Verzen

[p. 9]

De wegen

Ontsloten ooit der menschen handen
Hun uitgang in den wand der kim?
Vond ooit Verlangens schuwe schim
Hun eind aan aardrijks ijle randen?

Der wegen poorten zijn verscholen
Achter de kimmen van den tijd
In 't diepe Hart der eeuwigheid:
Van God naar God de wegen dolen.

Wij gaan, - wij zijn de vreemdelingen,
Kennen het eigen heimwee nauw,
Maar tasten staag, door schijn en dauw,
Vervluchtend schoon van schooner dingen.

Wij zijn die in Gods hoven zongen,
Nu zinnen naar 't vergeten lied,
Zinnend verouden door verdriet
Om 't lied, langs wegen nooit volzongen.

Wij dragen heugenis en hope
Van eeuwigheid naar eeuwigheid,
Gods glans en naklank door den tijd,
Der aarde wegen wijken open.

De luisterstille boomen reien
Bloeiende wake langs hun zoom
En huiven over onzen schroom
Het lommer van hun koele meien...