn te worden, besloot hij te proberen zijn brood met de pen te verdienen.

Zijn eerste literaire boek, uit 1837, was een roman over Spinoza. Het was uitdrukkelijk als een joodse roman opgezet, een genreschildering van zeventiende-eeuws joods leven, anekdotisch, ondiepzinnig maar ondanks dat in hoge mate representatief voor een bepaalde joodse levensopvatting uit deze jaren. Men herinnert zich dat Moses Hess zich in zijn eerste boek, eveneens uit 1837, een ‘Jünger Spinozas’ noemde. Door deze joodse jonge mannen werd Spinoza als een pionier van het verlichte joodse denken geëerd met een devotie die iets dweperigs heeft.26 Maar zij was zeer bepaald niet vrijblijvend. Na de voltooiing van zijn roman heeft Auerbach jarenlang gewerkt aan de Duitse vertaling van Spinoza's hele oeuvre. Deze vertaling kwam in 1841 in vijf delen uit, voorzien van een inleiding over Spinoza's leven die betrekkelijk zakelijk was gehouden. Het werk werd met respect ontvangen en veel gebruikt. In 1871 werd het in sterk verbeterde vorm in twee delen herdrukt.

Wat in deze episode opvalt is natuurlijk dat zowel Hess als Auerbach Spinoza als een joodse filosoof bewonderde en hem als voorbeeld van joods liberalisme beschouwde. Auerbach, die, al ging hij niet meer naar de synagoge,27 zich toch jood bleef voelen, met een joodse vrouw trouwde en na haar vroege dood als tweede echtgenote opnieuw een joodse koos, die de kinderen uit beide huwelijken in de vrijzinnige joodse synagoge Het opnemen en in latere jaren een zekere invloed op de ontwikkeling van de joodse gemeenschap in Berlijn uitoefende, zei niettemin herhaaldelijk dat zijn pantheïsme boven de diverse geloofsbelijdenissen uitsteeg en dat zijn spinozisme de religies niet scheidde, maar verbond. Daaruit volgde naar zijn mening echter niet dat het joodse geloof geen eigen waarde bezat. Er volgde natuurlijk evenmin uit dat de religie als zodanig geen toekomst had. Toen de wijsgeer en publicist D.F. Strauss, die hij in 1832 in Tübingen had leren kennen - deze doceerde daar aan het beroemde protestantse seminarie - en met wie hij bevriend bleef, in zijn laatste boek, uit 1872, Der alte und der neue Glaube, de godsdienst in het algemeen doodverklaarde,28 protesteerde hij en besprak hij in zijn correspon-

dentie met de theoloog Jakob Auerbach uitvoerig en verontrust alle redenen om Strauss' these te verwerpen.29 Maar wat was nu eigenlijk het specifiek joodse in het geloof dat hij wilde handhaven? Het valt moeilijk te zeggen. In de jaren 1870 verkeerde Auerbach nogal eens in het gezelschap van de twintig jaar jongere historicus Heinrich von Treitschke. In het begin bewonderde hij hem.30 Later, toen Treitschke zijn jodenhaat begon te etaleren, vermeed hij hem want ‘traurig bleibt's, wie ein Mann wie Treitschke sich so unter den Pöbel begeben konnte’.31 Treitschke van zijn kant schreef in het vijfde deel van zijn Deutsche Geschichte im neunzehnten Jahrhundert uit 1894 - twaalf jaar na Bertholds dood - een door antisemitisme bedorven portret van de man, waarin hij zich vermaakte over het joodse manneke, ‘ein fröhlicher Salon-Tyroler’ die ook in de conversatie een meesterlijk verteller was, een goede trouwe kameraad, een hartelijke liberale patriot die zich goed aanpaste: ‘selbst sein stark jüdisch gefärbter Spinozismus schien, nach der Meinung jener Tage, von der vorherrschenden christlichen Aufklärung nicht sehr abzuweichen.’32 Treitschke had waarschijnlijk gelijk.

