De wegen

[p. 168]

Sneeuwvlokken

Diep uit den boezem van de lucht,
Diep uit de wolkenvouwen van haar kleed,
Over verlaten hei en oud gehucht,
Over de wegen waar geen voet meer treedt,

Daalt stil en traag

De sneeuw omlaag.

Zooals somwijlen onverwacht
De ziel vindt schoonen vorm voor hare pijn,
En 't hart voor rustelooze klacht
Troostenden zang en reinen schijn,

Zoo weet voor leed en wee,

De lucht haar biecht en bee.

Dit is der luchten stil gedicht,
In vlokken-val en trage maat verweven,
Dit is 't geheim, dat haar in 't harte ligt,
Heel haar bedroeven en haar leven,

Gefluisterd nu en uitgezeid

Over der velden eenzaamheid.

(Longfellow)