De wegen

[p. 101]

‘De vedelaar speelt’

[p. 103]

Rosale
Duitsche Ballade

't Is van prinses Rosale.
Die was vroeg opgestaan;
Trad uit haar vaders zale
Om naar de kerk te gaan.
Ze ging met groot geleide,
Ze ging in goud en zijde,
Ze ging met hare rozenkroon,
Rosale was zoo jong en schoon!

Onder de groene linden,
Die voor de kerkdeur staan,
Heer Heimen zwierf en zinde
En sprak Rosale aan:
‘Ach, liefde is bitter lijden,
Wat geven goud en zijde?
Was uit uw kroon één roze mijn,
Hoe zou mijn pijn genezen zijn!’

[p. 104]

 

Het was zoo zoete tale,

 

Rosale wel verstond.

 

De speelsche wind kwam dwalen:

 

Eén roos viel op den grond.

 

Heer Heimen diep wil bukken,

 

Rosale's roos te plukken.

 

Wel nimmer plukte een man ter aard

 

Een roos zoo schoon in hof of gaard.

 

 

 

‘Geen rozeblad, geen doren!

 

Raak mij die roos niet aan.’

 

Heer Uildert trad te voren,

 

Die had het spel verstaan.

 

‘Is dit uw ridder-zede?

 

Laat vrouweneer in vrede!’

 

Heer Uildert droeg een grijzen baard.

 

Heer Uildert droeg een snijdend zwaard.

 

 

 

Wee, wee de groene Meie

 

Die zulke rozen gaf!

 

Het werd zoo droef een schreien,

 

Het werd zoo vroeg een graf.

 

De booze zwaarden blonken,

 

De booze zwaarden klonken.

 

Heer Heimen's bloed bij stroomen vloot,

 

Onder de linden lag hij dood.

 

 

[p. 105]

 

Rosale boog zich neder,

 

Ze was zoo bleek en schoon;

 

Ze nam de Roze weder

 

En stak die in haar kroon.

 

Ze ging in goud en zijde,

 

Heer Uildert haar geleidde.

 

Ze ging tot bij het hoogaltaar,

 

Het beeld der Moeder Gods stond daar.

 

 

 

‘Maria, wil mij hooren,

 

Hier is mijn maagde-krans;

 

Ik heb geen roos verloren,

 

Hier is hij gaaf en gansch.

 

Ik wil aan God nu geven

 

Mijn rozen en mijn leven,

 

Ik zal in 't stille klooster gaan,

 

Zal voor de dooden bidden gaan.’