Berthold Auerbach en Heiman Kossmann hebben elkaar in 1834 in Heidelberg leren kennen. Zij hadden kamers in hetzelfde huis.33 Met Hess kwam Auerbach waarschijnlijk pas in 1835 in contact en het ligt voor de hand te veronderstellen dat Kossmann als tussenpersoon optrad. Pas in januari 1839 echter begon tussen de twee spinozisten een correspondentie, die een vriendschappelijk karakter had en die enige jaren aanhield.34 Het is van enig belang te memoreren dat Hess in een brief van 2 september 1841 Auerbach beloofde hem in kennis te brengen met een nog jonge man, hoogstens vierentwintig jaar oud, die spoedig, schreef hij, als de grootste, ja als de enige filosoof van Duitsland erkend zou worden, dr Karl Marx.35 Al kort daarna werd het duidelijk dat de politiek-sociale opvattingen van de radicale Hess en de voorzichtiger Auerbach sterk uiteenliepen. De vriendschap brak. In 1845 constateerde Hess in de laatste brief uit deze periode die hij tot Auerbach richtte, dat de levensstormen hen in tegengestelde

richtingen hadden gedreven.36 Het was geen aardige brief. Hess verweet Auerbach tot een ‘sentimentalen Aesthtiker des Schwarzwaldes und Podex der Salonliteratur’ te zijn geworden, tot een literaat die sprookjes voor winteravonden verzon ‘zur Vertreibung der argen Langeweile der Müssiggänger, welche zur Abwechselung auch einmal die unteren Schichten gern besuchen’. De socialist Hess, die beweerde de ellende en het geestelijke en morele verval van het uitgebuite proletariaat te kennen, kritiseerde de burgerlijk geworden Auerbach omdat deze landelijke idyllen van wezenlijk contrarevolutionaire stijl bijeenfantaseerde. Toen Hess Auerbach zo de les las, was hijzelf overigens nog geen revolutionair geworden; hij verwachtte dat het communisme op vreedzame manier kon worden ingevoerd. Maar al spoedig daarna gaf hij die illusie op en in het najaar van 1845 werkte hij in Brussel, waar zij toen allen woonden, mee aan de sociaal-revolutionaire theorie die Marx en Engels in hun boek Die deutsche Ideologie ontwikkelden.

Auerbach kan dit niet anders dan als een aberratie hebben gezien. Hijzelf was en bleef een liberaal en een nationalist. Niet dat hij tegen revolutie was. De mislukking van de Duitse revoluties in 1848 betreurde hij. Van socialisme en communisme moest hij echter niets hebben. In de jaren 1860 juichte hij de politiek van Bismarck verheugd toe. De Duitse overwinning op Frankrijk in 1870 en de stichting van het Duitse Keizerrijk in 1871 vormden hoogtepunten in zijn leven. Toen Berlijn zich in de zomer van 1871 voor de viering van het overwinningsfeest met guirlandes en triomfbogen opsierde, jubelde hij: ‘Wir erleben das Grösste, was wir hoffen dürften.’37 Eindelijk kwam de nationale, vrijzinnige staat tot stand waamaar hij al tientallen jaren had verlangd, de grote, edelmoedige eenheid van een volk waartoe de joden behoorden en dat de joden mee hadden helpen vormen.

Toen Hess zich in de jaren veertig aan de proletarische revolutie ging wijden, verloor hij zijn belangstelling voor de joodse identiteit. Hij had daarover voordien veel getobd zonder ooit een duidelijke visie op de toekomst van de joodse godsdienst te kun-

nen formuleren. Van de orthodoxie die hem in zijn kindertijd op hardhandige manier was aangeleerd, was al vele jaren in zijn geest niets meer overgebleven, maar het jodendom verloochenen kon hij niet. Omstreeks 1840 schreef hij op de beste manier van de volledig geassimileerde met enig sentiment over ‘wij Duitsers’ en ‘onze Duitse gewesten’. Toch verwierp hij de gedachte zich te laten dopen. Hij hoopte dat joden en christenen zich in burgerlijke huwelijken zouden vermengen en zo aan het joodse probleem een einde zouden maken.38 Hijzelf associeerde zich enkele jaren later met een rooms-katholiek jong meisje van zeer nederige afkomst, onontwikkeld en onverschillig tegenover de door haar geërfde godsdienst; aangezien het echtpaar geen kinderen kreeg, leverde dit huwelijk echter geen bijdrage tot de oplossing van de joodse kwestie. Met de sociale revolutie ging het intussen slecht. Marx en Engels begonnen al spoedig na 1845 een soort van campagne tegen hun een paar jaar oudere vriend, die het moeilijk vond in de communistische beweging, waarin Marx op zeer autoritaire en tegenover vriend en vijand zeer onverzoenlijke manier rondregeerde, een eigen plaats te behouden. In 1848 werd de breuk als het ware officieel bekrachtigd in het Communistisch manifest, dat Hess zonder hem te noemen scherp aanviel.

