't Ulgerke van Keub: gedichte in remunjs dialek

[p. 43]

Ich kan neet zinge...

Ich kan neet zingen es ich wil,
Ich wil neet zingen es ich kan.
Sóms is 't in mich dreuf en sjtil
En mót ich zinge noe en dan.

Waat in mich laef en bleujt en dreeg
Gewórmp, och, aafvèlt en verrót.
Zich zelf weer zejt en traog nao 't Leech
Weer opkump, maak det 'ch zinge mót.

De paereboum dae wrink zien tek
Zo ermelik in de wintjerlóch,
Noe is ter dood. Waat is det gek.
Deh! in 't veurjaor bleujt ter nog.

Wie 't water auch van Roer en Maas
Grauw-zjwart en blóndj sjpeult óm Het Bón,
Weurd 't vreugjaor weer de wintjer baas,
Dan sjient toet op de baom de zón.

D'n avel wemelt gael en greun
Langs driefzandj en langs kezelsjtein
En langs het luus, det zónger sjteun
Mer willoos zjweef en zuch allein.

Ei! zilver rutske waas doe sjuuts
Inins oet het water en wie klook
Sjwums doe eweg weer obbernuuts,
Gevluch veur bitse baars of sjnook.

[p. 44]

 

Waem gif dich toch die vastigheid,

 

Wodoor det in de sjterksten drif,

 

Die blinkend beutje kalm dao sjteit,

 

Wie vasgesjtaoke mit ein sjtif.

 

 

 

Wie zoek die kolk dae kurkesjtop

 

Daen tak, det blaad, det sjtöksken hout,

 

Waat sjpeelt ei kiendj dök door de kop,

 

Zo is 't braaf, zo is 't sjtout.

 

 

 

Zo is 't zomerprach, zo dood.

 

Zo dor weer, waat toch riek in bleuj

 

Te prónke sjting; zo wied en groot

 

En wit van sjnee het landj, zo deuj.

 

 

 

Doe Dae van boum en bleuj en blaad,

 

Water en windj de Meister bös.

 

Van vès en miens, blief mie behaad,

 

Veranker mich vas in Dien rös.

 

 

 

En haol mich binnen in Dienen haof,

 

Es 't auch hiebinne veurjaor is,

 

Es 't zuver is van sjliek en sjtaof,

 

De lóch zo lekker ruuk en fris.

 

 

 

Dan kan ich zinge wie ich wil,

 

Dan mót ich zingen en ich kan

 

Het zónger klank of waord of wil,

 

En ich weet zo good wovan, wovan...