Werken 1965-2000

[p. 188]

Veere, 18 juli 1991

Lieve Gustaaf en Janna,

Gisteren hebben Nina en ik naar aanleiding van jullie aanstekelijke brief uit Frankrijk een wandeling gemaakt door het enige geaccidenteerde gebied hier: het Veerse wallengebied.

Een smalle klinkerweg, die de kortste verbinding vormt tussen het krekengebeid en het stadje Veere, begint bij het park Buiten de Veste als een afsplitsing van de provinciale weg van Vrouwenpolder naar Serooskerke. Dichtbij de driesprong loopt de weg over een dam in de modderige stadsgracht en doorkruist dan het hoge groen van de buitenste vestingwallen. Links en rechts van de weg wijkt de veste iets naar achteren. Op een van de wallen staat een rij oude knotwilgen. Na ruim honderd meter stuit de weg op de eerste stadshuizen. De weg vormt daar een viersprong. Naar rechts loopt een smal asfaltpad langs een verzonken boomgaard naar een klein landhuis en naar de heilige grond van het verdwenen kasteel Sandenburgh. Links van de hoofdweg leidt een smal straatje tussen de huizen door naar het bastion met de molen. Het wallengebied wordt aan de kant bij de molen omsloten door dijken. In een half tussen het groen verscholen vestinggracht staat een schitterend oud verdedigingswerk met een schutterstorentje erop. De oude zeedijk langs het Veerse Meer is dichtbij de haven versterkt met massieve stenen muren.

Nu het vakantie is krijgen wij hier soms bezoek van familieleden. Een tante van mij heeft jaren geleden in Aagtekerke (een dorpje bij Domburg) een zomerhuisje laten bouwen en de hele zomer door logeert daar familie van me. Ik heb mijn familie jarenlang niet gezien. Maar na onze terugkeer uit Frankrijk lijkt iedereen de contacten te willen herstellen. Vorig jaar al kreeg ik plotseling bezoek van een neef met wie ik ooit, als veertienjarige, op een motorfiets door Frankrijk ben getrokken. Hij kwam herinneringen ophalen. Hij vertelde hoe we bij een familie in St. Omer voor het eerst dronken waren geworden.

Deze maand logeerde mijn oudste zuster in dat huisje. Ze was er met haar twee dochters en een vriendinnetje. Mijn zuster is na haar middelbare schooltijd een jaar au pair geweest bij een familie in Lyon. Daar heeft ze een permanente verliefdheid op al wat Frans is aan overgehouden. Na een loopbaan als stewardess bij de K.L.M. is ze getrouwd met een bedrijfsjurist van Heineken. Met die man is ze in Hoorn gaan wonen, waar hij zich gevestigd had als advocaat, maar hun huwelijk bleek niet bestand tegen de intrigetjes die nu eenmaal in provinciestadjes voorkomen. Nu leidt mijn zuster al tien jaar het treurige, door sociale instanties beheerste leven van zoveel gescheiden vrouwen. Ik heb mijn nichtjes pas vorig jaar voor het eerst gezien. Het zijn leuke jonge meiden. Toen ze hier een paar weken terug bij ons op bezoek waren moest ik erg lachen om de kokette ernst waarmee ze hun oude, uit het oog verloren oom om hun vingers probeerden te winden.

[p. 189]

Hier in Zeeland worden de toeristen weer druk vergast op boeiende zomerevenementen. Elk dorpje of stad heeft zijn eigen folkloristische festijn. Geen reptiel te lang uitgestorven, geen oud ambacht te overbekend, geen plaatselijke schilder of dichter te lang vergeten of er kan wel een toeristische attractie van worden gemaakt. In Middelburg gebeuren wel een paar interessante dingen. Elk jaar wordt daar het Festival Nieuwe Muziek gehouden. Maria Rosa Boezem organiseert haar befaamde Forumworkshops, waar altijd belangrijke kunstenaars aan meewerken. Ik moet jullie trouwens een mooi verhaal vertellen. Sinds kort hebben wij hier in Zeeland een eigen politiek schandaal. Het gaat om de zogeheten ‘Zeeuwse belastingaffaire’. Al jaren hebben de provinciebestuurderen een geschil met de fiscus over hun privé-inkomen. En de kwestie is nu dat de bestuurderen dit geschil in het geheim op kosten van de Provincie voor de rechter hebben uitgevochten. De zaak kwam onlangs aan het licht omdat de Hoge Raad de fiscus in het gelijk heeft gesteld. Er werd een onafhankelijke onderzoekscommissie ingesteld en een bezwarend rapport van deze commissie heeft tot een motie van wantrouwen tegen het College van Gedeputeerden geleid.

Hier eindig ik mijn brief, Gustaaf en Janna. Nina en ik denken met genoegen aan jullie daar in het Zuiden. Nina stuurt jullie hierbij een verhaaltje van haar dat onlangs in een Engelstalig kindertijdschrift van Malmberg verschenen is.

Liefs van ons beiden.

Gregor

P.S. O ja, nog even dit. Hebben jullie al tijd (en zin) gehad om naar Joan Dupont te gaan? Toen ze jullie augustus 1989 kort na haar interview met Bob Wilson bij ons ontmoette was ze erg benieuwd naar Gustaafs tekeningen. Joan is een vriendelijke vrouw, ze is behalve Herald Tribunejournaliste moeder van een jonge Franse filmregisseur en zo'n beetje de schoonmoeder van een bekende Franse filmactrice, Juliette Binoche, die haar soms in Callian komt opzoeken. We weten jammer genoeg niet of ze op dit moment in Callian is en ik kan jullie haar huisadres niet precies opgeven. Ze woont in een delapidated huis (maar erg mooi van binnen) vlakbij ons oude huis. Als je de Rue des Caïs uitloopt wandel je zo bij haar binnen. Vanaf de placette ga je de Rue Longue in, langs ons huis, dan meteen het trapje links naar beneden, aan het eind (bij de Rue des Caïs) weer naar rechts. Ze is bevriend met de familie Rue van de Tabac en Geneviève kan je vast meer vertellen.

Ik weet niet of ze een tekening zou willen kopen. Maar het zou heel goed kunnen. Als Gustaaf serieus wil verkopen zou hij ook bij Paul-Renée Lebretton langs kunnen gaan. Als ze tenminste nog burgemeester is. Waarschijnlijk is het wel zo dat de Calliannais alleen in tekeningen van Callian belang stellen.