De wegen

[p. 47]

De stem

Hun boot op 't dageklare meer
Van 't waterklare licht omvloeid,
Uit zon en water lijkt ontbloeid,
Hun lichte boot op 't lichte meer.

Johannes blonde netten boet. -
Uit waterglans en zonnestraal
Weven zijn droomen ijl verhaal
Van hope die haar heil gemoet.

Twee stoere mannen, hij de knaap.
Bij ruige werkers - mijmerstil
Een droomer hij, in 't lichtgeril
Ontwakend uit z'n kinderslaap.

Hun boot op 't klare water deint.
Hun handen tasten zon en zon.
Johannes wonder wenschen won
Naar daad, die droomen overschijnt.

[p. 48]

 

Glanshuiveringen om den boeg

 

Beven in sidderkringen wijd.

 

Een visch op zilvren vin gespreid

 

Lichtflonkers door de klaarten joeg.

 

 

 

Ziels heimwee blinkt uit oogenschijn

 

Door uchtendlucht en openheid

 

Naar 't strand van Gods ontloken tijd,

 

Waar Liefde schoonste daad zal zijn.

 

 

 

Naar 't strand, vanwaar de Stemme daagt

 

Door de openheid der uchtendlucht,

 

Ontmoetend in haar lichte vlucht

 

Droomhuiver, die naar daden klaagt.

 

 

 

De stem Johannes' blikken raakt,

 

Een klaarte die hun klaarte blindt:

 

Der aarde schijn en zijn verzwindt -

 

Gods stem Johannes' harte raakt.

 

 

 

Viel van zijn schouders ijl en zacht

 

De schemermantel van den dood?

 

Op 't water deint verlaten boot...

 

Johannes komt waar Jezus wacht.