Levenders reden-feest, oft Amsteldams Helicon
(1624)–Jan Sijwertsz Kolm–
AuteursrechtvrijOp-ghestelt By de Brabantsche Reden-Rijcke vergaderingh uyt Levender Ionst
[Folio G2r]
| |
Refereyn op de Vraghe.GHeluckigh is den Mensch van Moeder hier gebooren
Die hem tot deugden went, en can niet gaen verlooren,
Wat dat hem overcomt, oft wat hem over gaet,
Want siet de ware deught, die is van Godt vercooren,
Want zy bevryt den Mensch van al des werelt quaet
De deugt die brengt den Mensch in seer gerusten staet,
De deught maeckt dat den Mensch in alles is te vreden,
Hy is te vreden met dat een ander versmaet,
De Mensche door de deught bedeckt de naeckte leden,
De deught die doet den Mensch in lust en rusten treden
Dat hy van yeder een met herten wordt bemint,
Dat hy in lust en rust mach zynen tijdt besteden,
En dat hy is gherust als een onnosel Kindt,
Die deughdelijcken leeft, in rust hem altijt vint,
Wat overschot hy heeft, den Armen sal hy gheven,
Die hem veronghelijckt, die hout hy noch tot Vrient,
De meeste rust en lust comt deur een deughsaem leven.
Gantsch onbeweechelijck soo wort de deught bevonden,
Sy gheeft den Mensche loon, en dient hem t'allen stonden,
Sy is de Wijsheyt self die't al ten besten keert,
Den Mensch zy vertroost, die slavigh zijn gebonden,
Den Mensch wort door de deught zijn rust en lust vermeert,
De deught maeckt dat den Mensch gheen gramschap over-heert,
Sy wilt doch by ons zijn, hoewel dat wy haer vlieden,
'T is niet dan Wijsheyt self, dat zy den Mensche leert,
Lanckmoedigh is de deught, zy kan niet straf ghebieden,
Sy leert sachtmoedigh zijn aen alle Christen Lieden,
Sy is den staet van Eer hier voor de jonghe Jeught,
Men zietet al den dagh voor oogen hier gheschieden,
Den klaghenden zy troost, den droeven zy verheught,
Sy gheeft volcomen rust, zy gheeft volcomen vreught,
Den haet, en oock den nydt, die wort van haer verdreven,
Daerom de deught aenvaert, terwyle dat ghy meught,
De meeste rust en lust comt deur een deughtsaem leven.
| |
[Folio G2v]
| |
De deught doet ons ghebedt hoogh door de Wolcken dringhen
Daer den Verlosser rust, en d'Enghelen lof-zinghen,
De deught duert eeuwighlijck, en nimmermeer en sneeft,
De deught maeckt soo gherust den Mensch in alle dinghen,
Dat hy te vreden is met 'tghene dat hy heeft,
In zynen wandel recht, de deught altydt aencleeft,
Hoewel 't hem teghen gaet, noch sietmen hem beloven
Voor gheenderley ghevaer, niet lichtelijck en beeft,
De deught brengt ons de rust, die't alles gaet te boven,
De vrientschap brengt zy voort in alle Princen Hoven,
Het quaet zy overwint, de straffe zy weerleyt,
Den haet ende den nydt, die wort van haer verschoven,
Des Heeren Lof die wert alleen deur haer verbreyt,
Onrust wordt hier door rust, maeckt lust in die waerheyt:
O loffelijcke deught, daer veel is van gheschreven,
Want zy is die het goet altydt van't quade scheyt,
De meeste rust en lust comt deur een Deughtsaem leven.
Prince.
O Princelijcke Deught, waer door den Mensch moet rusten,
En oock ontfanghen moet zijn aldermeeste lusten,
Die deughdelijcken leeft, en u van herten draeght,
Alleen de waere Deught den brant der zonden blusten,
Zy worden wel bewaert, al die de Deught behaeght,
Den Mensch heeft goeden moet, al wort hy dick gheplaeght,
Want deur de deught alleen, soo kan hy't al verwinnen,
Sy maeckt 'tghemoet gherust, en nimmermeer en knaeght,
Daerom gheduerigh mint, de deught met al u sinnen,
Sonder leven deughtsaem, en kondy niet beginnen,
Dus hout u aen de deught, o Menschen wie ghy zyt,
Want deur de waere deught comt ghy ten Hemel binnen,
Daer ghy met rust en lust altijdt sult zijn bevryt,
En wilt doch achten niet, al wort zy seer benyt,
De deught doch boven drijft, maer is noyt onder bleven,
Dus segh ick tot besluyt, maer niemant tot verwyt,
De meeste rust en lust comt deur een Deughtsaem leven.
Timmert met Liefde. Knape van't Ionck-Vreughden-bloemken binnen Bergen-op-Zoom. |
|