Verzen

[p. 51]

De vijver

Diep in 't eenzaam park verborgen
Ligt hij in zijn groene zoomen,
Spiegel van de' Octobermorgen.
En veel eeuwenoude boomen,
Beuk en berken aan zijn oever,
Strooien stiller steeds en droever
Op zijn water, blad na blad.

Hij, in de' eigen droom verzonken,
- Nevel, die hem blijft omwaren, -
Laat de schemer-gouden lonken
Van den morgen en de blaren,
Die zijn spiegel overweven,
Niet tot in de diepten beven
Van zijn water, stil en mat.

Maar de boomen in hun ronde
Dringen witte en grijze schimmen
Tot de heimelijke gronden,
Die de glansen overglimmen
Van de blaren en den morgen,
Waar zijn ziel, te diep verborgen
Om verloren zomer bad.

En door witte en grijze stammen,
Die in 't vijvervlak weerschijnen,
Komen, gloeiend-roode vlammen,
Schuwe visschen weer verdwijnen
In hun rimpelende kringen,
Als verholen mijmeringen
Van wie droefheids diepten mat.

[p. 52]

 

Naar de beuken en de berken

 

En hun vederfijne twijgen,

 

Langs de lanen en de perken

 

Gaan nu teere nevels stijgen,

 

Droomen die hun webben spinnen,

 

Loover dat de boomen winnen

 

Van den vijver, blad na blad.