De kilte in Brasilia

[p. 47]

Auto-da-fe

I

IJl verspreidt de warrelende vuile sneeuw
doodstil haar vermaledijde mare

dat ik dorre lispelende palmen

ombreng in bevroren bos. En pluim
na kruin laait bruisend op,

verwaait nu weer tot wolken sneeuw zo grijs als as.

Mijn ara vlucht: er snerpt rond rook een kille
werveling van kleuren krassend door de grauwe lucht.

Sneeuwig dempt wat as is elk gerucht.

[p. 48]

II

Beducht kras ik op resten beenhard purperhout
mijn blanke verzen - zwart blijft walmen dik

de rook, ik hoor mijn ara krijsen langs weer zotter

praat van vonk en vlam, onzegbaar offer onzin
waarbij bast & stam & blad verzengen

nu sneeuw steeds dichter assig dwarrelt, opstuift, valt.

Sprakeloze palmen wuiven nog geruisloos brandend na.
En dooi. Verlokt door vuur: mijn ara gloeit.

Smolt sneeuw tot as. Een laatste smeulend woord. Gekras?