Na deze periode begon Hess een nieuw geestelijk avontuur. Hij ging de natuurwetenschappen bestuderen en meende al na een paar jaar even pertinente en synthetiserende conclusies te hebben bereikt als indertijd over de geschiedenis. Op 30 april 1856 schreef hij Auerbach een brief waarin hij, zelf in Parijs woonachtig, de oude vriend om steun bij de uitgave in Duitsland van een groot wijsgerig-natuurwetenschappelijk werk verzocht. De boze woorden uit de jaren veertig trok Hess, die meende rustiger te zijn geworden, in.39 Zo rustig was Hess overigens niet. In zijn ingewikkelde brein waren nieuwe visies en idealen in voorbereiding, die in 1862 in zijn boek Rom und Jerusalem werden uitgedrukt. Dit was, men weet het, een van de eerste werken waarin de heroprichting van een joodse staat werd bepleit. Als reactie op het antisemitisme, dat zowel in de burgerlijke als in de socialisti-

sche wereld virulent was, moesten de joden, zich van de kwaliteit van hun eigen ras bewust, een eigen nationale gemeenschap bouwen, exclusief, orthodox en socialistisch. De assimilatie van hét jodendom en de hervormingsbeweging in de synagogen bestreed Hess principieel en heftig.

Begin 1861 zond Hess een manuscript van het boek naar Auerbach, natuurlijk opnieuw om hem om bemiddeling bij de uitgave te vragen. Auerbach las het half door en antwoordde op 8 april 1861.40 Hij toonde zich geschokt en verbijsterd - en eigenlijk zou Hess dit, wanneer hij vanuit Parijs Auerbachs werkzaamheden met enige oplettendheid had kunnen volgen, ook venvacht moeten hebben. Auerbachs antwoord was zeer pertinent en zeer goed gesteld. Hij verweet Hess diens subjectiviteit. ‘Weltreformatoren’ als jij, schreef hij, menen uit zuiver persoonlijke stemmingen algemene waarheden te mogen vormen en zij leiden uit hun emoties normen voor de loop van de wereld af. Wonderlijke heiligen zijn jullie! Ik ben niet bereid om ook maar iets te doen om je geschrift te publiceren. Waarom koos je mij als bemiddelaar? ‘Ich bin ja, ich bekenne es gern (obgleich Du das lächerlich oder schimpflich finden magst) ein germanischer Jude, ein Deutscher, so gut als es glaub ich einen gibt, wenigstens möchte ich es mit dem ganzen Einsatz meiner Lebenskraft betätigen.’ In november 1862 schreef Hess: je brief ‘zog mir das ganze Herz zusammen’. Ik schrijf je dit nadat ik je in Berlijn niet thuis getroffen heb toen ik je bezoeken wilde.41 Zou een persoonlijke ontmoeting de vriendschap hebben hersteld? Waarschijnlijk niet. Hier stonden twee visies op het jodendom tegenover elkaar die geen verzoening of compromis duldden.

Een historicus moet het woord ‘tragisch’ slechts in uitzonderingsgevallen gebruiken. Op deze discussie is het van toepassing. Auerbach meende dat zijn standpunt, hoezeer ook door idealen gedragen, realistischer was dan de wilde profetieën van Hess. Misschien is zijn vertrouwen in de kracht van de humanitaire verlichting in de jaren zeventig geschokt toen hij in het bewonderde Duitse Rijk met nieuwe uitbarstingen van antisemitisme werd

geconfronteerd. Zijn laatste moeilijke jaren werden erdoor verstoord. Maar een radicale wending als die van Hess bleef voor hem tot het einde toe onbegrijpelijk. Zij betekende volgens hem een pas terug, zij was reactionair, een terugval in de domperij van een orthodoxie die hij niet verachtte, wel echter als achterhaald beschouwde. Mogen wij Auerbach verwijten naïef en gemakzuchtig te zijn geweest? Hij heeft inderdaad ongelijk gekregen en het ligt voor de hand te beweren dat hij de Duitse toestanden en mogelijkheden geheel verkeerd beoordeeld heeft. Dit is, als men er verder over nadenkt, echter geen aantrekkelijke stelling. Zij zou immers kunnen impliceren dat de Duitse gemeenschap van de negentiende eeuw eenvoudig de ruimte voor een visie als die van Auerbach niet bezat en als door het noodlot gedreven noodzakelijkerwijs de antisemitische excessen van de twintigste eeuw moest voorbereiden. Het is niet verstandig zoiets te menen. Maar hoe dat ook zij, de bittere toekomst was niet aan Auerbachs zachtmoedigheid, zij was aan de veel krachtiger Hess. Auerbach werd vergeten, Hess wordt geëerd. Op 9 oktober 1961 werd zijn gebeente en dat van zijn ouders uit het in de Tweede Wereldoorlog gespaard gebleven joodse kerkhof waar het lag, opgegraven en naar Israël gebracht.


Vorige Volgende

Over het gehele werk

auteurs


landen