't Ulgerke van Keub: gedichte in remunjs dialek

[p. 38]

[p. 39]

Bie de Moder van 't Kiendje.

Laot mich ins het kiendje kieke...
Wie dök höb ich det neet gezag
En es ich thoeskwaam ei besjuutje
Mit sókkerkäörkes mitgebrach.

Laot mich auch Eur Kiendje-n-ins kieken,
Ich weet, det ich het neet verdeen,
Mer het is mich al vergaeve,
Det kós ich aan Eur auge zeen.

Het muuskebelle, luukskesjpringe,
Vuuskeboetsen op de deur,
Ich gooide zandj en kezelingen
En sóms erger nog d'r veur.

Mer noew ich Eur Kiendje kin,
Noe weet ich, det ich 't nimmer doon,
Giester maakde-n-ich sjtraot en sjtoep
En ziep en deur en dorpel sjoon.

Laot het mich mer ins aeve kieken,
Ich loos dervan in de gezet,
Het waar zo good, zo leef, zo riek en...
Och! waat is det kiendje net!

[p. 40]

 

Ich gluif det 't wölkskes op zien hendjes

 

Haet en bleumkes op zien veut,

 

Det het aope hertje van zien hempje

 

Ein aope reuske kieke leut.

 

 

 

Laot het mich mer ins effe drage,

 

Gèf 'm mich ins op den erm,

 

Och, waat zeen zien wengskes zaag

 

En och, waat is zien muundje werm.

 

 

 

Laot hem mich ins efkes aaje,

 

Zaag wie zieke zeen zien haor,

 

Ich kan hem bienao neet meer haajen,

 

Och, waat weurd mich 't kiendje zjwaor.

 

 

 

Mer waat haet 't deepe uigskes,

 

Ich aluif dei ich dao-in verdrink

 

En de ganse welt vergaet en

 

Dan veurgood dao-in verzink.

 

 

 

Waazes! waat weurd 't dao dónkel...

 

'ch Durf neet meer te blieve sjtaon,

 

Ich waer bang, ich wil nao moder,

 

Ich zal, ich mót nao hoes toe gaon.

 

 

 

‘Nae, mie menke, noe neet bang zeen,

 

Zuug ins, wie 't mäönke sjient,

 

Sjnee blink zilver op de dake,

 

Zodet d'n duuster gans verdwient.

[p. 41]

 

Alles is zo wit en zuver,

 

Dan hoofs doe neet bang te zeen.’

 

Wie mit ei kletske veur miene sjtuver,

 

Maakde-n-ich det ich verdween.

 

 

 

Waat de Moder mich gegaeven

 

Haet, toen zie mich oet en leet,

 

Nae, det zéG ich van ze laeve

 

Nooit en nimmer neemes neet.