Avonturen met Anansie de spin

[p. 40]

Een verrassing

Oma en opa zaten te eten. Het was avond en in de tuin was het al donker.

‘Ik ga straks nog even in de tuin kijken’, zei opa.

‘Maar het is erg donker’, zei oma, ‘ik denk dat je niet veel kunt zien’.

‘Ik zal wachten tot de maan komt’, zei opa.

De maan kwam heel laat. Oma was al slaperig. Het was een dunne maan, net een scheepje. Daar reist Anansie vaak mee, dacht opa.

‘Ik denk dat ik nu maar ga’, zei hij.

‘De maan geeft niet veel licht, vanavond’, zei oma, ‘je mag wel voorzichtig zijn’.

‘Ik hoop dat ik Anansie vind’, zei opa.

‘Ga je het hem vertellen?’, vroeg oma.

‘Ja’, zei opa, ‘ik hoop dat hij het leuk vindt’.

Toen trok opa zijn laarzen aan en ging de tuin in. Hij liep heel voorzichtig want de maan gaf maar weinig licht. Langzaam liep opa naar de omgevallen boom, waar hij Anansie wel eens meer had gevonden. Maar Anansie was er niet. Daarom ging hij op stam van de boom zitten en wachtte. Hij had moeite om niet in slaap te vallen, wat het was al erg laat. In de verte begon een bushbaby te huilen. Heel even maar, toen werd het weer stil. Vlak boven zijn hoofd ging een vogeltje piepen. Die heeft zeker naar gedroomd, dacht opa. Toen werd het weer stil. Je hoorde alleen de krekels. Opa zat nog even te knikkebollen en toen viel hij in slaap.

Opeens stond Anansie bij de omgevallen boom. Opa merkte het niet. Hij schrok pas wakker toen Anansie aan zijn oor kriebelde.

[p. 41]

‘Zo, ben je daar Anansie?’, vroeg opa, ‘ik heb heel lang op je zitten wachten’.

‘Ja’, zei Anansie, ‘ik ben erg laat. Ik heb een spannend avontuur beleefd. Met een leeuw. Maar ik was hem mooi te slim af. Ha, ha’.

‘Wil je me dat vertellen?’, vroeg opa.

‘Ja’, zei Anansie, ‘maar niet nu. Het is al veel te laat’.

‘Jammer’, zei opa.

‘Ik dacht dat jij me wat moest vertellen’, zei Anansie, ‘daarvoor ben ik gekomen’.

‘Maar hoe weet je dat?’, vroeg opa.

[p. 42]

‘Ik weet het omdat ik het weet’, zei Anansie geheimzinnig. ‘Weet je misschien ook wat ik je wil vertellen?’, vroeg opa verbaasd.

‘Het is een verrassing’ zei Anansie.

‘Precies’, zei opa, en zijn stem klonk heel blij. Hij vergat dat hij slaap had en dat het al laat was. ‘De kinderen komen naar Afrika. Ze komen bij ons logeren. De hele zomer’.

‘Dat vind ik erg fijn’, zei Anansie. ‘Heb je ze alle verhaaltjes geschreven die ik je heb verteld?’

‘Natuurlijk’, zei opa.

‘En vonden ze de verhaaltjes mooi?’, vroeg Anansie en hij keek opa met zijn pikzwarte ogen oplettend aan.

‘Heel mooi’, zei opa. En toen nog eens: ‘Heel mooi’ en omdat Anansie niets zei, vroeg opa: ‘Wil je ze wel eens een verhaal vertellen als ze hier zijn? Dat willen ze erg graag’.

‘Dat vind ik leuk’, zei Anansie. ‘Ik wil de kinderen van je kinderen erg graag zien. Maar nu moet ik weg. Het is al veel te laat’. Hij kneep opa even in zijn oor en toen was hij verdwenen.

Hij reist waarschijnlijk met de maan, dacht opa. Hij keek naar de maan. Die stond nu hoog aan de hemel. Hij kon Anansie niet zien. Toen liep hij gauw naar huis. Hij was erg blij en zonder dat hij het wist zong hij een deuntje. Toen hij thuis kwam deed hij erg stil om oma niet wakker te maken. Maar dat hoefde niet, want oma was al wakker.

‘Ik werd ongerust’, zei ze, ‘het duurde zo lang’. ‘Heb je het hem verteld?’

‘Natuurlijk’, zei opa. ‘Maar ik geloof dat hij het al wist’. ‘Hoe kan dat nou’, zei oma.

‘Dat weet ik ook niet’, zei opa, ‘maar Anansie is heel, heel slim’.

[p. 43]