't Ulgerke van Keub: gedichte in remunjs dialek

[p. 23]

Van euver de Maas nao 't bevried Remunj.

Remunj, wie dök waar ich gedrónge
Weer nao dien hert toe trök te gaon
En höb van dich mien sjtad gezónge
Es ich op het Plein waar blieve sjtaon.

Wie dök dae rechte waeg gegange,
Höb ich die sieloewet gezóch
En zoog van teveure mie verlange
Dien toresjpits al in de lóch.

Mer noe? Mien hert dórs neet te kieke
't Ging of reej 't op vaste benj.
Miene móndj dae preufde lóch van lieke,
Het blood det boetsde mich in mien henj.

Mien oug det zól die beeld óntwieke,
Bónj neet 't bloed mich mit zien benj,
Dien sjtraoten erm Remunj, ze lieke
Waal eine móndj gebraoke tenj.

De sjtoeppe liGGe vol mit kote,
Vol mèshuip zintjelen en as,
Wo, biej aerpelesjale en rooi krote,
De völling rót van ein metras.

[p. 24]

 

Dien hoezer liGGe aop, verlaote,

 

De rame blindj mit plenk en douf.

 

Dien vinsters zónger glaas, doorsjaote

 

Daak en plefóngs en wiej berouf

 

 

 

Dien buim, de tek geknak, gebraoke,

 

Dien kerk gesjandj en gevekseerd.

 

Doe höbs lillek aan de knots geraoke,

 

Wiej höbbe ze dich vermassekreerd.

 

 

 

Toen ich d'n tore dórs bekieken

 

En waat van dien kèrk is blieve sjtaon,

 

Veulde-n-ich eine walg van weemood

 

Mien hert, mien kael, mien oug besjlaon.

 

 

 

Toen in die sjtil en dooi ruwiene

 

Eine losse sjtein nao ónger veel,

 

Waar 't mich, of zich ein leidlawiene

 

Neersjtorde-n-op mien eige zeel.

 

 

 

En biej de boeval van daen tempel,

 

Wo ich gevormp bön en geduip

 

En mien Kemunie deej, mich biechde,

 

Nome mien traone vrieje luip.

 

 

 

Ich vluchde mich, mer 't kós neet bate,

 

Want in dien sjtraote, laeg en breid,

 

Vónj ich alweer die dezolate

 

Verlaoten- en mistreustigheid.

[p. 25]

[p. 26]

 

Toet ich eine maerel heurde zinge,

 

Toen zoog ich weer dien häöf in bleuj...

 

Wól dae mich al ein boodsjap bringe,

 

Remunj, van diene nuuje greuj?

 

 

 

Toen zoog ich auch ein sjwalch zich sjpooie,

 

Om ónger 't lieske van ein daak

 

Muundje veur muundje klei te gooie.

 

Ze had al ein begin gemaak

 

 

 

Van ein nuuj nès en wól mich wieze,

 

Detter ein haop waar, die ich neet en had.

 

Detter ein haop waar, die ich neet en had.

 

Noe wis ich, des doe zóls herrieze,

 

Remunj, mien heim, mien vadersjtad!

[p. 27]