De kilte in Brasilia

[p. 39]

Clichés in tinten zwart tot wit

[p. 41]

Clichés in tinten zwart tot wit

I/I

Negers van het zoute water: laat Benin
weer worden Dahomey en dan de Slavenkust,

dat vlezig lapwoord, klevend aan bebloede lip.
En in de monden van 't onvertaalde Afrika zweert

zwart de waan wanneer het spookt door fort en factorij;
zoet zwelt een klaaglied over middeltocht en dood op zee,

zo jagen slavenhalers landwaarts, daar benedendeks
al klagen slaven - klazen tussen kak en 't zoute water.

Mesties, jij loopt je dood tegen het vangnet
van je verzen, ook al dacht je dat de mazen
in je klankwet een verborgen vluchtweg boden

[p. 42]

I/...

Gekweekt op Wilde Kust week hij creool
vanwege wat de hete adem Afrika zelfs niet vermocht

en maakte plaats voor nageslacht, geboren
ondanks de verfoeide brouwsels van zijn tovertaal -

boos is de droom die wet werd en zijn dansend
woord als was het gif verbood, zo worgde tot verstikte gil,

gebroken wil: bij zijn slavin verging een planter bloedend geil
toen nachtelijke kreten klonken rond het donker herenhuis.

Mesties, met open armen zul je waden door moeras waar
in 't web dat oerwoud heet geen sluippad schuilt

[p. 43]

I/2

Ten hele dwaalde hij, maar welke helft
heeft hem, mulat, gemaakt tot monoliet die nooit

ten halve keerde, hakend naar vergeten wortels
van zijn woorden? ‘Spel,’ heeft hij gemeend,

waar kwelling zijn gedachten dartel weer deed
spartelen als slaven die 't gloeiend

brandmerk zengen voelen en nog vragen
of het einde komt, hun eigenste gemis tóch opeist.

Mesties, onvast als gaten in het bladerdak
gapen er schaduwen op jouw ontblote blanke negerhuid

[p. 44]

I/8

Koeler schijnt hun kleur nu zonen vader
in zich zien, zijn silhouet als zwart verlies

verdragen. Met het klimmen van de jaren
groeit onbegrip om prille vragen

over waar de hitte heerst - vaag verlangen
desondanks kastiezen naar de galm van zacht gezang

bij dode dansen en het feestgewoel wanneer fel
ritme raast: o noem de dagen Dahomey.

Mesties, jij droomt je levend in 't spinrag
van je regels, maar weet jezelf een dode vlieg

[p. 45]

I/16

Wie ontwaart nog Afrika in resten Wilde Kust?
Alleen de goden weten nog hoe telkens

kwader geesten zich begaven naar 't hete strand,
waar van zijn eigen koude praten vol

poesties berooid met bijna blanke handen op papier
als wrakhout breken wil de vaste regelval der eeuwen

ergernis. Er ís een zilt woord Afrika
dat legt de ware zin in zand en kust.

Mesties, je blanke bladzij ritselt als het zwarte
blad dat valt op sneeuwwit zand

[p. 46]

I/32

Zwart steenstof kristallijn blijkt enkel minuscuul
nu hier zo'n laatste korrel zand als git in 't wit

vergaan kan, al verdwenen is wanneer de zonnewijzer
voor het uurglas wijkt en even strijkt de tijd, testies...

Dan loopt weer zand steeds donkerder vergrijzend verder
naar omlaag, totdat zo'n witte hand

waar schaduwen vervagen zichtbaar zwart
gehandschoend met een klap vergruist het glanzend glas.

Mesties, kwart zwart, rest uit verstorven woordenschat:
mulat mesties kasties poesties testies tot zwart-wit slot,
wet van witter zwart die jouw clichés omvat