De heilige historie

76.
Naar Rome.

Onder geleide van een centurio, Julius Paulus geheeten, zal Paulus, met nog andere gevangenen, naar Rome vertrekken. Te Cesarea schepen zij zich in. Eerst gaat de reis langs Cyprus naar Myra in Lycië. Daar gaan allen over in een ander schip, dat naar Italië zal varen.

Al spoedig heeft Paulus de gunst verworven van Julius Paulus, den hoofdman over honderd. Hij raadt dezen aan, de reis te onderbreken en op het eiland Kreta te overwinteren. Want hij voorziet, dat de vaart zal geschieden met hinder en groote schade, niet alleen van de lading en van het schip, maar ook van het leven. Julius Paulus vraagt ook het oordeel van den schipper of kapitein en van den stuurman. Doch deze durven de reis wel voortzetten. In elk geval willen ze, als 't noodig is, op een andere plaats overwinteren, te Fenix, eveneens op Kreta gelegen. En dan besluit de centurio het maar te wagen.

De zeilen worden weder geheschen; en aanvankelijk gaat alles goed.

Slechts korten tijd.

Daar breekt een storm los, zoo hevig, zoo geweldig, dat het schip in het grootste gevaar verkeert. Gedurende vele dagen wordt het her- en derwaarts geslingerd. Zon noch gesternte verschijnen. In dit noodweer verliezen allen den moed. Dit zal op schipbreuk uitloopen. Hier is geen redding meer mogelijk. Niemand neemt meer spijs of drank.

Dan staat Paulus op. Hij spreekt den vertwijfelden mannen moed in. ‘O, mannen, hadt naar mij geluisterd!’ zegt hij, ‘Maar nu vermaan ik u goedsmoeds te wezen; want er zal geen verlies geschieden van iemands leven onder u, maar alleen van het schip. Want dezen zelfden nacht heeft bij mij gestaan een engel Gods, wiens ik ben, wien ik dien. En hij heeft tot mij gezegd: ‘Vrees niet, Paulus, gij moet voor den keizer gesteld worden, en

[p. 337]

‘Paulus, een Apostel van Jezus Christus, door den wil van God, aan de heiligen en geloovigen in Christus Jezus’

[p. 339]

zie, God heeft u geschonken allen, die met u varen.” Daarom zijt goedsmoeds mannen! Want ik geloof God, dat het alzoo zijn zal, gelijk het mij gezegd is. Doch wij moeten op een zeker eiland vervallen.’

De veertiende nacht breekt aan.

Nog ìmmer raast de orkaan. Het schip nadert land. De zeelieden vreezen, dat zij op den oever zullen geworpen worden: dan zal het gansche schip te pletter slaan. Daarom zoeken ze met de boot te ontkomen. Maar Paulus waarschuwt Julius. Deze laat de touwen der boot doorkappen, zoodat ze wegdrijft.

Welk een vreeselijke nacht! Wie zou nog hoop op redding koesteren? Eén is er, die kalm blijft ook in dit dreigend doodsgevaar. 't Is Paulus. En ook de anderen bemoedigt hij.

Tegen den morgen vermaant hij allen, die op het schip zijn, twee honderd zes-en-zeventig man, wat te eten. ‘Het is heden de veertiende dag, dat gij verwachtende blijft, zonder eten, en niets genomen hebt. Eet nu, dat is uw behoud; niemand van u zal een haar van het hoofd vallen.’ Zelf geeft hij het voorbeeld. Hij neemt brood, dankt dan God in aller tegenwoordigheid en begint te eten.

Men volgt zijn voorbeeld. Door de spijzen gesterkt, werpen ze de lading, uit koren bestaande, over boord. Dan ligt het schip minder diep en kan dichter bij den wal komen.

Plotseling blijft het schip op een zandbank vastzitten. Het breekt door het geweld der baren middendoor. Wie zwemmen kan, werpt zich te water; de anderen grijpen een balk of plank. En, om Paulus' wil, redt God immers allen het leven, komen allen behouden aan land.

Melite of Malta heet het eiland, waar de arme schipbreukelingen, koud en doornat, zich bevinden. Gelukkig helpen de vriendelijke bewoners hen zoo goed ze kunnen. Een groot vuur wordt aangelegd, opdat elk zich warme en droge. Paulus heeft een hoop rijzen bijeengeraapt en werpt die op het vuur, als eensklaps een vergiftige adder er uit kronkelt en zich aan zijn vinger vastbijt. Hij schudt het ondier af. En wel verwachten de eilanders, dat hij zal opzwellen of terstond dood neervallen, maar geen van beide geschiedt. God beschermt hem. Met verbazing zien de mannen het aan. Neen, hij is geen booswicht, gelijk ze eerst dachten. Zou hij niet een god zijn?

Neen; maar hij zal hun bekend maken met dien God, dien zij nog niet kennen. Hij predikt hun zijn Heiland. En door groote wonderen, door zieken te genezen, bevestigt de Heere Paulus' woord. Zoo wordt ook op Melite Gods Naam groot gemaakt en wordt Paulus' verblijf van drie maanden op dit eiland voor velen een oorzaak van hun eeuwig heil.

[p. 340]

Na nog een korte zeereis landt de apostel in Italië.

In Rome wordt hem toegestaan in een eigen gehuurde woning te leven. Wel wordt hij streng bewaakt; maar hij mag zijn vrienden ontvangen en met hen spreken.

In zijn gevangenschap blijft hij niet ledig. Aan de Joden predikt hij er het Evangelie. Aan de vele gemeenten, door hem gesticht, schrijft hij zijn zendbrieven.

Waarschijnlijk is hij na twee jaar door den keizer vrijgelaten, en heeft hij nog op verscheiden plaatsen zijn zendingswerk verricht.

Maar eindelijk werd hij weder gevangen genomen. En in het jaar 68 moest hij te Rome de trappen van het schavot beklimmen. Eén zwaardslag, en Paulus' loopbaan was geëindigd. Hij was getrouw tot in den dood en ontving in den hemel de kroon des levens!