De wegen

[p. 161]

Nagezongen

[p. 163]

Carillon

In de oude stede Brugge,
in die wondre vlaamsche veste,
als de avondschemers zweven, -
rinkel-teer en rag verweven,
diep en dragend ook bijwijlen,
wislend als des dichters rijmen,
zingend, biddend -

luidt de beiaard

van den belfrood op het marktveld,
in de oude stede Brugge.

Klankvol dreunend, diep beduidend
stiller antwoord, op 't welluidend
klepelklokjes klankenrijgen,
twalef zware slagen vallen, -
en uit 's hemels stille hallen
stilte op de stad komt zijgen.
Stilte door het luchtruim dwaalt,
stilte over d' aarde daalt.
Hier en daar nog treden schreden
van een poorter, die tevreden
huiswaarts keert door d' avondstede,
en een wijle - echo's leven
in de oude stede Brugge.

[p. 164]

 

In mijn ijle sluimerdroomen

 

hoor ik almaar klanken komen,

 

welke luid de vlucht verkonden

 

van de stille nachtestonden.

 

- Klokken luiden, droomen zwerven,

 

droomen in 't gelui versterven,

 

't luiden sterft in droomgefluister.

 

Zwermen droomen komen luidend,

 

klokkentonen droombeduidend

 

uit die verre wereld komen,

 

waar de klokken en de droomen

 

wonen in het eenzaam duister.

 

Al het andre slaapt in Brugge,

 

in die wondre vlaamsche stede.

 

 

 

'k Meen der klokken eêl gespeel

 

lijkt des dichters rijmen veel:

 

ragge rijmen, ranke ronden,

 

al zijn droomen, zangen, vonden,

 

uit den belfrood van zijn brein

 

zijgen, en verloren zijn,

 

op der steden steenen daken.

 

Want bij nacht - welk harte hoort

 

naar des dichters zielewoord?

 

Soms bij dag een man wel gaat,

 

die des dichters stem verstaat,

 

maar de zin hem ijl verzwerft.

 

Klokkenlied in schemer sterft.

[p. 165]

 

Soms - een slapelooze zwerver,

 

in een schamel onderdak

 

aan de dorre levenslanen,

 

als de nevel van den nacht

 

al gerucht tot zwijgen bracht,

 

luistert naar het diep bedied

 

van des dichters zielelied.

 

Tot hij hoort of droomt te hooren,

 

in der zangen zin verloren,

 

droomen, die hij lang beminde,

 

woorden, waar zijn ziel op zinde.

 

Tot in 't eêle klokkenspelen,

 

d' eigen droomenklokken deelen,

 

eigen droom en 's dichters zangen

 

zingen 't ééne zielsverlangen.

 

- Dan ontwaakt hij in den dag,

 

schreiens-droef, maar met een lach.

 

 

 

Stille sluimerdroomen dwaalden,

 

klokkenslagen droomend daalden,

 

rond den schemerigen belfrood

 

sliep de wondre stede Brugge.

 

(Vgl. Longfellow)