|
| |
| |
| |
Ode aan Aad Remunj.
‘Hoera! daar ligt mijn vaderstad.’
Remunj, doe bös van zoväöl tónge,
van zoväöl henj gesjilderd en bezónge,
van zoväöl muunj geprezen en gedaon,
mer nooits neet, nae, nog nimmer neet voldónge,
wies doe mich dök kumps veur de geis gesjprónge,
wie ich dich in mien hert en zeel höb sjtaon.
Remunj! Remunj! Remunj!... Ich zeen dien gatse,
dien sjtraote en dien Werke, wo zó'n fratse
veer, es kwaojónges, dök oethaolden, in mien druim.
Ich riejer nog, es 'ch dink aan die sjtrapatse,
die ós sóms lökde, mer auch lete flatse.
Remunj! dien sjoon boelvaars, dien hoezer en dien buim.
De Rattentore en d'n Dólhaof en dien weie,
dien kèrketores en dake mit häör pulper leie,
blauw in de sjeem, gael in de zón;
dien Sjteine Brök, dien Sjprengske en dien Roer,
dien broesjend Hèllegaat en 't Ham,
wo ich mit sjoon en kousen aan mien veut ging bejje,
ze bervelts deej en haos verbranjde
aan de ballaste en kejje,
heit van de zón, es ich mich euverbaaide mit bravoer.
| |
| |
Sjlingerdesjlanger oet 't MöGGebrook
zeen ich de Roer versjiene,
zich zjwaor en dónker höffe,
mit einen hoge rök verdwiene
euver de weuste waterwaering van dien wilj Hoogbat.
Ich heur 't eeuwig roesjend sjeten en versjuve
water, wie door de nach in klank en beeld,
van oet mie sómber hert in oor en geis die zingend plat.
Ich zeen het water valle, gerabraak en gebraoke,
dao ónger in de Hambaek sjoeme, weulend kaoke,
rölse en wórstele, geweldig, infernaal.
Mien ougen aop - ich had ze duzelig gelaoke -
Hae domineert de daken en de sjouwe van de sjtad
hoog, hoog d'r baovenoet gesjtaoke,
Kersjtóffel sjteit d'r weer en zink zien klokketaal!
Ich zeen 't Sjaor, de Maas, de Sjter, het Bón,
d'n Aopepool, de Maas, 't Köpke,
wo Friedus Selder mit zie kruutsnèt en ei dröpke
op avele sjtoek; de Veursjtad, Vèsmert, Loesbleik, Werf,
't Loos, de Maas, de Pielpöt en de Brök,
Sjwumplaats en Tamboerskoel, Meneerkesbuske...
‘Ins beugele veur beer mit knapkook of ei mupke
| |
| |
of pletskes?’ Ketter euver 't brökske,
dan euver 't waegske langs de Peddepool
het Brunke en Miljaarsberg weer trök.
Dao is Sjipperswelke! Och nae, dao sjient 't mäönke,
dao kump ei wölkske en van gelök ei träönke.
Noe weurd 't duuster, zag de waorzèGster,
Pesjtoorswal op en aaf baejt zich ei jónk kepläönke.
Och kiek, d'n dieke boum! Dao kwaak ei kräönke,
opins gaon hóngerd kräön en krejje
door de lóch, get manjefieks.
En óm Kersjtóffel in zien kooi - sjerp is de lóch -
zeen ich door mien plumpe
sjteinhuiers jagen óm d'n tore, klein wie sjwalge.
Wie? Heur ich het klökske trumpe?
Aaj jóffers sjloeffe mit häör kantje paresulkes
achter de kräölkes en de kirkeplies nao 't lof
en nao de rozekrans - 't is Mei - en wit en raos
bleuje kersjtaanjelebuim wie gumpe kantjwerk op 't greun.
Klein drubelkes en bóksemenkes sjtiebele van verlange
óm in de wei huisjpringers, zomerveugel
en wientempels te gaon vange,
of 't sjpeelt mit krenskes op percessie,
mit fäölkes veur, wie mit zuster Erenea ‘in den hof’.
| |
| |
| |
| |
En op de Wanjelwaeg zeen jónges aan 't sjtaeke
of boek aan 't sjpringe, waazes! óm hals en bein te braeke,
aan 't pötje-rake-sjtuve mit rónj klaje sjtein,
boekgooje, kuitsjlaon det de sjtekker braeke.
zit op de bank einen alden heer te praeke,
‘Gauw, sjtek in 't pötje.’
‘Meister, hae houwt veur de bein.’
De grote zeen aan 't doppe. ‘Laot 't 'm litse.’
