De kilte in Brasilia

[p. 23]

Touvinga: Tweevingerige

Zo onvergeeflijk dood lijk je in fletse tinten bloot.
Gekleed in rafels en gevlekt gaapt hier verstijfd gestrekt
je lijf, dat strak gespannen zwol, de mond van fluimen vol.
Bloed, geronnen zwart, vergruist van huid tot hart.

En bijen zoemen Braziliaans omhoog, nu lig je nog droog,
maar morgen zal 't leven van de natte made je omgeven
wanneer kogels door je loden lichaam drijven als dode
vogels langs de waterkant - mijn paraplu valt op jouw krant

van dagen her; ik weet dat je mij noodt ter
delving van jouw graf, ik tel de hitte van minuten af,
loop driemaal rond, bevoel de dichtbegroeide grond.

Hoe voeg ik woorden toe aan wat ik doe?
Stokt hier mijn adem al bij jouw oplossend overtal?
De beide vingers van je hand vallen uiteen tot zand.