Levenders reden-feest, oft Amsteldams Helicon

Op-ghestelt By de Brabantsche Reden-Rijcke vergaderingh uyt Levender Ionst

[fol. F1r]

Santvoort, Aensiet de Kintsheydt.

Refereyn op de Vraghe.

T'Reuckigh Lavender vvit, uyt Levender Ionst krachtigh,
Om volghen uwen spoor, van u ghestelt voordachtigh
Tot voldoeningh van dien, door Liefden onghesust,
En vraeght door redens-konst Aen ons Kintsheyt kleynachtigh
Waer door geniet de mensch zijn meeste rust en lust?
Den Wettelycken Mensch soeckt dan zijn meeste Rust
In Godes heylsaem Woort sulck is hem een vernoeging
'T welck hy ghenieten kan als hy hem hout gheblust
In Rijckdom, Eer en staet, en alsulcke toevoeging
Besit dees gaven, dat zy niet en zijn tot wroeging
Maer tot Rust des gemoets, in een ned'righen gheest,
En bint zijn hert niet vast in dese Aertsche ploeging
Die'y onseker besit alsmen genoeghsaem leest,
Sulck dyt het al ghewis in dees Werelt Foreest
Tot meeste Rust en Lust, so Schriftuer verhaelich // seyt,
Hierom ick vry beken voor minsten ende meest
Door vast betrou op Godt want dient elck ter saligheyt.

Alle Schepselen zijn tydtlijck en oock ontfanck'lijck,

Onderworpen toeval, aen vleesch, bloedt, en Ziel krancklijck,
Doch soo en staet de saeck self met den Schepper niet,
Hy is van eeuwigheyt, blijft eeuwigh onverganck'lijk,
Hem behoeft gheen toeval gh'lijck als 'tSchepsel gheschiet,
So veel waerder is den Schepper als 'tSchepsel ziet,
Dat hy't Schepsel gheeft Rust ende Lust inwendigh,
Doch 'tSchepsels Rust en Lust verbreeckt met hem als Riet,
Ja wat van boven comt is eeuwigh en bestendigh,
'T ontfang is tydelijck, ende hier naer onendigh,
Dus meeste Rust en Lust is een vernoeght ghemoet,
't Bestaet in't vast Geloof vanden Vader toe-zendigh,
Siet hoe't hem Godt toeschickt, hy nemet al in't goet,
Ick weet mijn Schepper leeft, dus is t gheloof de boet,
En wie daer op betrout, hy af van den wech dwaligh // leyt,
Dit baert meest Rust en Lust seg ick als voor in't vroet
Door vast betrou op Godt, want dient elck ter saligheyt.

[fol. F1v]

 

Door t'vast vertrouwen Godts leeft den mensche g'lijckmoedich

 

Hy acht gheen teghenspoet, al waer hy oock voorspoedich,

 

Sulckx hem niet en deert noch gheen wellusten quaet

 

Syn rente grondet vast op synen Schepper goedich,

 

Hy neemt hem tot een Schilt dat hem in noot bystaet

 

Al waert dat een Moeder haer eyghen kint verlaet,

 

Hy verlaet syne niet al komt haer t'Kruys bejeghen

 

Dus deur t'vertrouwen vast naer Godes wil en raet

 

Heeft den g'loovighen mensch meest rust en lust verkreghen,

 

Komt een Vaderlijck hart syn Soon met goet beweghen

 

Hoe veel te meer hy die een oorspronck is bekent

 

Van alle gaven goet, wie sou dit spreecken teghen,

 

Dus in gh'lijckmoedigheyt leyt 't rechte Fondament,

 

'T is suyv'ring in't ghemoet, in't laetste uur en endt,

 

Want als Consciency rust, soo elck wel leeft wyt taligh // breyt,

 

So rust het al in een, dit's 't noodighst voor gewent

 

Door vast betrou op Godt, want dient elck ter saligheyt,

 

 

 

Besluit.

 

 

 

Abram betroude Godt ghehoorsaem en sorghvuldigh,

 

Gaf zyn eenighen Zoon ter Offerhand onschuldigh,

 

Aen wien stondt de beloft soo vastelijck ghehecht,

 

Leest 't Exempel Iob, vertroud Godt, leet verduldigh

 

In zijn versoeck hy kryght vreughde te loon oprecht,

 

Van Gedyon, Barack, Samson, Iephta niet slecht,

 

Dauid en Samuel, door 't oprecht vast betrouwen

 

Verwonnen Schatten groot, Coningen door't ghevecht

 

Dede gherechtigheyt tot Israels behouwen,

 

Kreghen de beloft (Propheten) in't benouwen

 

Betrouden vast op Godt als zy leden aenstoot,

 

Bespot, geessel, en bant, vang'nis, ghesteent' niet flouwen,

 

Saghmen een van dien al werdernse ghedoot,

 

Ginghen in vellen om, met druck, verdriet en noot,

 

Om vernoeging tot Godt, daer in't hert princepaligh // weyt,

 

Hier in gheniet den Mensch meest rust en lust 'k seght bloot

 

Door vast betrou op Godt want dient elck ter saligheyt.

Aensiet de Kintsheyt

Hout u matigh.