Het stamboek op de papiere snykunst van Mejuffrouw Joanna Koerten, huisvrouw van den heere Adriaan Blok: bestaande in Latynsche en Nederduitsche gedichten der voornaamste dichters

[p. 67]

Op de afbeeldingen in papier gewrocht door de knipschaar van juffrou Joanna Koerten huisvrou van den heere Adriaan Blok.

In tenui labor, at tenuis non gloria.

Nu geven wy d’aaloude wonderwerken

Van kunst niet toe, hoe ver de snelle Faam

Die hemelwaart opvoere met haar vlerken,

En omzweef met der kunstenaren naam;

Door wie ’t gelaat van d’allerbraafste helden,

Op ’t schoonste, dat d’albarende Natuur

Ter weerelt bracht in stromen, lucht, of velden,

Den tydt ten trots, zich overleefde in duur.

Hoe braaf Latyn en Griek met yver stonden

Naar zulk een’ prijs met kunstig beelt op beelt,

Dees tydt ontbeert noch brein noch wondervonden

Op nieuw, waar van d’aaloutheit bleef misdeelt.

[p. 68]

 

De kunstkroon met vernuft en vlyt te spannen

 

Was mannewerk: nu tart een vrou aan ’t Y,

 

Een schrandre vrou den geest van groote mannen,

 

Begroet met lof van Neêrlants poëzy.

 

Lysippus en Apelles, niemant anders,

 

Viel d’eer te beurt, als geen geringe gunst,

 

De beeltenis des groten Alexanders

 

Te levren door hun beelde- en schilderkunst.

 

Een knipschaar dient, geen beitel noch penselen,

 

Joannaas hant. Wat kunst- en eergenoot

 

Wrocht zulk een werk op doeken of pannelen?

 

Wat werkstof bleek zo kleen? wat kunst zo groot?

 

De knipschaar snyt van geen metaal, of marmer,

 

Maar dun papier, den dappren oorlogshelt,

 

Der Britten vorst, Europes heilbeschermer,

 

By wien onze eeu geen’ Alexander stelt.

 

Hoe heerlyk praalt de Ryxvorst van Toskanen,

 

De grote Kzaar van Moskou, Frederik

 

De Keurvorst, en de Keizer, daar de manen

 

Van Mahomet voor krimpen, bleek van schrik:

 

Een wonder strekt het byschrift met zyn letteren,

 

Zo zuiver in ’t papierbladt uitgesneen,

 

Dat schryfkunst zelf, noch druk van letterzetteren

 

In ’t groot dit zou verbetren, of in ’t kleen.

 

Hier laat zy ’t niet by steken: bosch en bomen

 

Verbeelt de schaar natuurlyk: en wie ziet

 

Zyn oog niet blint aan zeilen op de stromen

 

Voor Amsterdam, verflawende in ’t verschiet.

 

Het boschhout schynt te schudden, en zyn blaren

 

Niet stil te staan: men zou geloven, dat

[p. 69]

 

De vloet ook van den Ystroom met zyn baren

 

Waarachtig schuimt, en kiel by kiel bespat.

 

Men repp’ van geen Pigmalions verslingeren

 

Op ’t elpen beelt, zyn vrouwebeelt, met schroom

 

Gestreelt, gekust, eer ’t werkstuk van zyn vingeren

 

In vleesch verkeerde; een dichters vont en droom.

 

Men zwyg’ voortaan van Fidias Minerve,

 

Zyn meesterstuk, waar in de kunstenaar,

 

Op dat zyn naam geen lof noch luister derve,

 

Zyn aanschyn snyt, berucht zo menig jaar.

 

Kom Koerten als Godin Minerve roemen

 

Wie ’t kunstwerk zie: ja dees Minerve is zy.

 

Of wil men haar een twede Arachne noemen,

 

Wel waardig dat haar Pallas zelf beny,

Joannes Vollenhove.

Kerkleeraar in ’s Gravenhage.