‘Nae peuze.’ ‘Jao, veur cente, kölse,
keersekaere of veur knuip?’
‘Mós doe dit jaor laote?’ Bie de witse
dao sjteit plies Moele. Nae, 't is Voorhors. ‘Op de luip!’
‘Ahoesj!’ En heel de bend' op Boetenop aan, op de klater
en 't Looiersjträötje in. Heel neuchter bie 't water
blief d'r auch eine kieken aan 't sjtangketsel op de kej.
Einen troep 't Loos aaf, trök langs 't Sinderkläöske later,
en aan de Kraanpórt: ‘Bah, hie sjtink 't nao de kater!’
Rrrroebedoebs, de trap op aan de kérk sjuut weer 'n wej.
Achter de kèrk óm, gauw ónger de Baog ins p.......
want gans Remunj haet nog neet zoväöl pliesse,
det 't, waat dao op det sjildje sjteit, handjhave kan.
| |
| |
Van angs en sjaemte kiek m'n óm en leut 'm kiesse,
ein flinke Maas, en zingk tweesjtummig
van d'n hóndj van Thiesse.
Waat duit me neet, wanneer de nood kump aan de man?!
Dao bie de kèrk, zo tösse twee pilaere,
- ein handj läönt op d'n 'ingel van de korf,
't is einen toer, teertejje rök, haaj die mer in bedwank -
dao zit 'm duchtig ('t is Zaoterdaag)
en Zagers bie de Baog zoog det neet gaer, eh...
dao hadde zie de las van en de sjtank.
Het zinge van de jónges reup Zagers veur de roete,
hae zuut de vrouw dao doonde en vluug opins nao boete,
rech op häör aaf, mit aope henj:
‘Mer vrouw, ei miens zo braaf es geer,
die bie de kèrk - de vrouw heurt van te veure al häör
hiej, óm eine gooie mertdaag te besjloete,
mich zoget duit veur gaodsdank, is det ein meneer?’
De vrouw, verpapzak, dórs gei sjnoor te binje,
(of det 't neet neudig waar?)
‘En vrouw, dach geer, es veer hie zoget vinje,
| |
| |
det veer dao blie mit zeen? Es geer det dach...’
't Miens häör rood gezich det waerde wit en witter,
want Zagers had de möts op van de gazefitter,
dae biej häör in de kelder juus de maeter brach.
De vrouw die sjting cónfuus te kieke wiej eine puime.
‘Nu mens, ik zou dae boel maar d'rek ins op gaan ruime
en maak gij hier nog eenmaal zó'n sjandaal,
dan zal ik naar geen goeie naam of eer meer kijken
en met de sjterken erm ins naar uch reiken
en maak dervan dan d'rek perces-vambaal.’
En toen het miens dao det Hoog-Hollands heurde,
toen meinde zie, half klaor, det häör get ergs gebeurde;
ze dach van angs haos, det ze-n-'t besjtórf.
Ze boekde zich en al waas 't neet gaer, ze beurde
't corp's delicti op en wiej 't auch kleurde en geurde,
ze duujde-n-'t häöstig bie de waar in häöre korf!
Trök op de wal deeje de jónges euver 't haeske,
de vrouw sjtreek nog ins mit de vingers langs 't naeske.
Oet de Kraanpórt dao kwaam, henj op de rök,
auch mechtig Voorhors aan.
Toen Zagers dem zoog, mein ich detter lachde,
krek of get lolligs sjoot in zien gedachte.
Mit ei gejaag gezich sjprook d'r hem dalik aan:
| |
| |
‘Kint geer die vrouw... dao, die...
mesjiens biekriege en inhaole,
ich gluif gewis, ze haet hie get gesjtaole,
ich höb häör get in häöre korf zeen doon.’
Voorhors, de sabel bie de knoep,
häör nao en maakde kórte mètte,
g'r mót wete det daen Hollender
hem doon bie 't hert had zitte,
ziene witten haas waar neet meer sjoon!
dit waar ein foef oet vreuger tieje,
wie allewiel de luuj ze neet meer kinne lieje,
mer toch waar 't in daen tied bie dich nog good.
De miense ware toen get roew, det gaef ich toe,
mer zeker lang neet sjlechter es noe.
De meister waar toen veur zien knechter
wie veur zien eige en veur zien eige blood.
Toen sjpeelden hóngerd kienjer in ein sjtraot en
ze deje dinger, die ze noe waal zólle laote,
mer leten auch väöl, waat ers noe waal doon.
Remunj, neet langer moele. Salut Baote,
want, wètsewaal.. det zeen toch gein sjeldaote,
Remunj, daen aajen tied waar toch waal sjoon!
|
|
Auteursrecht onbekend
