Nellie's groote vertelselboek. Sprookjes en vertellingen van Mevrouw van Kol

[p. 41]

Een maaltijd aan den waterkant
(voor de grooteren)

WIJ zeilden zoetjesaan op het zoogenaamde apeneiland af, hielden daar halt en besloten er den maaltijd te gebruiken. We ontpakten de broodjes met kaas, en we kregen op eens trek om mosterd op onze kaas te smeeren. Maar we hadden geen mosterd meegenomen! Ik geef anders volstrekt niet om mosterd, vooral niet bij kaas, maar op dát oogenblik kreeg ik op eens een onbeschrijflijk verlangen naar mosterd. Ik zou de wereld, nee, een heelen hoop werelden, gegeven hebben voor wat mosterd!

Ik weet niet precies hoeveel werelden er zijn in 't heelal, maar iemand die mij op dat moment een lepeltje mosterd had toegereikt, had ze allemaal van mij kunnen krijgen; zóó roekeloos word je, als je zin in iets hebt wat je niet krijgen kunt.

Harry zei dat hij óók werelden zou hebben willen geven voor een schepje mosterd. Nu, als er op dat oogenblik iemand voorbij was gekomen met een keulschen pot vol mosterd, die had goede zaken kunnen maken! Hij had, tot aan 't eind van zijn leven, al ware dat ook nòg lang geworden, volop in de werelden gezeten.

Maar ik durf niet verzekeren dat wij, als 't er op aan was gekomen, onze woorden wáár zouden hebben gemaakt. Je zegt van die buitensporige dingen in oogenblikken van erge opgewondenheid, of als je zeker weet dat er geen kans op is, dat iemand je aan je woord zal houden; want als je het ding voor je neus krijgt waar je ‘dit en dat voor geven zoudt als je 't maar hadt,’ dan merk je

[p. 42]

pas, wat een domme dingen je gezegd hebt in je blind verlangen! Zoo was er eens een Engelschman, die een berg in Zwitserland beklom. Onderweg kreeg hij dorst en hij zei dat hij wel tien gulden, wel vijftig gulden, wel de heele wereld zou willen geven voor een fleschje gemberbier. Maar toen hij, op den top gekomen, vijf francs moest betalen voor het vurig verlangde fleschje, sprong hij bijna uit zijn vel! Hij wou niet aannemen dat kooplui op het topje van een hoogen berg anders moeten rekenen dan die beneden in het dal, en hij schreef er een woedend artikel over in een voorname krant, al zijn landgenooten ernstig waarschuwende tegen het hebben van dorst op een hoogen bergtop.

Ja, dat wij geen mosterd hadden, wierp heusch een floers van zwaarmoedigheid over onze boot! We aten onze broodjes in somber stilzwijgen. Het leven scheen ons ijdel en onbelangrijk toe. We dachten aan de dagen onzer kindsheid, toen we naar hartelust naar volle mosterdpotten konden kijken en toezien hoe de oudere huisgenooten er zich uit bedienden, en we zuchtten. We hadden ook een paar appelbollen meegebracht, en daar deze heel goed, ja zelfs beter smaken zonder mosterd, werden onze levensgeesten daardoor weer een beetje opgewekt; en toen George ten slotte een blikje vruchten op water - nog wel een ananas! - uit de diepte van de mand te voorschijn bracht, waren we van meening, dat het leven ten slotte toch nog zoo kwaad niet was, ook zonder mosterd!

We houden alle drie dolveel van ananas in blik. We keken met teederheid naar het prentje op het blik; we dachten aan het zoete sap, en Harry stond al met een lepel klaar.

Daarna zochten we den blik-opener. Die lag niet voor de hand. We pakten de heele mand uit; we keerden onze valiezen binnenste buiten; we lichtten de planken op den bodem der boot op; we namen alle mogelijke zaken uit de boot en schudden ze uit op den oever. Geen blikjesmes kwam te voorschijn!

Toen probeerde Harry het blik te openen met zijn zakmes. Hij brak zijn mes, en sneed zich in den vinger; George probeerde het met een schaar. De schaar gleed uit en sprong bijna in zijn

[p. 43]

oogen. En terwijl ze hun wonden afwaschten en verbonden, probeerde ik een gat in het blik te boren met het spitse eind van den boothaak; maar de haak gleed uit, en van den weeromstuit vloog ik overboord en kwam, tusschen de boot en den oever, in twee voet modderig water terecht; en het blikje vloog, ongedeerd, den anderen kant uit en tegen een theekopje aan, dat in stukken vloog.

We geraakten allemaal in een toestand van groote opgewondenheid. We wilden en zouden dat blik openkrijgen, nu niet langer om den lekkeren inhoud, maar om 't pleizier van het open te hebben. We namen het blik mee naar den wal; Harry zocht langs den weg een grooten, scherpen steen, en ik haalde den mast uit onze boot. Nu hield George het blik vast, Harry hield er den steen met zijn scherpsten kant bovenop, en ik nam den mast, hief dien hoog in de lucht, verzamelde al de kracht van mijn jonge sterke armen, - en sloeg.

Gelukkig dat George een stevigen stroohoed op had, welks gladde bol den slag eenigszins deed afwijken en er de kracht van brak; anders had hij de wond, die ik het blik wou toebrengen, in zijn armen krullebol gekregen. Die stroohoed bestaat nog, want George droeg hem uit louter dankbaarheid tot hij in gaten viel, en bewaarde de flarden als een kostbaar aandenken.

En menigen winteravond, als we bij mekaar zitten en oude herinneringen opdiepen, haalt George dien bundel oud stroo te voorschijn als bewijsstuk voor het levensgevaar, dat hij liep bij die malle ananas-expeditie. Dat het gevaar bij elke nieuwe opfrissching een beetje grooter wordt, spreekt vanzelf! 't Is toch een natuurlijk verschijnsel, dat kleine dingen mettertijd grooter worden, als ze maar tijd van leven hebben.

Harry kreeg alleen maar een geduchten slag op zijn hand; hij had nu om iedere hand een doekje, die arme kerel!

Nu nam ik het blik geheel alleen voor mijn rekening en hamerde er op los met den mast, totdat ik niet meer kòn. En, daar het blik nog altijd ongedeerd was, nam Harry het nu ook eens onderhanden.

[p. 44]

Hij sloeg het plat; daarna sloeg George 't weer vierkant; daarna sloegen we het gezamenlijk weer totdat het beurtelings alle vormen aannam, die in de meetkunde bekend zijn; maar een gat sloegen we er niet in. Toen wou George 't nog eens alleen probeeren, en hij hamerde het in een vorm, zóó vreemd, zóó bovenaardsch, zóó spookachtig en vreeswekkend, dat hij er zelf akelig van werd en den mast wegslingerde. Toen gingen we alle drie in 't gras zitten en we bekeken verstomd die blikken spookverschijning.

Ze zag er uit als een gapende mond met lange spitse tanden. De mond scheen ons uit te lachen en de tanden schenen ons te willen verslinden. Eindelijk kòn Harry 't niet langer uithouden! Hij liep op het ding toe, nam het beet en wierp het met een zwaai midden in de rivier, - en het verdween met een geluid, alsof 't ons hartelijk uitlachte. N. Naar het Engelsch van J.K.J.